ذوب در شادی!

جنجالی‌ترین صحنه این فصل از لیگ برتر برای فرهاد مجیدی، به شادی‌اش بعد از گل آیاندا پاتوسی به سپاهان برمی‌گردد. جایی که فرهاد در آخرین ثانیه‌های بازی با دویدن از کنار امیر قلعه‌نویی، خودش را به جمع بازیکنان تیم می‌رساند تا درست مثل یک فوتبالیست، گل حساس تیم را جشن بگیرد. درباره این حرکت مجیدی، حساسیت چندانی شکل نگرفت. چرا که او «سرمربی» تیم نبود و مسئولیت فنی، بر عهده وینفرد شفر قرار داشت. علاوه بر این، در آن مسابقه دیگر زمانی برای جبران سپاهان باقی‌ نمانده بود. پس از چند هفته اما، شفر از نیمکت جدا شد و حالا وظیفه سرمربیگری روی دوش فرهاد مجیدی قرار داشت. او این بار به عنوان نفر اول نیمکت باشگاه، در تب و تاب گل روزبه چشمی به الدحیل قرار گرفت تا به همه نشان بدهد که هنوز برای سرمربیگری‌اش در استقلال، کمی زود است. بعد از گل روزبه، دوربین‌ها فرهاد مجیدی را در حال دویدن کنار زمین شکار کردند. البته که جشن گرفتن و شادی کردن به خودی خود اشکالی ندارد و حتی مربیان بزرگی مثل کلوپ و گواردیولا، دست به چنین کاری می‌زنند اما این شادی تنها چند ثانیه طول می‌کشد و آن‌ها بلافاصله برای توصیه‌های فنی به کنار زمین برمی‌گردند. در واقع دور شدن از نیمکت در شرایط حساس برای آن‌ها معنایی ندارد. فرهاد مجیدی به جای فریاد کشیدن بر سر شاگردان‌اش پس از دریافت گل تساوی زودهنگام، باید کنار آن‌ها می‌ماند و پس از گل چشمی از آن‌ها درخواست می‌کرد که برای دقایقی بازی را آرام کنند و جلوی  فشار حریف را بگیرند. این اتفاق اما رخ نداد و استقلال تنها ثانیه‌هایی پس از گلزنی به الدحیل، گل تساوی را از حریف دریافت کرد تا رویا را به سرعت با کابوس عوض کند و در نهایت از  لیگ قهرمانان آسیا کنار برود. جدال با الدحیل، یک درس بزرگ برای فرهاد مجیدی داشت. او بیشتر از همیشه متوجه شد که جایگاه سرمربی، جایگاه ژست‌های جذاب برای عکس‌ها و فیلم‌های تماشایی نیست. او به تدریج، همه این تجربه‌ها را به دست خواهد آورد و به یک مربی کارکشته تبدیل خواهد شد. استقلال اما باشگاهی نیست که بتواند فرصت آزمون و خطا را به یک مربی جوان بدهد. فرهاد باید در یک باشگاه کوچک‌تر ساخته شود و یا اینکه با صبر بیشتر، به عنوان دستیار در استقلال کار کند. او چهره محبوب هواداران باشگاه به شمار می‌رود و در بین بازیکنان نیز از مقبولیت قابل توجهی برخوردار است. این فاکتورها برای او مفید به نظر می‌رسند اما کافی نیستند. او تمرکز بالاتر، دانش فنی بیشتر و تجربه لحظات سخت نیاز دارد تا خودش را به حد و اندازه‌های مربیگری در باشگاه بزرگ و پرهیاهویی مثل استقلال برساند. بدون تردید فرهاد روزی به عنوان سرمربی دائم روی نیمکت این تیم خواهد نشست اما اگر او برای رسیدن آن روز بیش از حد عجله به خرج بدهد، شاید دوران مربیگری‌اش کوتاه شود.