قمرهای بزرگ می‌توانند برای خود قمر داشته باشند

شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای جدید نشان می‌دهد قمرهای طبیعی مانند ماه زمین می‌توانند خودشان یک قمر طبیعی داشته باشند. 

سیاره‌ها به دور ستاره‌ها می‌چرخند و قمرها حول سیاره‌ها می‌گردند، اما آیا یک جرم آسمانی دیگر می‌تواند به دور قمرها بچرخد؟ یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این اتفاق ممکن است. به گزارش ایسنا، ستاره شناسان مرکز «جونا کولمیر» از موسسه علوم کارنگی و آزمایشگاه «شان رایموند» بوردو یک شبیه‌سازی کامپیوتری برای پیش‌بینی اینکه آیا قمرهای طبیعی مانند ماه زمین می‌توانند خودشان یک قمر طبیعی دیگر داشته باشند، ساختند.

قمر یک ماه

حدود ۱۷۰ قمر در منظومه شمسی وجود دارد که اکثر آنها به دور غول‌های گازی مشتری و زحل می‌چرخند. بیشتر ماه‌ها کوچکتر از سیاره‌هایی هستند که در مدار آنها می‌گردند، اما برخی از آنها بزرگتر از سیاره‌های خود هستند. شرایط خاصی برای یک قمر وجود دارد که بتواند برای خودش یک قمر داشته باشد. مثلا یک جرم آسمانی مانند یک سیارک یا یک دنباله‌دار باید به اندازه کافی نزدیک به قمر اصلی باشد تا بتواند در گرانش آن گیر بیافتد، اما نه آنقدر نزدیک تحت تاثیر نیروی کشندی آن قرار گیرد و به سطح قمر سقوط کند. همچنین باید فاصله کافی بین قمر اصلی و سیاره‌ای که قمر در آن قرار دارد، وجود داشته باشد. در حالی که قمری که یک قمر داشته باشد در منظومه شمسی وجود ندارد، چهار قمر در این منظومه شرایطش را دارند: «کالیستو»(Callisto)  قمر مشتری، «تیتوس»(Titus)  قمر زحل، «لاپتوس»(Iapetus)  قمر زحل و ماه زمین. علاوه بر این، یک قمر به همراه قمر مخصوص خود باید بتوانند تعادل گرانشی خود را برای مدت زمانی طولانی حفظ کنند. اخترشناسان این مطالعه، چنین قمرهایی را «زیرماه»(submoon)  نامیده‌اند، اما احتمالا کاربران اینترنت ایده‌های بهتری 

داشته باشند.