تأملی در جشنواره موسیقی نواحی و آیینی «آینه‌دار» برگزار شده در سالن آکوستیک رودکی
کرنا از پشت بلندگو، نقاره تقویت‌شده
بیتا یاری، روزنامه‌نگار
موسیقی اقوام پیش‌تر از آنکه، به‌عنوان هنر بومی شناخته و ارج نهاده شود روزگاری دل‌مشغولی روزمره حیات قومیت‌ها بوده و جایگاهی ویژه در رتق‌وفتق امور و کارهایشان نیز داشت و ای‌بسا موسیقی‌هایی که به فراخور نیازی کاری یا امری زیستی در مناطق کشور رونق گرفته‌اند. ازاین‌رو با توجه به جایگاه اولیه پیدایش این‌گونه موسیقی‌ها در اقوام است که نمی‌توان همه آنها را امروزه در زمره موسیقی‌های قابل‌اجرا بر روی صحنه جای داد. چراکه شرایط اجرای آن دسته از موسیقی‌ها بر شرایط جغرافیایی و فرهنگی استوار است و در هنگام اجرا بر صحنه، آن مختصات و ویژگی‌ها مخدوش و یا حذف می‌شود. مخاطب نیز در مواجهه با تصاویر مخدوش از درک صحیح ماهیت آن عاجز می‌ماند و این‌گونه جایگاه موسیقی اقوام ایران تا سرحد جُنگ تنزل می‌یابد. اتفاقی که در جشنواره موسیقی نواحی،آینه‌دار، افتاد و ای‌عجب که این نقصان بزرگ همچنان در هر شب تکرار شد. از همان شب اول افتتاحیه عدم درک نحوه عرضه موسیقی نواحی در ذوق می‌زد. برای نمونه در مقابل کرنای ابراهیم سلمان‌پور و نقاره علی کرم پرکامی میکروفن‌های متصل به سیستم پخش صوتی تالار رودکی را نهادند تا دویست نفر مخاطب حاضر در سالن آکوستیک رودکی، که صدای زنده بدون میکروفن در آن به‌راحتی قابل‌شنیدن است، شنونده کرنا و نقاره از بلندگو باشند می‌توان فهمید که برگزارکنندگان فستیوال چه میزان درک از موسیقی نواحی دارند و آیا به شرایط اجرای این‌گونه موسیقی‌ها واقفند یا خیر؟ و البته پرواضح است که تا چه اندازه‌ای با مکان برگزاری و شرایط آکوستیکی صحنه تالار رودکی آشنا هستند.
صدای کرنا و نقاره، دو سازی که بیشتر در فضای باز روستا و مراسم عروسی قشقایی‌ها برای تمام جماعت مهمان که اغلب تعدادشان از دویست نفر مخاطب سالن رودکی بیشتر است به‌خوبی شنیده می‌شود چه برسد به فضای بسته و شرایط آکوستیک سالن رودکی که برای شنیدن زنده صدا و موسیقی بدون تقویت آن و بدون‌استفاده از سیستم پخش صوتی ساخته شده است. شنوندگان حاضر در سالن بیشتر از آنکه از موسیقی لذت ببرند از شدت صداهای شنیده‌شده در رنج بودند و بعضاً دچار سردرد شدند.
به‌هرروی تمامی اجرای سازهای مختص فضای باز و بسته روستایی در پنجمین فستیوال موسیقی نواحی آینه‌دار همانند سال‌های پیشین با دستگاه‌های پخش صوتی تقویت‌شده به مخاطب عرضه شدند تا اثبات شود که این‌گونه جشنواره‌ها با هر هدفی که ایجاد شده‌اند چه میزان پشتوانه از درک موسیقیایی و اجرای آن دارند.
دیدگاه تان را بنویسید