مهمان هفته: نگین امین دهکردی

سپیده کلارستاقی

پربیراه نیست اگر بگوییم تصویرگری در ایران چه در جایگاه علمی و چه رسانه‌ای مهجور مانده است. هنری که از یک سو، عناصر محتوایی خود را از ادبیات وام می‌گیرد و از سویی دیگر، عناصر دیداری را با وام گرفتن از نقاشی بیان می‌کند. نگین امین‌دهکردی که خودش هم از کودکی محو همین ادبیات رنگ‌ها و نشانه‌ها بوده معتقد است هدف والایی در این هنر دارد: «قصدم شاد کردن زندگی کودکان و پرورش ذهن خلاق آنان از راه ارتباط برقرار کردن با تصویرسازی در هر زمینه هنری است».

 او اما فارغ از تصویرگری برای مجلات و کتاب‌ها و نمایش آثارش در گالری‌های داخلی و خارجی، پی دانش آکادمیک هم رفت و پس از کارشناسی ارتباط تصویری (گرافیک) به شرق آسیا رفته و کارشناسی‌ارشد هنرهای‌تجسمی از دانشگاه UM مالزی را هم به کارنامه خود افزوده است. این تصویرگر و نقاش جوان درباره رویکرد مفهومی آثارش می‌گوید: «از آنجا که عاشق دوران کودکی‌ام هستم پس مخاطب آثارم ابتدا کودکان و سپس نوجوانان هستند. سبک هنری من به سمت ساده‌سازی عناصر تصویر رفته و از پرداختن به جزییات صرف‌نظر می‌کنم. استفاده از ابزارهای سنتی را به ابزارهای دیجیتال ترجیح می‌دهم و به تکنیک کلاژ و اکریلیک و ایجاد بافت‌های بصری علاقه دارم که به نوعی امضای هنری من است.»