داده‌های آماری حاکی از آن است که بهبود ظاهری در نرخ بیکاری لزوماً به معنای ایجاد فرصت‌های شغلی بیشتر برای زنان نیست، بلکه ممکن است بخشی از این بهبود ناشی از کاهش تعداد زنان جویای کار باشد. به گزارش اکوایران، داده‌های موجود از سال ۱۳۹۲ تا ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که نرخ بیکاری زنان در ایران در بازه‌ای بین ۱۳.۷ تا ۲۱.۹درصد در نوسان بوده است. بالاترین نرخ بیکاری زنان در تابستان ۱۳۹۵ با ۲۱.۹درصد ثبت شده، در حالی‌که پایین‌ترین نرخ در بهار ۱۳۹۹ با ۱۳.۷درصد مشاهده می‌شود. این نوسانات نشان‌دهنده تأثیر عوامل مختلف اقتصادی و اجتماعی بر وضعیت اشتغال زنان است. از سوی دیگر، نرخ مشارکت زنان در این بازه زمانی بین ۱۰.۳ تا ۱۸.۳درصد متغیر بوده است. بالاترین نرخ مشارکت در بهار ۱۳۹۷ با ۱۸.۳درصد و پایین‌ترین نرخ در زمستان ۱۳۹۲ با ۱۰.۳درصد ثبت شده است. نکته قابل توجه این است که در برخی سال‌ها، کاهش نرخ بیکاری با کاهش نرخ مشارکت همراه بوده است. برای مثال، در سال‌های ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰، نرخ بیکاری زنان کاهش یافت اما نرخ مشارکت نیز کاهش پیدا کرد. این موضوع می‌تواند نشان‌دهنده این باشد که برخی از زنان از جست‌وجوی کار منصرف شده‌اند و دیگر خود را جزو جمعیت فعال به حساب نمی‌آورند. این پدیده می‌تواند ناشی از ناامیدی از یافتن شغل، افزایش مسئولیت‌های خانوادگی یا حتی تغییرات فرهنگی باشد. همچنین داده‌ها نشان می‌دهد که نسبت اشتغال زنان (درصد زنان شاغل از کل جمعیت زنان در سن کار) در بازه‌ای بین ۱۰.۹ تا ۱۴.۸درصد در نوسان بوده است. این نسبت در سال‌های اخیر روندی نسبتاً ثابت داشته است. آخرین آمار موجود مربوط به پاییز ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که نرخ بیکاری زنان به ۱۴.۵درصد رسیده که نسبت به تابستان همان سال (۱۴.۶درصد) کاهش جزئی داشته است. با این حال، نرخ مشارکت زنان در پاییز ۱۴۰۳ به ۱۳.۷درصد کاهش یافته که نشان‌دهنده این است که تعداد کمتری از زنان در سن کار یا شاغل هستند یا به دنبال کار می‌گردند. این کاهش نرخ مشارکت می‌تواند حاکی از ناامیدی برخی زنان از یافتن شغل یا ترجیح آنها برای خارج‌شدن از بازار کار باشد.

 

کپی شد