علی مغازه‌ای طی انتشار یادداشتی از موزه موسیقی به عنوان نهاد جدی موسیقی کشور یاد کرده و وضعیت آن را پس از درگذشت علی مرادخانی (مدیر موزه) نابسامان دیده و نسبت به نامعلوم بودن سرنوشت برخی از سازهای عتیقه آن اظهار نگرانی کرده است.

به گزارش ایلنا، پس از درگذشت علی مراخانی مدیر اسبق معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیر موزه موسیقی، که طی دو هفته گذشته رخ داد، موزه موسیقی که در میان اماکن هنری کشور از اهمیت زیادی برخوردار است وضعیتی بلاتکلیف پیدا کرده است.

«علی مغازه‌ای»، پژوهشگر و منتقد موسیقی و دبیر هنری فستیوال آینه‌دار، در این رابطه یادداشتی را به رشته تحریر درآورده و آن را در اختیار ایلنا گذاشته است.

وی نوشته است: «در پی درگذشت تاسف‌بار علی مرادخانی به علت ابتلا به کرونا، موزه‌ی موسیقی یا اگر بخواهیم واقعیت عملی پسِ پرده‌ی اداری آن را مدنظر قرار بدهیم، یک سازمان یا نهاد جدی موسیقی کشور، متولی قدرتمند خود را از دست داد.

این موزه که در چارت سازمانی خود هیات موسس، امنا و مدیره دارد، یک ساختار خصولتی محسوب می‌شود که از بودجه‌ی شهرداری و بودجه‌ی عمومی و فرهنگی وزارتخانه‌ی فرهنگ وارشاد اسلامی استفاده و ارتزاق می‌کند، بی‌که درآمدی داشته باشد و بی‌آنکه تاکنون حتا وضعیت مالی و دفاتر مالی و ترازنامه‌های خود را به صورت شفاف و علنی در اختیار عموم یا سازمانی قرار داده باشد.

از سوی دیگر این سازمان همانگونه که از نامش پیداست، موزه‌ای پراهمیت برای موسیقی ایران است که با مدیریت و همت علی مرادخانی توانست در مراحل تاسیس اعتماد جامعه‌ی موسیقی و همچنین اعتماد عمومی و مدیریتی کشور را به خوبی جلب کند و بتواند به گنجینه‌یی از سازهای عتیقه و گران‌بها بدل شود. بماند که برخی گمانه‌ها نیز وجود دارد که حکایت از نامعلوم بودن سرنوشت برخی از آن سازهای عتیقه دارد.

حال بر اساس برخی شواهد، دست‌هایی در کار است که چنین مرکز قدرتمندی را به یک حیاط‌خلوت مستحکم با در اختیار داشتن بودجه و امکانات فراوان برای اجرای منویات افراد خاص در کنترل و سرکوب مطالبات هنرمندان موسیقی و مرکز رانت و فساد بدل شود که در این صورت به یک میدان و باراندازی برای اهداف جریان‌های خاص تمامت‌خواه و مصادره‌گر شبه‌مافیایی در امور موسیقی تبدیل  خواهد شد.

امید و پیشنهاد این است مدیران شهرداری و شورای شهر تهران با حساسیت و دقت و شفافیت بیشتر نسبت به رفع هرگونه شبهه و بهانه، با ایجاد فضای اعتماد و حسن‌نیت در اداره‌ی این نهاد ثروتمند، نسبت به انتخاب مدیر و انجام تغییرات قانونی و ملی کردن این موزه‌ی با اهمیت و گران‌قیمت اقدامات عاجل کرده و نسبت به احتمال ایلغار اعتماد و ثروت عمومی و ملی، در این روزگار حساس مسئولانه عمل کنند. بهترین تصمیم برای این موزه، ملی کردن آن است. و این امر خود اراده‌یی ملی و نگاهی سالم و آینده‌نگرانه لازم دارد تا چنین اقدام بزرگ ملی تحقق پذیرد.»

 

کپی شد