پی‌‌اس‌هیچ!

آریا طاری

درست دو سال از شبی که بارسا با تحمیل شکست باورنکردنی 6 بر یک مقابل پی‌اس‌جی، شکست چهار بر صفر مقابل این حریف را جبران کرد و فرانسوی‌ها را از جدول لیگ قهرمانان کنار زد، می‌گذرد. این نتیجه تلخ اما تنها تجربه کام‌بک‌خوردن پی‌اس‌جی در لیگ قهرمانان اروپا نیست. آنها همین چند روز قبل، طعم حذف شدن از اروپا به دست منچستریونایتد را با یک «بازگشت بزرگ» از سوی حریف چشیدند. آنها یکی از ثروتمندترین تیم‌های فوتبال در تمام دنیا هستند اما هنوز در لیگ قهرمانان حرفی برای گفتن ندارند.

دو سال قبل، وقتی تیم متمول فرانسوی در پارک دو پرنس چهار گل به لئو مسی و هم‌تیمی‌ها زد، تصور می‌شد قدرت بزرگ تازه‌ای در لیگ قهرمانان متولد شده است. آنها بعد از پیروزی هیجان‌انگیز مقابل بلوگرانا، یکی از شانس‌های مسلم قهرمانی در اروپا به شمار می‌رفتند اما یکی از باورنکردنی‌ترین بازگشت‌های تاریخ فوتبال، در دیدار برگشت این دو تیم رقم خورد و بارسا موفق شد در جدال برگشت، 6 بار دروازه تیم اونای امری را باز کند. درست وقتی هواداران بارسا در حال قدم زدن روی ابرها بودند، هواداران پاری‌سن‌ژرمن به خوبی می‌دانستند با این روحیه و پرستیژ، هیچ‌وقت در قله اروپا قرار نخواهند گرفت. پاریسی‌ها فصل گذشته به سادگی مقابل رئال مادرید شکست خوردند و از لیگ قهرمانان کنار رفتند اما در این فصل تصور می‌شد روبه‌رو شدن با منچستریونایتد بحران‌‌زده، قرعه مناسبی برای رسیدن این تیم به جمع هشت تیم برتر این تورنمنت باشد. وقتی پاریس و یونایتد در قرعه‌ها به هم برخورد کردند، مورینیو سرمربی قرمزها بود و نیمار و کاوانی در سلامت کامل به سر می‎بردند. منچستری‌ها اما با اخراج ژوزه و به خدمت گرفتن سولسشر، احیا شدند و مصدومیت همزمان نیمار و کاوانی، تیم فرانسوی را در شرایط دشوار قرار داد. با این وجود درخشش دی‌ماریا برای کنار زدن شیاطین سرخ در اولدترافورد کافی به نظر می‌رسد. تیم توخل با قدرت حریفش را شکست داد و صعودش را «تقریبا» قطعی کرد اما اوضاع در بازی برگشت کاملا عوض شد. به نظر می‌رسد منچستر قدرت بردن پاریس را ندارد اما پی‌اس‌جی قدرت باختن به یونایتد را داشت! پسران اوله حتی در دیدار برگشت نیز فوق‌العاده نشان ندادند اما به لطف چند اتفاق، توانستند یک نتیجه حیرت‌انگیز خلق کنند. اشتباه بزرگ بوفون روی گل دوم و البته هند بی‌مورد کیمبمپه روی شوت نه‌چندان خوب دیگو دالو، پی‌اس‌جی را در معرض نابودی قرار داد. چهارشنبه‌شب، یک شب کنایه‌آمیز در پارک دو پرنس بود. جایی که پاریس ثروتمند و پرستاره، مقابل تیمی شکست خورد که در محاصره آسیب‌دیدگی‌ها، از چند بازیکن ناشناخته آکادمی‌اش در ترکیب بهره می‎برد!

از زمان تزریق سرمایه قطری به پاری‌سن‌ژرمن، پرانتقادترین نکته در مورد مدیریت این باشگاه، در انتخاب مربی خلاصه می‌شود. نشاندن کارلتو روی نیمکت، تصمیم درست و هیجان‌انگیزی به نظر می‌رسید اما کارلتو بعد از یک قهرمانی لیگ در دو فصل، باشگاه را ترک کرد. آنها سپس به سراغ لوران بلان رفتند و برای سه سال، به این مربی اعتماد کردند. پاریس با بلان، در سه فصل متوالی قهرمان لیگ فرانسه شد اما در اروپا حرفی برای گفتن نداشت و همین موضوع موجب شد مالکان باشگاه به سراغ گزینه دیگری برای نیمکت‌شان بروند. از این مرحله به بعد، پاریس دیگر نتوانست مربیان بزرگ و بی‌نقصی جذب کند. اونای امری در دو فصل، یک بار قهرمان فرانسه شد و یک بار نیز جام را در رقابت با موناکو از دست داد. مشکل اصلی اما همچنان به قوت خودش باقی بود. پی‌اس‌جی هنوز شخصیت اروپایی لازم را نداشت و حتی پس از زدن چهار گل به بارسا، نمی‌توانست این پیروزی را برای خودش حفظ کند. این سناریو با توماس توخل نیز تکرار شد. بین امری و توخل، یک وجه اشتراک کلیدی وجود دارد. هر دو مربی به لحاظ تاکتیکی دانسته‌های زیادی دارند اما از لحاظ کاریزما، مقابل ستاره‌های تیم‌شان کم می‌آوردند و بعد از مدتی، کنترل رختکن را از دست می‌دهند. پی‌اس‌جی برای باطل کردن طلسم اروپایی، به یک مربی بزرگ و درجه یک نیاز دارد و امری و توخل، در زمره این مربیان قرار نمی‌گیرند.

حتی بعد از شکست وحشتناک مقابل یونایتد، ناصر الخلیفی تلاش کرده تا عصبانیتش را پنهان کند. او دست روی این نکته گذاشته که در زمان عصبانیت، هیچ تصمیمی برای تیمش نخواهد گرفت. با این وجود حتی جایگاه او به عنوان رئیس باشگاه نیز با خطر بزرگی مواجه شده است. برای نجات پیدا کردن او، پی‌اس‌جی باید در اروپا متحول شد و اولین قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان را به دست بیاورد. چراکه با این حجم از ستاره‌ها، نتیجه گرفتن در لیگ فرانسه کار دشواری به نظر نمی‌رسد. ناصر الخلیفی چهره‌ای با سابقه ورزشی است و تا امروز، واکنش‌هایش به ماجراهای جنجالی باشگاه، نشان از صبر و تحمل همیشگی او دارد. با این وجود به نظر می‌رسد باشگاه برای فاصله گرفتن از شرایط فعلی، باید به دنبال استخدام یک سرمربی کاریزماتیک باشد.