آنگونه که بود

کلاس پایور چگونه بود؟ با چه آغاز می‌شد؟ استاد پایور چه می‌آموخت؟ چگونه می‌آموخت؟ مضراب آغازین چه بود؟ کدام نت‌ها شروع فراگیری را رقم می‌زدند و به چه ترتیبی؟ هنرجویان چگونه درس‌ها را جواب می‌دادند و می‌نواختند پیش از آنکه استاد ایرادهایشان را بگوید و بخواهد درست بنوازند؟ استاد شیوه گرفتن و نواختن با مضراب‌ها، نحوه جواب آواز و خواندن، درک سرضرب‌ها را چگونه به نوآموزان یاد می‌داد؟ هنرجویان در ابتدا از روی دستور سنتور چگونه می‌نواختند که استاد پایور تک‌تک آنها را لازم به اصلاح دیده بود؟  همه این آموخته‌ها وقتی آگاهانه رعایت نشود و شیوه‌ای مبتدیانه را روایت کند یک اجرای بدیع را رقم می‌زند. آن هنگام که بابک بوبان در شامگاه 16 اسفندماه در فرهنگسرای نیاوران روی سن رفت و به یاد استاد فقید پایور خواست قطعه‌ای بنوازد که هم نشانی از پایور در آن باشد و هم نشانی نباشد. هم خودش باشد و هم پایور در آن حاضر باشد اما کپی پایور حساب نشود. از‌این‌رو با ذکاوتی مثال‌زدنی تکنوازی‌ به مخاطبان هدیه کرد که در نوع خود بی‌نظیر بود و تا آن روز کسی کلاس استاد را آنگونه به مضراب خویش روایت نکرده بود. اجرایی که همگان را شگفت‌زده و خرسند کرد و یادآور روز نخستین اغلب دانش‌آموختگان مکتب پایور بود.