درهای باز، درهای بسته!

آریا رهنورد

همان‌طور که قضاوت عملکرد مارک ویلموتس تنها با یک پیروزی در دیدار تدارکاتی روبه‌روی سوریه و یک تساوی جذاب و دلچسب در زمین کره جنوبی، به شدت عجولانه و غیرمنطقی به نظر می‌رسد، قضاوت افکار این مربی تنها با انتشار چند فهرست برای تیم ملی نیز نسبتی با منطق ندارد. لیست تازه سرمربی بلژیکی، جنجال‌های زیادی به وجود آورده و برخی از هواداران فوتبال را شگفت‌زده کرده است. طبیعتا فوتبالی‌ها دائما در حال مقایسه تصمیم‌های سرمربی جدید با کی‌روش هستند و همین اتفاق شرایط را برای «شوکه‌ شدن» مهیا می‌کند. در مورد تیم ویلموتس و نسبتش با تیم سرمربی پرتغالی، یک حقیقت انکار نشدنی وجود دارد. تیم ملی در دوران تازه «تغییر» خواهد کرد و فلسفه‌های خاص خودش را خواهد داشت. فلسفه‌هایی که ممکن است با تیم ملی کی‌روش تفاوت‌های بزرگی داشته باشند. این «تفاوت» قرار است هم در نحوه و سبک بازی تیم ملی نمایان شود و هم در فهرست‌های سرمربی جدید خودی نشان بدهد. ویلموتس فعلا در مرحله شناخت از فوتبال ایران است و ترجیح می‌دهد در این دوره زمانی، بازیکنان زیادی را مورد آزمایش قرار بدهد. او می‌خواهد به کشف و شهود شخصی‌اش از فوتبال برسد و طبیعی خواهد بود که در این دوره، نفرات زیادی را به اردوی تیم ملی فرابخواند. انتقاد از تصمیم او برای پوشاندن پیراهن تیم ملی به بازیکنان جوان و حتی لیگ یکی، جای تعجب دارد. مگر بخشی از بهترین استعدادهای امروز فوتبال ایران، زمانی در لیگ یک ندرخشیده بودند؟ مگر یک فوتبالیست جوان، نمی‌تواند خیلی زود خودش را به سطح بازی برای تیم ملی برساند؟ ویلموتس در حالی به خاطر این تصمیم سرزنش می‌شود که در کشورهایی مثل انگلیس و اسپانیا، به سادگی به مهره‌های شاغل در لیگ‌های پایین‌تر (به شرط سپری کردن یک فصل درخشان) فرصت بازی در تیم ملی تقدیم می‌شود. در چند سال گذشته انگلیسی‌ها در اردوها و دیدارهای تدارکاتی مختلف، پیراهن مهم شماره هفت‌شان را به تن بازیکنان متعددی کرده‌اند تا از بین آنها، بهترین‌های ممکن را شناسایی کنند.

منتقدان عجول مارک ویلموتس، باور دارند که او ارزش و اعتباری که کی‌روش برای پیراهن تیم ملی به وجود آورد را با دعوت از بازیکنان نه‌چندان سرشناس، زیر سوال می‌برد. البته که رسیدن به پیراهن تیم ملی در دوران کارلوس، به شدت دشوار بود و این موضوع، انگیزه بازیکنان را برای حفظ جایگاه‌شان در تیم بیشتر می‌کرد اما در همین دوران «درهای بسته» تیم ملی روی چند استعداد بزرگ، نشان از لجبازی مرد پرتغالی با مخالفانش داشت. اگر او با بازیکنی به مشکل می‌خورد، به هیچ وجه اجازه نمی‌داد این بازیکن دیگر در اطراف اردوی تیم ملی دیده شود و اگر هم با باشگاهی به مشکل می‌خورد، تلاش می‌کرد تا کم‌ترین دعوت ممکن را از این باشگاه به اردوها انجام بدهد. 

منتقدان امروز مرد بلژیکی و شیفته‌های مقایسه دیوانه‌وار او با کی‌روش، حتما از حافظه ضعیفی برخوردار هستند. چراکه فراموش کرده‌اند سی کیو چطور به ترکیب نهایی فهرست‌های تیم ملی رسید. کارلوس در طول دوران حضورش در فوتبال ایران، مهره‌های متوسط زیادی را به تیم ملی دعوت کرد

منتقدان امروز مرد بلژیکی و شیفته‌های مقایسه دیوانه‌وار او با کی‌روش، حتما از حافظه ضعیفی برخوردار هستند. چراکه فراموش کرده‌اند سی کیو چطور به ترکیب نهایی فهرست‌های تیم ملی رسید. کارلوس در طول دوران حضورش در فوتبال ایران، مهره‌های متوسط زیادی را به تیم ملی دعوت کرد. حنیف عمران‌زاده، ساسان انصاری، حبیب گردانی، میثم مجیدی، علی حمودی، حسین بادامکی، فرزاد حاتمی، علیرضا عباسفرد، میلاد نوری، شهاب گردان، ابراهیم کریمی، مهرداد جماعتی، سعید دقیقی و احمد آهی، همگی در دوران حضور سرمربی پرتغالی با پیراهن تیم ملی به میدان رفته‌اند و حداقل یک بازی برای این تیم انجام داده‌اند. کی‌روش به اندازه کافی فرصت داشت تا به شناخت عمیقی از استعدادهای مهم فوتبال ایران برسد و تیمش را بر اساس این نفرات شکل بدهد. این فرصت باید در اختیار ویلموتس هم قرار بگیرد. او حق دارد به فهرست‌های قبلی اکتفا نکند و تصمیم بگیرد که امضای خودش را پای فهرست‌های تیم ملی بگذارد.

البته که تیم ملی «آزمایشگاه» نیست و نباید اهمیت این پیراهن نادیده گرفته شود اما انتقاد از مارک ویلموتس به خاطر دعوت از چند فوتبالیست جوان به اردو، بیش از حد غیرمنصفانه به نظر می‌رسد. همه باید بپذیرند که دوران کی‌روش دیگر تمام شده و حالا روش‌های جدیدی برای هدایت تیم ملی وجود خواهد داشت. مرد بلژیکی قرار نیست با کفش‌های کارلوس کی‌روش راه برود و مدل سرمربیگری او را در تیم ملی کپی کند. او راه خودش را خواهد رفت و به تدریج، سلیقه خودش را در تیم ملی حاکم خواهد کرد. سلیقه‌ای که نتیجه‌اش را خیلی زود، به فوتبال ایران نشان خواهد داد.