آزادی، همه چیز بجز استادیوم
آبروی فوتبال ایران شخم خورد!
این استقبال چند صد نفر از کریستیانو نبود که شرم‌آور به نظر می‌رسید. آن ماجرا اتفاقا کاملا هم طبیعی بود. نکته عجیب و خجالت‌آور در مورد برخورد پرسپولیس و النصر، در کیفیت نازل ورزشگاه آزادی خلاصه می‌شود. ورزشگاهی که اصلا برای میزبانی از چنین بازی بزرگی آماده نبود و کاری کرد که دو تیم هیچ لذتی از این مسابقه نبردند. ستاره‌های بزرگ حریف از بازی روی چنین چمنی متعجب به نظر می‌رسیدند. پس از پایان بازی نیز رسانه‌‌های عربستانی تا می‌توانستند به شرایط برگزاری یک بازی حساس در ایران تاختند. با این حال هنوز هیچ استعفایی در این مورد، شنیده نشده است.
آریا رهنورد
چمن یا مزرعه؟
عمر مفید چمن فعلی ورزشگاه آزادی از مدت‌ها قبل تمام شده اما ظاهرا هیچ‌کس به فکر تعویض یا ترمیم آن نیست. به محض برگزاری اولین بازی این فصل در آزادی، سرمربی پرسپولیس و بازیکنان این تیم از کیفیت نامساعد چمن صحبت کرده بودند و همین صحبت‌ها در جریان میزبانی‌های استقلال نیز تکرار شد. آزادی به یک نقشه نجات فوری نیاز داشت اما این اتفاق رخ نداد و چمنی با چاله‌های بسیار زیاد، میزبانی بازی بزرگ پرسپولیس و النصر را بر عهده گرفت. کاپیتان قرمزها امید عالیشاه پس از پایان این نبرد فاش کرد که بازیکنان تیم عربستانی، زمین بازی را با مزرعه مقایسه کرده‌اند! تصاویر منتشرشده از بازی نیز کیفیت افتضاح چمن را نشان می‌دهد. یک شکست و یک آبروریزی بسیار بزرگ برای فوتبال ایران. حتی اگر پرسپولیس این بازی را می‌برد، فوتبال ایران این میزبانی را باخته بود.
آزادی به یک نقشه نجات فوری نیاز داشت؛ اما این اتفاق رخ نداد و چمنی با چاله‌های بسیار زیاد، میزبانی بازی بزرگ پرسپولیس و النصر را برعهده گرفت. کاپیتان قرمزها امید عالیشاه پس از پایان این نبرد فاش کرد که بازیکنان تیم عربستانی، زمین بازی را با مزرعه مقایسه کرده‌اند!
به عقب برگشتیم
بلافاصله پس از پایان این بازی، یک مجری عربستانی با کنایه زدن به ایران، تماشای این بازی را چیزی شبیه بازگشت به 20 یا 30 سال قبل دانست. تازه این مجری، یک بازی در بهترین ورزشگاه ایران را دیده بود و خبر نداشت که مثلا کیفیت پخش تلویزیونی بازی‌های اهواز یا آبادان، چیزی شبیه صد سال قبل هستند. این ماجرا باید همه مدیران فوتبال ایران را نگران کند. عربستانی‌ها با بهترین امکانات موجود، تا می‌توانستند برای فوتبال هزینه کردند، بهترین بازیکن‌های دنیا را به خدمت گرفتند، مدرن‌ترین ورزشگاه‌ها را ساختند، از مدیران خارجی برای برگزاری بازی‌ها بهره بردند، کیفیت هواداری و شعارها را ارتقا دادند و کیفیت پخش تلویزیونی را نیز به بهترین سطح ممکن رساندند. 23 سال بعد از شروع لیگ حرفه‌ای ایران اما هنوز استادیوم‌ها، پخش تلویزیونی و هر مساله‌ای که به فوتبال حرفه‌ای مربوط باشد، در ایران درست مثل گذشته است. این ماجرایی است که بیش از حد شرم‌آور به نظر می‌رسد. به همین سادگی به گذشته برگشته‌ایم و ظاهرا این رسوایی، برای هیچ‌کس هم اهمیتی ندارد.
سالم بمان کریستیانو!
پس از مصدومیت عجیب مهدی ترابی به خاطر شرایط افتضاح چمن ورزشگاه، هواداران النصر به شوخی و جدی نگران سلامتی رونالدو بودند. سرمربی تیم هم تصمیم گرفت 90 دقیقه کامل به رونالدو بازی ندهد. اینکه حتی به زمین رفتن رونالدو در چنین شرایطی سلامتی او را تهدید کند، نشان از وضعیت خجالت‌آور ورزشگاه آزادی دارد. بدیهی‌ترین امکانات لازم برای برگزاری یک بازی فوتبال، چمن ورزشگاه است و فوتبال ایران حتی نتوانسته این ماجرای بدیهی را هم فراهم بیاورد.
ماجرا فقط «چمن» نیست
مشکلات بزرگ و وحشتناک ورزشگاه آزادی، در چمن خلاصه نمی‌شود. خبرنگاران عربی که برای تماشای این بازی از نزدیک آمده بودند، باور نمی‌کردند که سالن کنفرانس و میکسدزون آزادی، این‌چنین ضعیف و ناامیدکننده باشند. در حقیقت به نظر می‌رسد این استادیوم به یک بازسازی همه‌جانبه نیاز دارد. جالب اینکه شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی بارها و بارها بودجه‌های کلانی برای بازسازی آزادی دریافت کرده اما اساسا سراغ کارهای زیربنایی نرفته و فقط سرپوشی روی مشکلات بزرگ ورزشگاه پیر غرب تهران گذاشته است. چطور قرار است در این استادیوم از الهلال میزبانی کنیم؟ چطور قرار است در این استادیوم، مرحله مقدماتی دور بعد جام جهانی را پشت سر بگذاریم؟
فقط همین آقای رئیس؟!
«کیفیت چمن بد بود!». این تنها واکنش مهدی تاج به افتضاح بزرگ آزادی است. یعنی واقعا گفتن این جمله تنها کاری است که از دست رییس فدراسیون فوتبال کشور برمی‌آید؟ مرد اول فدراسیون فوتبال، قدرت لازم برای حل کردن این مشکل را ندارد؟ پس اصلا چرا به فوتبال برگشته است؟ تاج می‌گوید برای تعویض چمن آزادی، لیگ باید چهار ماه تعطیل شود. چرا در تعطیلات بین دو لیگ، این اتفاق رخ نداد؟ اصلا کجای دنیا لیگ را برای بازسازی یک ورزشگاه تعطیل می‌کنند؟ چرا شهری مثل تهران هیچ آلترناتیوی برای آزادی ندارد؟
استعفا بی استعفا
بدون شک این فاجعه بزرگ و این آبروریزی در سطح بین‌المللی، باید با چند استعفا روبه‌رو شود اما چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد و هیچ خبری از استعفا نیست. در نتیجه همین وضعیت ادامه پیدا خواهد کرد و هیچ چیز هم اصلاح نخواهد شد. با این مدیران، امیدی به بهبود شرایط سخت‌افزاری فوتبال ایران وجود ندارد. آزادی که زمانی باعث غرور فوتبال ایران بود، حالا مایه خجالت شده است. دیگر چه چیزی می‌تواند تلخ‌تر از این باشد؟
دیدگاه تان را بنویسید