نونوا

ضربی‌خوانی‌های حسین تهرانی

سنتور: قباد ظفر

ویلن و سه‌تار: ابوالحسن صبا

پیانو: مرتضی محجوبی

ویلن: علی تجویدی و مهدی خالدی

تار: لطف‌الله مجد

نام حسین تهرانی همواره با نام ساز تمبک همنشین بوده است و تمبک‌نوازی پس از دوره قاجار بیش از هر استاد دیگری مدیون زحمات و ابتکارات حسین تهرانی است. او نه تنها در حوزه‌ تخصصی نوازندگی تمبک سرآمد روزگار خود بود بلکه در دیگر ابعاد اجرایی موسیقی دستگاهی نیز توانایی‌های ویژه‌ای داشت. تهرانی به دلیل معاشرت و همکاری طولانی با حبیب سماعی با تکنیک‌های اجرایی سنتور و نواختن آن آشنا بود. تا حدی با نوازندگی تار آشنایی داشت؛ ردیف را به خوبی می‌دانست؛ از هنر آوازخوانی نیز بهره‌ها داشت و بسیاری از گوشه‌های مهجور ردیف را می‌دانست و با آواز می‌خواند. از دیرباز خواندن تصانیف، کارعمل‌ها و مَتَل‌های سرگرم‌کننده در مجالس و محافل از جمله وظایف نوازنده تمبک به شمار می‌رفت چرا که این هنرمندان به دلیل آشنایی عمیق با ریتم و اوزان موسیقایی و توانایی تقطیع صحیح کلام بر ملودی، صلاحیت و تخصص بیشتری نسبت به آوازخوانان برای اجرای این قطعاتِ باکلامِ موزون داشتند. تهرانی بسیاری از تصانیف و کارعمل‌های قدیمی را آموخته ‌بود و گنجینه‌ای از اشعار شاعران متقدم را نیز از حفظ داشت. علاوه بر آن از صدایی گرم برخوردار بود و این استعداد ذاتی و دانش اکتسابی زمینه را برای اجرای این قبیل قطعات توسط او فراهم ساخت. معاشرت با ابوالحسن صبا و روح‌الله خالقی موجب آشنایی بیشترش با ضرب‌شناسی و وزن‌خوانی شد. هنر ضربی‌خوانی و اجرای آوازضربی یکی از هنرهای بارز تهرانی بود.