زدن میخ آخر بر تابوت زاینده‌رود

عصر ایران؛ فرزانه احمدی - یک بارگذاری دیگر باید اتفاق می افتاد تا زنده رود را به مرده رود تبدیل کند که حالا دارد اتفاق می‌افتد. باید پرسید چه دست‌هایی پشت پرده بوده که حکم توقف کامل پروژه تا تعیین رای نهایی صادر نشده؟ آن هم طرحی که به گفته کارشناسان توجیه محیط زیستی و اقتصادی ندارد.

احتمالا ابراهیم رئیسی به زودی پروژه انتقال آب از بن به بروجن را افتتاح خواهد کرد اما پس از آن باید برای همیشه با احیا مهمترین رود مرکزی ایران خداحافظی کرد. یک بارگذاری دیگر باید اتفاق می افتاد تا زنده رود را به مرده رود تبدیل کند که حالا دارد اتفاق می‌افتد. 

طرح انتقال آب از بن به بروجن یعنی از حوضه کم آب زاینده‌رود به حوضه پر آب کارون در سال 91 کلید خورد. قرار است سالانه 41 میلیون متر مکعب آب را از بن به شهرهای سامان، فرخشهر، سفیددشت، شهرکرد، فرادنبه و بروجن برساند، با پمپاژ در ارتفاعات. می‌گویند برای شرب 13 روستا و 13 شهر.  شهرهایی که سال‌هاست مشکل تامین آب شرب دارند. در این سو اما زاینده‌رود هم بیشتر از 20 سال است که در نتیجه‌ی مصرف زیاد آب، بیشتر از توان رودخانه خشک شده. 

از همان ابتدای اجرایی شدن پروژه، اعتراض‌ها به این بارگذاری جدید شروع شد. سال 92 شورای عالی آب در یک مصوبه 9 ماده‌ای هر گونه بارگذاری جدید بر روی زاینده رود را ممنوع کرد، حتی برای شرب. با این حال کارگران در پروژه‌های انتقال آب همچنان مشغول کار بودند. فعالان محیط زیست اصفهان می‌گویند این طرح پیش از انجام ارزیابی محیط زیستی کلید خورده. وزارت نیرو هم در این پروژه، منبع تامین آب را مشخص نکرده. مردم و فعالان محیط زیست اصفهان سال ۹۶ برای جلوگیری از اجرایی شدن این پروژه شکایتی را به دیوان عدالت اداری بردند. با وجود صدور یک حکم برای توقف موقت پروژه این طرح انتقال آب همچنان بودجه گرفت و پیشرفت کرد. 

 نیم بیشتر پروژه، از سال 1400، یعنی بعد از حکمی که به تایید دیوان عدالت هم رسیده تکمیل شد. باید پرسید چه دست‌هایی پشت پرده بوده که حکم توقف کامل پروژه تا تعیین رای نهایی صادر نشده؟ آن هم طرحی که به گفته کارشناسان توجیه محیط زیستی و اقتصادی ندارد. دولت وظیفه دارد آب شرب مردم چهارمحال و بختیاری را تامین کند، اما به نظر می‌رسد برای این کار راه غلطی را انتخاب کرده.