جشن خانه سینما خوش‌نام می‌ماند؟

آبان نامجو

جشن خانه سینما به روال هر سال انجام شد و البته به روال هر سال حاشیه‌هایش بیشتر از متنش بود، البته این خاصیت هر دورهمی سینمایی در ایران است، حتی جشنواره فجر هم با آن عظمت دچار حاشیه‌های فراوانی است اما خب یک دو قطبی نانوشته میان جشن خانه سینما و جشنواره فجر وجود دارد.

قضیه این طوری است که خانه سینمایی‌ها این جشن را مستقل می‌دانند و جشنواره فجر را درگیرودار تعارفات مرسوم دولتی قلمداد می کنند، ادعایی که البته خیلی هم بیراه نیست. اما خب این ادعا باعث نمی‌شود که چون جشن خانه سینما مستقل است، پس عاری از ایراد هم باشد، مساله‌ای که مخاطب حرفه‌ای‌تر سینمای ایران آن را متوجه می‌شود.

خسرو نقیبی از منتقدهای صاحب نام سینما که در «هفت» هم معمولا حضور دارد از جمله منتقدان تاثیر گذار در روند برگزاری جشن خانه سینما است. دو روز پیش در اینستاگرام پستی گذاشت که در حاشیه جشن خانه سینما بود. یکی از مخاطبینش در کامنت نوشته بود که فایده‌ی این گونه جشن‌ها چیست، وقتی که فیلم‌های دو سال قبل و بارها دیده شده و به داوری گذاشته شده را دوباره به داوری می‌گذارید. نقیبی البته در پاسخ به آن مخاطب به زبان طعن و کنایه گفته بود که با این حساب برگزارکنندگان اسکار و کن و...هم آگاهی ندارند و باید از نظرت شما استفاده کنند.

به هر حال این بحثی که باید در یک فرصت مبسوط درباره‌اش حرف زده، مساله‌ای که خیلی از جشن‌های سینمایی وطنی را شامل می‌شود، مثلا بررسی فیلمی مثل «دارکوب» بعد از دوسال دقیقا چه کارکردی دارد؟ اما خب مساله این است که این تنها حاشیه‌ی جشن خانه سینما نبود. پژمان کریمی، دبیر فرهنگی روزنامه کیهان در برنامه «هفت» بابت حضور عادل فردوسی‌پور در جشن خانه سینما انتقاداتی را بیان کرد که کمی تندتر از حد انتظار بود. فردای آن روز کیهان البته دوباره در این‌باره اعلام موضع کرد:«در این مراسم، از یک مجری پرحاشیه که چندی ‌قبل به دلیل تخلفات متعدد در برنامه‌سازی از رسانه ملی کنار گذاشته شد، دعوت شد تا روی صحنه رفته و جایزه یکی از برگزیده‌ها را بدهد.»

مطابق معمول البته حضور فاطمه معتمدآریا هم حاشیه‌ساز شد، دیگر عادت داریم هر جا که او باشد جملاتی بیان شود که حساسیت عده‌ای را برانگیزد:«ای‌کاش مردم در صلح و آرامش باشند تا زمانی نرسد که کسی به‌خاطر تحریم‌ها نتواند کاری را که می‌خواهد بکند» همین یک جمله رسانه‌های اصولگرا را عصبانی کرد اما خب چون صحبت‌های فرمان آرا درشت‌تر بود، حواس‌ها خیلی به معتمدآریا جلب نشد.

در هر صورت و ورای همه‌ی این حواشی پرسش اساسی که می‌ماند این است که علی‌رغم تمام نام‌های محترم و معتبری که پشت این جشن هستند آیا کارکرد هنری چنین دورهمی هایی قابل توجه است؟ اصلا اطلاق واژه‌ی جشن یا جشنواره زیبنده‌ی چنین محافلی هست؟ نه که نباشد! که سنجش آن به عهده‌ی کارشناسان است اما کاش فضا برای علاقه‌مندان سینما کمی شفاف‌تر شود.