رهبران پکن صرفا نظاره‌گر جنگ احتمالی بین ایران و اسرائیل خواهند بود

نشریه اکونومیست در یادداشتی نوشت: در خاورمیانه، پکن به دنبال گرفتار شدن در یک نزاع پیچیده نیست. اگر واقعا جنگی بین ایران و اسرائیل در بگیرد، رهبران پکن احتمالا عقب نشسته و صرفا نظاره‌گر خواهند بود. آن‌ها صرفا آرزو خواهند کرد که منافع چین در این زد و خورد آسیبی نبیند.

به گزارش «انتخاب»، در ادامه این یادداشت آمده است: چین قدرت آمریکا در خاورمیانه را رو به افول می‌داند و مترصد فرصت برای تضعیف آن است. این کشور روابط نزدیکی با ایران و همچنین عربستان و دیگر رقبای ایران ایجاد کرده است. چین سرمایه گذاری‌های بزرگ خود در منطقه را بخشی از پروژه عظیم ابتکار کمربند و جاده می‌داند که هدف آن تقویت تجارت و نفوذ چین است. رویکرد عاری از ملاحظات سیاسی پروژه کمربند و جاده به چین کمک می‌کند تا در این منطقه به عنوان یک قدرت غیرمداخله‌گر جلوه نماید. این کشور علاقمند به تقویت چنین تصویری از خود در میان کشور‌های جنوب است که آن را به عنوان یک وزنه توازن‌بخش در برابر آمریکا مطرح می‌سازد. اما در حالی که خاورمیانه در معرض ورود به یک جنگ گسترده قرار دارد که ایران، به عنوان یکی از دوستان برجسته چین در مرکز آن قرار خواهد داشت، ضعف و ناتوانی دیپلماتیک چین در منطقه در معرض خطر آشکار شدن قرار خواهد گرفت. پکن در سال‌های اخیر تلاش کرده عکس این موضوع را به نمایش بگذارد. در مارس سال گذشته این کشور واسطه از سرگیری روابط بین ایران و عربستان شد. در ماه جولای نیز، گروه‌های رقیب فلسطینی یعنی فتح و حماس در پکن یک موافقتنامه همکاری را برای تشکیل یک دولت جدید فلسطینی پس از پایان جنگ غزه اعلام کردند. اما این اقدامات هیچ تاثیری بر توقف خشونت‌ها در منطقه نداشته است. اسرائیل «اعلامیه پکن» را رد کرده و گفته خواهان نقش افرینی حماس در سرزمین‌های فلسطینی نیست. وابستگی ایران به چین به عنوان خریدار نفتش ظاهرا اهرم کافی را برای فشار بر تهران در اختیار پکن قرار می‌دهد. اما ظاهرا چین منفعت بیشتری از گرفتار شدن آمریکا در خاورمیانه می‌برد تا تلاش برای کمک به کنترل ایران. احتمالا از نظر چینی ها، آمریکایی که درگیر جنگ‌های مختلف در اوکراین و خاورمیانه باشد، اشتهای چندانی برای تقابل با پکن بر سر تایوان یا دریای چین جنوبی نخواهد داشت. این بدان معنا نیست که چین علاقمند به تشدید تنش‌های منطقه است. در گزارشی که در ماه جاری میلادی توسط بنیاد کارنگی مستقر در واشنگتن منتشر شده، روابط امنیتی بین چین و ایران «بسیار محدود» توصیف شده بود. این گزارش خاطرنشان کرده بود که «شایعاتی» درباره ارائه فن‌آوری ماهواره‌ای از سوی چینی‌ها جهت استفاده در برنامه موشک‌های بالستیک ایرانی وجود دارد. اما گزارش در ادامه تصریح می‌کرد: «تاکنون ثمرات نظامی توافق بین دو کشور تنها چند مانور مشترک بوده که جامعه اطلاعاتی آمریکا آن‌ها را فاقد ارزش عملیاتی بالا ارزیابی کرده است.» به علاوه با وجود اینکه توافق ۲۵ ساله ایران و چین امکان سرمایه گذاری ۴۰۰ میلیارد دلاری چینی‌ها در ایران را فراهم می‌کرد، پکن تمایلی برای سرمایه گذاری گسترده در ایران از خود نشان نداده است. چین تمام دوستان خود را برای گرفتن آرام و قرار از آمریکا مفید می‌داند. اما در عین حال با آن‌ها با احتیاط برخورد می‌کند و در مقایسه با سایر اعضای گروه چهار کشور (چین، روسیه، ایران و کره شمالی)، اشتهای کمتری نسبت به ریسک‌پذیری از خود نشان می‌دهد.