نتایج تحقیقات به سرپرستی دانشمند ایرانی نشان داد
شیوه تنفس، بر به خاطر آوردن بو موثر است
پژوهشگران سوئدی به سرپرستی دکتر «آرتین آرشامیان» دانشمند ایرانی، در بررسی جدیدی به این نتیجه رسیدند کسانی که از راه بینی تنفس میکنند، بوها را بهتر به خاطر میسپارند.
به گزارش ایسنا و به نقل از ساینسدیلی، شیوه تنفس میتواند بر حافظه اثر بگذارد و خاطرات را تقویت یا تثبیت کند.
پژوهشگران «انستیتو کارولینسکا» (KI) در سوئد باور دارند که اگر برای به خاطر سپردن بوها، تنفس از راه بینی صورت گیرد، میتوان آنها را بهتر به یاد آورد.
پژوهش در مورد تاثیر تنفس بر مغز، آن را به حوزهای مشهور در چند سال اخیر تبدیل کرده و روشهای جدید به انجام شدن پژوهشهای بیشتری منجر شدهاند که بسیاری از آنها بر حافظه تمرکز داشتهاند. اکنون، پژوهشگران کارولینسکا نشان دادهاند کسانی که از راه بینی تنفس میکنند، خاطرات را بهتر به ذهن میسپارند.
آرشامیان، از پژوهشگران بخش علوم اعصاب بالینی انستیتو کارولینسکا گفت: پژوهش ما نشان میدهد که اگر انسانها از راه بینی تنفس کنند، میتوانند بوها را بهتر به خاطر بیاورند.
این فرآیند، میان یادگیری و بازیابی حافظه رخ میدهد. دلیل در دسترس نبودن این پدیده تا پیش از پژوهش کنونی، این بود که بیشتر حیوانات آزمایشگاهی یعنی موشها نمیتوانند به طور طبیعی از راه دهان نفس بکشند.
پژوهشگران در این پروژه، از شرکتکنندگان خواستند ۱۲ بوی گوناگون را در دو موقعیت جداگانه به خاطر بسپارند. سپس از آنها خواسته شد به مدت یک ساعت از راه دهان یا از راه بینی نفس بکشند. پژوهشگران پس از پایان زمان موردنظر، به شرکتکنندگان علاوه بر بوهای قدیمی، مجموعهای از بوهای جدید ارائه دادند و از آنها پرسیدند که این بوها از کدام مجموعه هستند. نتایج پژوهش نشان داد هنگامی که شرکتکنندگان در زمان یادگیری و تشخیص، از راه بینی نفس میکشند، بوها را بهتر به خاطر میآورند.
آرشامیان ادامه داد: گام بعدی ما این است که آنچه در طول تنفس در مغز رخ میدهد، بررسی کنیم و ارتباط آن را با حافظه بسنجیم. این روش، پیشتر عملی نبود زیرا باید الکترودهایی به صورت مستقیم در مغز قرار داده میشد. ما تلاش کردیم این مشکل را حل کنیم و اکنون روش جدیدی برای سنجش فعالیت مغز در پیاز بویایی و مغز ابداع کردهایم که نیازی به قرار دادن الکترود در مغز ندارد.
وی افزود: ایده تاثیرگذاری تنفس بر رفتار، جدید نیست. درواقع، دانشی به اندازه هزاران سال در چنین حوزههایی نهفته است، اما تاکنون هیچکس موفق نشده این رخداد را به شکل قابلتوجهی اثبات کند.
این پژوهش، در مجله The Journal of Neuroscience به چاپ رسیده است.
دیدگاه تان را بنویسید