هویت شهری ضد موسیقی است

بیتا یاری

دستان رهبر ارکستری که باگت رهبری در دست راست اوست و آستین‌های کت فراک مشکی که حاکی از دیسیپلین سطح بالای اجراست و نام سمفونی بر پایین یک برج ساخته‌شده، تبلیغات یک شرکت ساختمانی است که درزمینه انبوه‌سازی و برج‌سازی در منطق شمال شهر تهران مشغول به کار است و از نشانه‌های موسیقایی در تبلیغ خود بهره برده، این پوستر بزرگ در حالی در میدان تجریش تهران خودنمایی می‌کند که سعی دارد با استفاده از عناصر موسیقایی در جهت جذب نگاه مخاطب با استفاده از عناصر مطلوب به شیوه گمراه‌سازی در نگاه اول به‌منظور هنرمند سازی خود بهره جسته و چنین مضمونی را القا کند.

اینکه شهر آن‌قدر در 8ماه گذشته به دلیل شیوع ویروس چینی کرونا خالی از تبلیغات رویدادهای موسیقی است کافی بوده تا متصدیان تبلیغات شهری (که اگر دنبال پیدا کردن رد و نشانی از ایده پردازان و مجوز دهندگان آن باشید با هزاران من نبودم‌ها و تقصیر آستینم بودن‌ها مواجه می‌شوید) متوجه این خلأ شده‌اند و از آن در تبلیغ خود بهره جسته‌اند هوشمندی بازار تبلیغات را می‌رساند که به علت کمبود تبلیغات این‌چنینی در حوزه موسیقی از دیرباز که کمتر امکانش بود تاکنون که به‌طورکلی حذف‌شده، نگاه‌ها را به خود جذب خواهد نمود و همین نشان‌دهنده سطح تمنا و خواهشی است که برای موسیقی در بین مردم وجود دارد و حتی یک پوستر گمراه‌کننده (ازآنجایی‌که به رویداد موسیقی نمی‌پردازد) قدرت جذب شمار زیاد مخاطب را دارد.

اینکه رویدادهای موسیقی مجال و قدرت تبلیغ در محیط شهری را به علت هزینه‌های هنگفت بیلبورد داران کمتر می‌یابند و سال‌ها موسیقی قدرت تبلیغ در محیط‌های شهری را نداشت به کنار، اما بررسی محتوای تبلیغات شهری امری نیست که از دست مجوز دهندگان خارج باشد. اینکه چرا موسیقی کلاسیک غربی دست‌مایه ساخت چنین تبلیغی برای یک شرکت بسازوبفروشی می‌شود مساله‌ای است که آن را باید در نگاه مدیران شهری و اهمیتشان به امری به نام موسیقی جست. موسیقی کلاسیک غربی که به نظم، دقت، دانش، مهارت، جدیت، دیسیپلین و مدیریت سطح بالا و همکاری گروهی یکپارچه‌ای نیاز دارد تا درنهایت به هنر ختم شود در نظر برج‌سازان خویش بهترین‌پندار هنرمند، همانند عملکرد خویش است. درست است که هرکسی خود را بی‌نظیر و بالاتر از هر توصیفی در کار خود بهترین می‌داند اما این تبلیغ در حالی نمایش داده‌شده که در نگاه مردم برج‌سازان اگر رانت‌خوار نباشند و دستشان به هزار بده بستان غیرقانونی آلوده نباشد تنها منافع مالی خویش را با ساخت‌وساز تأمین می‌کنند و سالهای نوری از هنر فاصله‌دارند. این تبلیغ سازه و بهره‌برداری از نام سمفونی که هیچ ربطی به معماری و هنر ندارد یک تبلیغ گمراه‌کننده بوده و در حقیقت می‌توان آن را پایین کشیدن هنر موسیقی آن‌هم از جنس سطح بالای آن، موسیقی کلاسیک غربی، در نظر مدیران شهری دانست.

آن‌هایی که برای افتتاح یک پیاده راه حاضر هستند شخص اول مدیریت شهر را به مراسم بکشانند می‌توانند چنین تبلیغات ناشایستی در باب موسیقی برای خوشایند بسازوبفروش‌ها را نیز توجیه نمایند. اگر سطح درک مدیران شهری از هنر به‌طور عمومی و موسیقی به‌طور خصوصی اندکی می‌بود هرگز اجازه چنین جسارتی به قشر برج‌سازان را نمی‌داد. اما همان‌طور که برای برج‌سازی حتی در کوچه 8متری همه‌چیز در مدیریت شهری فراهم است، می‌توان به نشانه‌های موسیقی و هنر نیز دست‌درازی کرد و آن را تا سطح خویش پایین کشید. اما برای تبلیغ  رویدادهای هنری موسیقی می‌باید از هفت‌خوان رستم گذشت.