حیرت مسئولان از ماجرای رقص و موسیقی در مدارس
آب از سرچشمه گل‌آلود است
فائزه ناصح، دکترای روانشناسی عمومی
این روز‌ها فضای مجازی پر شده از ویدئو‌هایی از مدارس دخترانه و پسرانه که آهنگ شاد «جنتلمن» از خواننده آنور‌آبی را همصدا باهم بازخوانی می‌کنند؛ دختربچه‌ها و پسربچه‌های خردسالی که فرم مدرسه پوشیده‌اند و همگی با هم مشغول بالا پایین پریدن و رقصیدن بچه‌گانه هستند؛ خیلی از دهه پنجاه و شصتی‌ها از شادی این دختربچه‌ها و پسر بچه‌ها حیرت‌زده شده‌اند و غبطه خوردند که چقدر راحت می‌توانند ابراز شادی کنند! مسئولان و وزیران مربوط به آموزش و پرورش هم به سرعت دست به کار شدند و شادی این بچه‌ها را بر خلاف ضوابط و چارچوب جامعه اسلامی دانستند و دستور عزل و اخراج مدیران این مدارس را به فوریت صادر کردند و انگشت توبیخ و اتهام را به سوی اولیا و مربیان مدارس روانه داشتند. بعضی نیز در این میان این کلیپ‌ها را ساختگی تصور کردند و عده دیگر به راه افتادن این جریان را بر گردن نفوذ فرهنگی دشمن انداختند. براستی این حجم از سرو‌صدا برای پخش یک ترانه شاد و رقصیدن دختران و پسرانی که همراه با خانواده‌هایشان در شرایط سخت اقتصادی به سر می‌برند، جایز است!
کاش مسئولان به همین اندازه که نسبت به پخش موزیک آنور‌آبی در مدارس حساسیت و واکنش نشان دادند، به وضعیت معیشتی مردم، بیداد گرانی، تورم، خالی شدن سفره مردم و خیل عظیم افرادی که روز‌به‌روز به خاطر بیکاری و اقتصاد نا‌بسامان افسرده و نا‌امید شده و به انواع اختلالات روحی نیز مبتلا می‌شوند هم حساسیت داشتند و وارد عمل می‌شدند!
سوال اساسی این است: وزیر آموزش و پرورش که به سرعت از مسئولان، صدا‌و‌سیما و پلیس فتا برای جلوگیری از پخش یک آهنگ شاد درخواست کمک می‌کند، به یاد دارد در گوشه گوشه ایران عزیزمان در روستا‌ها و شهر‌های مختلف این سرزمین هنوز مدارسی هستند که از بخاری نفتی برای گرمایش کلاس استفاده می‌کنند! بچه‌هایی هستند که در مدارسی مشغول به تحصیل‌اند که دیوار‌هاشان مخروبه و در حال آوار شدن است و از تامین جانی لازم برخوردار نیستند؛ همچنین هنوز هم در روستاهای دور افتاده کودکانی هستند که در کپر‌ها درس می‌خوانند؛ آیا وزارت آموزش و پرورش از توزیع مواد مخدر در مقاطع مختلف تحصیلی خبر دارد!
از اخبار مربوط به تنبیه، کتک زدن، و آزار و اذیت و تعدی به دانش‌آموزان در مدارس چطور؟ چرا در بروز چنین اتفاقاتی سیستم نظارتی آموزش و پرورش کار خود را به درستی انجام نمی‌دهد و هیاهو به راه نمی‌اندازد! مسئولان لازم است قدری در انتخاب‌های خود اهم و مهم کنند؛ در حال حاضر اولویت‌های مهمتر برای رسیدگی آنقدر وجود دارند که نوبت به این اولویت هرگز نخواهد رسید. درست است که محتوای آهنگ مذکور مناسب نیست، اما پرسش اساسی آن است که آیا دولت، مسئولان، نهاد‌های ذی‌ربط چون صدا‌و‌سیما و آموزش و پرورش تلاشی در راستای ایجاد فضای مفرح در جهت تزریق شادی به افراد جامعه به‌ویژه برای نسل جوان که آینده‌سازان این مملکت نیز هستند، انجام دادهاند؟
مسئولان به جای آنکه حیرت‌زده شوند و تقصیر را بر گردن مدارس و نفوذ بیگانگان بیندازند، ابتدا باید ببینند خودشان برای شادسازی ملت و نسل جوان چه تدابیری اتخاذ کرده‌اند! قشر متوسط روبه پایین جامعه هیچ امکانات رفاهی برای بهره‌مندی از تفریحاتی چون سینما رفتن، مسافرت، خرید کردن و رفتن به شهربازی و... را در اختیار و توان ندارد. وقتی این طبقه از جامعه که بخش وسیعی از مملکت را تشکیل دادهاند و از امکانات و خدمات رفاهی و تفریحی محروم مانده‌اند، به ناچار به فضای مجازی و آهنگ‌ها و فیلم‌هایی با محتوای نا‌مناسب پناه برند. البته لازم به ذکر است مطرح شود که محتوای آهنگ‌های آنور‌آبی خیلی هم با درون‌مایه فیلم‌های سینمایی داخلی که از شوخی‌های مبتذل جنسی برای خنده گرفتن بهره می‌برد، تفاوتی ندارد.
مساله مهم دیگر آن است وقتی مسئولان و نهاد‌های مربوطه معتقدند آهنگ «جنتلمن» به لحاظ محتوای موسیقیایی مناسب کودکان و نوجوانان نیست، خود چه نوع موسیقی‌ای را اجازه پخش دادهاند؟ هنگامی‌که صدا‌و‌سیما که تنها رسانه عمومی در خدمت مردم است از پخش آثار مفاخر موسیقی و نشان دادن آلات و ابزار موسیقی سر باز می‌زند، دیگر نباید حیرت‌زده شود، چرا نسل‌های جوان به آهنگ‌های اصیل ایرانی بی‌توجهی می‌کنند و جذب ترانه‌های بی‌سر‌و ته غربی می‌شوند.
دیدگاه تان را بنویسید