به رنگ حسرت

آریا رهنورد

پس از شکست «صفر امتیازی» برابر لهستان، جدال با برزیل به مسابقه «مرگ و زندگی» برای والیبال ایران تبدیل شد. برخلاف نظر کارشناسان تلویزیونی در شب بازی با لهستان، تیم ملی حتی در صورت شکست دادن برزیل با نتیجه سه بر دو نیز می‌توانست راهش را به طر‌ف دومین حضور در نیمه‌نهایی لیگ جهانی (لیگ ملت‌ها) هموار کند. پسران کولاکوویچ انگیزه‌های بسیار زیادی برای روبه‌رو شدن با حریف پرستاره‌شان داشتند. برخلاف لهستان و چند تیم دیگر، برزیل با همه ستاره‌هایش در لیگ ملت‌ها حاضر شده بود و نفراتی مثل والاس د سوزا، لوکارلی، رزنده، لوکاس و چند مهره بزرگ دیگر را در اختیار داشت. نبرد دو تیم در دور گروهی، به برتری برزیلی‌ها ختم شده بود. با وجود شکست، ایران در آن مسابقه نمایش فوق‌العاده‌ای داشت و اگر کمی و فقط کمی دقت به خرج می‌داد، با بردن ست چهارم همه سه امتیاز مسابقه را از حریف زردپوش می‌گرفت. پیروزی در ست اول، «تخصص» تیم کولاکوویچ است اما این تیم در جدال دوم مرحله نهایی، شروع بسیار ضعیفی مقابل برزیل داشت. تفاوت سطح دو تیم در دو ست اول، بسیار زیاد به نظر می‌رسید. در ست اول و در شرایطی که هر تیم پنج امتیاز تصاحب کرده بود، لوکارلی پشت خط سرویس ظاهر شد و تا امتیاز 13 برای برزیل، سرویس را حفظ کرد. همین برتری، در نهایت موجب پیروزی برزیل در اولین ست شد. در ست دوم نیز اوضاع به همان منوال ادامه پیدا کرد و حریف ایران با سرویس‌های فوق‌العاده و البته دریافت‌های عالی در عقب زمین، در یک قدمی پیروزی قرار گرفت. با این وجود ستاره‌های تیم ملی بالاخره به خودشان آمدند و اعتماد به نفس و روحیه از دست رفته را دوباره به دست آوردند. این تیم البته در ست سوم، برتری‌اش را از دست داد و دوباره با رقیب مساوی شد اما سرانجام توانست این ست را به سود خودش به پایان برساند. کم‌تر کسی انتظار داشت ایران پیروزی ست چهارم را نیز از آن خودش کند اما این اتفاق رخ داد و ایران فاصله‌ای با تکمیل‌ کردن یک شگفتی خارق‌العاده نداشت. در آخرین ست مسابقه، تیم ملی هشت بر پنج از حریف جلو افتاد اما این ریتم درخشان، از دست رفت و در نهایت تجربه برزیل به تیم ملی ایران چربید. پس از سپری شدن لحظات جنجالی ست پنجم، در نهایت برزیل به نیمه‌نهایی لیگ ملت‌های والیبال رسید.

ایران هیچ‌وقت در میان سه تیم برتر یک تورنمنت بزرگ نبوده و این تجربه در لیگ ملت‌های 2019 نیز تکرار نخواهد شد. تا زمانی که بعضی از ضعف‌های تیم برطرف نشود، موفقیت بزرگ و تاریخی برای تیم ملی والیبال به دست نخواهد آمد

تیم ملی نتوانست بخشی از نیمه‌نهایی لیگ ملت‌ها باشد اما تا آخرین لحظه، جنگید و دست از تلاش برای زنده ماندن برنداشت. عملکرد همه نفرات این تیم، قابل تقدیر به نظر می‌رسید اما هنوز حسرت‌های زیادی برای این تیم وجود دارد. تیم ملی والیبال در بیشتر مواقع تورنمنت‌ها را خوب شروع می‌کند و تا مراحل پایانی نیز با موفقیت ادامه می‌دهد اما عملا هیچ‌وقت نمی‌تواند «گل طلایی» را بزند و روی یک سکوی جهانی قرار بگیرد. ایران هیچ‌وقت در میان سه تیم برتر یک تورنمنت بزرگ نبوده و این تجربه در لیگ ملت‌های 2019 نیز تکرار نخواهد شد. تا زمانی که بعضی از ضعف‌های تیم برطرف نشود، موفقیت بزرگ و تاریخی برای تیم ملی والیبال به دست نخواهد آمد. اگر ستاره‌های تیم ملی به جای اعتراض بی‌مورد به داور مسابقه، همه تمرکزشان را روی جریان بازی بگذارند و اعصاب و روان خودشان را به هم نریزند، اگر مهره‌های تیم قبل از ثبت امتیاز، جشن نگیرند و فرصت‌های کلیدی برای رسیدن به امتیاز را از دست ندهند، اگر نفرات ذخیره مشارکت بیشتری در تیم داشته باشند و بازیکن‌ها برای سرویس‌ زدن تمرین بیشتری انجام بدهند، شاید اتفاق‌های بزرگ‌تری برای والیبال ایران رقم بخورد. بدون شک این تیم تورنمنت خوبی را پشت سر گذاشت اما شاید دو شکست برابر لهستان و برزیل، هشداری بود که ثابت کرد والیبال ایران هنوز یکی از مدعیان بزرگ در دنیای والیبال نیست.

قبل از آغاز دوران درخشان خولیو ولاسکو، تیم ملی با حسین معدنی یک بازگشت بزرگ را در رقابت‌های جهانی برابر ایتالیا تجربه کرد اما در نهایت در آخرین ست، تسلیم شد تا ستاره‌ها زمین را با اشک ترک کنند. آن اشک‌ها کمی بعد به تلنگری برای ساخت یک تیم رویایی تبدیل شدند. شاید شکست تلخ و نزدیک در جدال با برزیل نیز راه آینده را به والیبال ایران نشان بدهد. راه تیمی که هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن دارد و باید استعدادهای بیشتری را کشف کند. تیمی که می‌خواهد غم بزرگ را به کار بزرگ تبدیل کند.