نگاهی دیگر به ماجرای انتشار کلیپ رقص و شادی دانش‌آموزان
جایِ خالی موسیقی در مدارس
محمد طباطبایی
نخستین بار که متوجه شدم یک موضوع یا ماجرا را می‌شود طور دیگر و از زاویه‌ای دیگر نگاه کرد حدود ۸ سال بیشتر نداشتم. زمانی که دانش‌آموز درسخوانی بودم و همه نمره‌هایم ۲۰ بود. یک بار که نمره یکی از درس‌هایم ۱۴ شد پدرم را خواستند، نگران بودم که چه اتفاقی خواهد افتاد، پدرم آمد و دفتر مدرسه مرا خواست، منتظر اخم و ناراحتی پدرم بودم اما او در کمال ناباوری با همان لهجه خاص مردم شهر زادگاهم خطاب به مدیر مدرسه و معلمم ابتدا به مزاح گفت: بعضی وقت‌ها نمره ۱۴ خوب است که نمره‌های ۲۰ او بیشتر دیده شود. و بعد خیلی جدی شد و ادامه داد: اینکه نمره‌اش ۱۴ شده حتما دلیلی دارد، باید ببینیم دلیلش چه بوده است.
حالا حکایت ویدئوی منتشر شده از جشن دانش‌آموزان دبستانی با آهنگ ساسی مانکن است. خیلی‌ها در این باره نوشته‌اند و گفته‌اند، خیلی‌ها فریاد وا فرهنگا و وا اسلاما سر داده‌اند و خواستار ورود دستگاه قضا به این موضوع شده‌اند، خیلی‌های دیگر هم در پاسخ آن خیلی‌هایِ نخست گفته‌اند به جای نگرانی برای شادی دانش‌آموزان با آهنگ ساسی مانکن در یک مدرسه بهتر آن بود نگران وضعیت مدارس در مناطق محروم یا بعضی نابهنجاری‌ها در مدارس و ... باشید. تاسف‌‌آورتر اینکه وزیر محترم آموزش و پرورش هم که از او انتظار نگاه متفاوت به موضوع می‌رود مانند یکی از دو گروه فوق‌الذکر اظهارنظر کرده‌اند. نگارنده اما بر این باور است ماجرا را باید طور دیگر دید و اگر چه نه ساسی مانکن و رفقایش را می‌شناسد و نه حتی تصویری از او دیده و هیچ وقت هم عکس و فیلم یادگاری و انتخاباتی با او ثبت نکرده و هرگز هم آهنگی را به اختیار از او نشنیده است از جشن دانش‌آموزان یک مدرسه با آهنگ ساسی مانکن یا هر خواننده دیگری در شمایل و سیاق و جایگاه او تعجب نمی‌کند. حتی بر این باور است این موضوع بارها پیش از این اتفاق افتاده و چون فیلمی از آن منتشر نشده سر و صدا به پا نکرده و پس از این هم بارها اتفاق خواهد افتاد چراکه سلیقه موسیقایی دانش‌آموزان ما به این سمت رفته است.
وقتی موسیقی در مدارس ما هیچ، تاکید می‌کنم، هیچ جایگاهی ندارد شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی سلیقه موسیقایی نسل تازه را شکل می‌دهد. اگر در گذشته ضرورت پرداختن به موسیقی در مدارس به اندازه حالا احساس نمی‌شد دلیلش این بود که در دهه‌های قبل نه ماهواره بود، نه فضای مجازی. اما حالا شرایط تغییر کرده است و اگر ما فکری برای معرفی موسیقی خوب به نسل تازه و عادت دادن گوش کودکان به این نوع از موسیقی نکنیم به طور حتم ابزارهای جدید ارتباطی نظیر ماهواره و فضای مجازی در این حوزه نقش بازی خواهند کرد.
سوالم از وزیر محترم آموزش و پرورش، وزاری پیشین و تمامی مسئولان حوزه آموزش و پرورش است؛ چه کاری در حوزه موسیقی در مدارس کرده‌ایم که حالا انتظار داریم کودک ما در مدرسه با ساسی مانکن لذت نبرد؟ آیا خبر دارید که حتی در جشن‌های مذهبی و ملی هم در تمام مدارس یا با کمی احتیاط در بسیاری از مدارس موسیقی اجرا نمی‌شود؟ آیا خبر دارید برای تئاتر و کتاب‌خوانی و رباتیک و ... جشنواره و مسابقات دانش‌آموزی داریم اما برای موسیقی نه؟
ما هیچ کاری در حوزه موسیقی در مدارس نکرده‌ایم چراکه هیچ برنامه‌ای در این حوزه نداشته و نداریم اما حالا انتظار داریم دانش‌آموزان‌مان انتخابشان ساسی مانکن نباشد. آری، موسیقی ایرانی بسیار خوب است و اتفاقا کارهای خوبی هم در موسیقی برای کودکان ساخته شده است، اما ما اجازه ندادیم وارد مدارس شود، ماهواره هم آنچه معرفی و تبلیغ می‌کند این‌ها نیست. یک جمله اگر بخواهم بگویم اینکه: ما نکاشته‌ایم پس انتظار درو کردن نداشته باشیم.
دیدگاه تان را بنویسید