یک میلیون و ۸۰۰ هزار ایرانی در دام اشتغال ناقص هستند

بررسی سهم شاغلین ۱۵ ساله و بیشتر با ساعت کاری معمول ۴۹ ساعت و بیشتر نشان می‌دهد، ۳۷.۵درصد شاغلین به طور معمول، ۴۹ ساعت و بیشتر در هفته کار می‌کنند. همچنین سهم اشتغال ناقص در زمستان ۱۴۰۳ نسبت به فصل مشابه سال قبل ۰.۹درصد کاهش پیدا کرده اما همچنان یک میلیون و ۸۷۹ هزار و ۹۹۰ نفر درگیر اشتغال ناقص هستند.

به گزارش تسنیم، براساس نتایج طرح آمارگیری نیروی کار زمستان ۱۴۰۳ و بررسی نرخ بیکاری افراد ۱۵ ساله و بیشتر، ۷.۸درصد از جمعیت فعال (شاغل و بیکار)، بیکار بوده‌اند. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری حاکی از آن است که این شاخص، نسبت به فصل مشابه در سال قبل (زمستان ۱۴۰۲) ۰.۸درصد کاهش یافته است.

بررسی سهم جمعیت دارای اشتغال ناقص جمعیت ۱۵ ساله و بیشتر نشان می‌دهد که در زمستان ۱۴۰۳ حدود ۷.۷درصد جمعیت شاغل به دلایل اقتصادی (فصل غیرکاری، رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت بیشتر و...) کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده و آماده برای انجام کار اضافی بوده‌اند. این در حالی است که ۳۷.۵درصد از شاغلین ۱۵ ساله و بیشتر، بیش از ۴۹ ساعت در هفته کار کرده‌اند. شاخص اشتغال ناقص در بین مردان بیشتر از زنان و در نقاط روستایی بیشتر از نقاط شهری بوده است. همچنین سهم اشتغال ناقص در زمستان ۱۴۰۳ نسبت به فصل مشابه سال قبل ۰.۹درصد کاهش پیدا کرده است.

بررسی سهم شاغلین ۱۵ ساله و بیشتر با ساعت کاری معمول ۴۹ ساعت و بیشتر هم نشان می‌دهد که ۳۷.۵درصد شاغلین بیشتر از استاندارد کار می‌کنند. این شاخص نسبت به فصل مشابه سال قبل ۰.۷درصد افزایش یافته است.

طبق این گزارش، اشتغال ناقص و ساعات کاری کمتر از استاندارد نه تنها پیامد‌های اقتصادی، بلکه آثار اجتماعی و روانی نیز به همراه دارد. برای کاهش این چالش، نیاز به برنامه‌ریزی جامع و همکاری همه‌جانبه میان دولت، کارفرمایان و نیروی کار وجود دارد. این اقدامات می‌توانند به افزایش رفاه عمومی و بهبود وضعیت بازار کار منجر شوند.

از سوی دیگر برخی از مشاغل ناقص در بازار کار ساعت کاری بیشتر از ۴۴ ساعت در هفته دارد. طبق آخرین آمار‌های منتشر شده، بخش قابل‌توجهی از نیروی کار جوان بیش از ۴۴ ساعت در هفته کار می‌کنند، در حالی‌که بسیاری از این مشاغل فاقد امنیت شغلی و مزایای قانونی هستند.

یکی از دلایل اصلی افزایش ساعات کاری طولانی، نیاز به تأمین هزینه‌های زندگی است. افزایش تورم، کاهش قدرت خرید و عدم دسترسی به مشاغل پایدار، جوانان را مجبور به پذیرش مشاغل کم‌درآمد و حتی چند شغل همزمان کرده است. همچنین، بسیاری از کارفرمایان به دلیل کاهش هزینه‌ها، شرایط سخت و ساعات طولانی را به نیروی کار تحمیل می‌کنند.