ایران در انتهای فهرست کشورهای با کمترین درآمد سرانه

افرادی که در فقر زندگی می‌کنند مجبورند تصمیمات دشواری در زندگی بگیرند؛ حذف یک وعده غذایی برای پرداخت هزینه کتاب‌های درسی فرزندان، حذف برخی از هزینه‌های درمانی برای اموری همچون خورد و خوراک، استفاده از مواد غیر مغذی برای تامین پوشاک و.... !

به گزارش اقتصاد24، در ایران شواهد آماری حاکی از افزایش فقر به ویژه بعد از سال ۹۶ بوده است. چنانکه این آمار نشان می‌دهد نرخ فقر در ایران از ابتدای دهه ۹۰ تا سال ۹۶ روند ثابتی داشته است. از سال ۹۶ این رویه تغییر کرده و نرخ فقر حدود ۱۰ واحد درصد بیشتر شده و از سطح ۲۰ درصدی به ۳۰ درصد صعود کرده است. افزایش ۱۰ واحد درصدی نرخ فقر در ایران به معنای اضافه شدن ۸ میلیون نفر به تعداد فقرا است؛ به عبارت دیگر، بعد از سال ۹۶ حدود ۵۰ درصد نسبت به گذشته به جمعیت فقرای کشور اضافه شده است که این وضعیت آژیر هشدار «فقر در ایران» را روشن کرده است. 

فقر به معنای نبود منابع کافی برای رفع نیازهای اساسی زندگی، غذای کافی برای خود و خانواده، سقفی بالای سر و منابعی برای تأمین هزینه‌های پوشاک، آموزش و بهداشت است. با اینحال فقر یک مفهوم نسبی است که برای توصیف افرادی در جامعه به کار می‌رود که نمی‌توانند در فعالیت‌هایی شرکت کنند که اکثر مردم آنها را بدیهی می‌دانند.

خط فقر بین‌المللی یک آستانه است که در واقع کسب درآمدی کمتر از آن فقر به شمار می‌رود. این آستانه با در نظر گرفتن مقدار پولی که برای تأمین نیاز‌های اساسی یک بزرگسال در هر کشور لازم است و تبدیل آن به دلار محاسبه می‌شود. اکنون خط فقر بین‌المللی ۲.۱۵ دلار به ازای هر نفر در روز است.

اگرچه آمار و ارقام درباره جمعیت زیر خط فقر در ایران که از سوی مراجع آماری اعلام می‌شود، با هم تفاوت دارند، اما مرکز پژوهش‌های مجلس در آخرین آمار اعلامی خود درباره افزایش نرخ خط فقر در ایران ارقامی را ارائه کرده است که براساس آن این نرخ طی یک دهه از ۱۹ درصد به بیش از ۳۰ درصد افزایش یافته است؛ در واقع بیش از ۳۰ درصدِ جمعیت کشور زیر خط فقر هستند.

این درحالیست که براساس یک آمار درباره کشورهای عربی در سال ۲۰۲۱ نرخ‌ فقر در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس بین ۰.۴ درصد (قطر) تا ۱۳.۶ درصد (عربستان سعودی) از جمعیت شهروندان این کشورها متغیر است. عمان و عربستان سعودی بالاترین نرخ‌ فقر را برای شهروندان خود دارند که به ترتیب ۱۰.۱ درصد و ۱۳.۶ درصد از جمعیت شهروندان این کشورها بوده است. بحرین با نرخ فقر ۷.۵ درصد در رتبه سوم قرار دارد. یکی از هر هفت شهروند در عربستان سعودی، یکی از هر ۱۰ شهروند در عمان و یکی از هر ۱۳ شهروند در بحرین در فقر زندگی می‌کنند. در کویت، امارات متحده عربی و قطر، نرخ‌های فقر زیر دو درصد است که وضعیت بسیار بهتری را نسبت به دیگر کشورها نشان می‌دهد.

در میان کشورهای منطقه، قطر، امارات متحده و عربستان سعودی، دارای بیشترین درآمد سرانه هستند. قطر، ۸۲ هزار دلار و به دنبال آن امارات متحده عربی، ۵۱ هزار دلار درآمد سرانه دارد. رتبه سوم این فهرست، عربستان سعودی، هزار دلار بیشتر از تفاوت درآمد دو کشور اول، یعنی ۳۲ هزار دلار درآمد سرانه داشته است. کشورهای انتهایی این لیست، مراکش و مصر، تنها کشورهایی هستند که از ایران درآمد سرانه کمتری داشته‌اند. درآمد سرانه ایران پنج هزار دلار است. عراق با درآمد سرانه ۵۸۸۰ دلار در سال ۲۰۲۳ رتبه هفتم را کسب کرد و از لیبی، الجزایر، اردن، ایران، مراکش و مصر 

پیشی گرفت.

بدترین قسمت ماجرا این است که فقر اغلب احتمال ایجاد فقر بیشتر را افزایش می‌دهد. جدیدترین نسخه از گزارش چشم‌انداز اقتصادی جهانی، صندوق بین‌المللی پول (IMF) توضیح می‌دهد که چگونه کشورهای فقیرتر ممکن است بیشتر به سمت مشکلات اقتصادی سوق پیدا کنند: «کاهش رشد به معنای بدتر شدن چشم‌اندازها و استانداردهای زندگی و کاهش جهانی فقر است. محیط با رشد پایین تثبیت شده، همراه با نرخ‌های بهره بالا، پایداری بدهی را تهدید کرده و ممکن است تنش‌های اجتماعی را دامن بزند و مانع گذار به اقتصاد سبز شود. علاوه بر این، انتظار رشد ضعیف‌تر ممکن است سرمایه‌گذاری در سرمایه و فناوری‌ها را دلسرد کند و به نوعی خود به خود تحقق یابد.»