مهمان هفته: مینا رضایی

مینا بنی‌هاشمی

«من ترسیم جراحات زمین و فریاد ناله‌های خاموش این بستر دردمندم از چرک، از فاضلاب؛ از زخم بستر زمین می‌خوانم». این جملات را مینا رضایی برایم گفت. آن هم با تمام احساسش در آخرین گفت‌وگوی‌مان. نقاش است و دغدغه‌مند. نخستین بار در سال 1366 وقتی که هنوز کودکی بیش نبود در فستیوال بین‌المللی نقاشی شانگهای، مدال برنز و دیپلم افتخار رده کودکان و نوجوانان را کسب کرد. این بانوی نقاش تاکنون در بیش از ۲۰ نمایشگاه گروهی شرکت داشته و در کارنامه‌اش برگزاری دو نمایشگاه انفرادی در موزه بیت الزبیر و گالری بیت البرندا کشور عمان هم به چشم می‌خورد. او که چند سال پیش در مسابقات بین‌المللی مرکز هنرهای زیبای عمان رتبه نخست را کسب کرده بود سال‌ها است که دغدغه‌های زیست محیطی‌ محور آثارش شده و حالا در مراوده هنر و زندگی معتقد است: «قلم و رنگ و بوم، حیات من است تا سخن بگویم از رنج این زمین.» رضایی درباره جهان‌بینی آثارش به «توسعه ایرانی» می‌گوید: «زمین همواره میان زندگی و مرگ در نوسان است. خطر مرگ، زمین را همچون مادری نگران و زخمی تهدید می‌کند. رنگ‌ها را بیانگرانه و فریادکش بر بوم می‌پاشم تا شاید گوش‌ها و چشم‌هایمان را بیدار کند. زمین می‌میرد، بیدار باش من این است».