کارگران در بحث دستمزد، صدقه نمی‌خواهند

رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی با ابراز امیدواری از تصویب رقم سبد معیشت کارگران در جلسه کمیته دستمزد، از شورای عالی کار خواست تا دستمزد سال ۱۴۰۰ را با در نظر گرفتن شرایط زندگی کارگران و بازنشستگان به گونه‌ای تعیین کند که رضایت خاطر و رفاه حداقلی آنها را به دنبال داشته باشد.

فتح‌اله بیات در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: اگر کمیته دستمزد به جمع‌بندی نهایی درباره سبد معیشت کارگران دست پیدا کند و شرکای اجتماعی و نمایندگان گروه کارفرمایی، کارگری و دولت به توافق برسند، قطعا نتیجه بهتری از مذاکرات مزد خواهیم گرفت و نگرانی خاطر جامعه کارگری از تاخیر در تعیین دستمزد و موکول شدن آن به روزهای پایانی سال را شاهد نخواهیم بود.

وی ادامه داد: با توجه به فشار و بار روانی که جامعه کارگری هر سال در مورد رقم دستمزد با آن مواجه است، انتظار داریم که هزینه سبد معیشت سریع‌تر مشخص شود تا به بحث دستمزد ورود کنیم. بیات با بیان اینکه کارگران هرگز دنبال عدد و رقم و درصد افزایش مزد نبوده و نیستند، خاطرنشان کرد: آن چیزی که برای جامعه کارگری اهمیت دارد حفظ قدرت خرید است و بر همین اساس تاکید داریم که سبد معیشت کارگران طوری تعیین شود که منطبق با بندهای یک و دو ماده ۴۱ قانون کار باشد. به گفته رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی، در بحث نرخ تورم که بند یک ماده ۴۱ به آن اشاره دارد، مراجع رسمی آمار دقیق را در اختیار اعضای شورای عالی کار گذاشته‌اند و در خصوص سبد معیشت که موضوع بند دو ماده ۴۱ است، قیمت کالاها در بازار و هزینه‌های زندگی کارگران به اندازه کافی گویاست. وی با بیان اینکه بسیاری از اقلام خوراکی و مصرفی از سبد معیشت کارگران حذف شده، گفت: متاسفانه برخی اقلامی که شاید در گذشته هزینه زیادی به زندگی کارگران تحمیل نمی‌کرد و با آن امرار معاش می‌کردند امروز در حال حذف شدن از سبد معیشت است. خرید گوشت و مرغ و مواد پروتئینی پیشکش، کارگران و بازنشستگان دیگر توان خرید میوه و پنیر هم ندارند. این مقام مسئول کارگری با تاکید بر اینکه رکود و تورم و کاهش ارزش پول ملی ربطی به کارگر ندارد و کارگران حداقل‌بگیر، تنها به امرار معاش و گذران زندگی امید بسته‌اند، گفت: از کسانی که دستمزد کارگران را تعیین می‌کنند می‌خواهیم تنگ‌نظری نکنند و با سخاوت بیشتر در خصوص دستمزد تصمیم بگیرند. کارگران صدقه نمی‌خواهند و دنبال رفاهیات نیستند بلکه نگران هزینه‌های درمان، مسکن، اجاره‌بها و مواد خوراکی هستند که به سبد معیشت آنها افزوده می‌شود.