تعداد مدال‌های ایران در لس‌آنجلس سه رقمی می‌شود؟
۸۸ مدال در ۱۸ المپیک
از سی‌وسه دوره‌ای که بازی‌های المپیک به صورت رسمی برگزار شده، ایران در ۱۸ دوره حضور داشته است. درواقع نخستین حضور رسمی ایران به صورت کاروان به المپیک ۱۹۴۸ لندن برمی‌گردد که ۳۸ ورزشکار در ۶ رشته تیراندازی، مشت‌زنی، وزنه‌برداری، کشتی آزاد، بسکتبال و ژیمناستیک برای کشورمان به میدان رفتند. جالب است بدانید از همان نخستین حضور هم ایران موفق به مدال‌آوری شد. ایران با کسب یک مدال برنز که توسط جعفر سلماسی در وزنه‌برداری به دست آمد، در رده آخر کشورهای دریافت‌کننده مدال یعنی رده سی و چهارم قرار گرفت.
نگار رشیدی
تلاش برای سه رقمی شدن
از المپیک 1948 لندن تا پایان المپیک 2024 پاریس، کاروان کشورمان در هر دوره‌ای که در این مسابقات شرکت کرده، موفق به کسب مدال شده است که جمع همه مدال‌ها به عدد 88 رسیده است. حالا این امید وجود دارد که در المپیک 2028 لس‌آنجلس این عدد سه رقمی شود و حتی به بالای صد برسد. ورزشکاران جوان کشورمان در پاریس نشان دادند حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. از کشتی‌گیران گرفته تا تکواندوکاران جوانی که با مدال‌های خوشرنگ‌شان انگیزه دوچندان پیدا کردند تا در دوره بعدی رقابت‌ها هم خوش بدرخشند و یا مدال طلای‌شان را تکرار کنند یا مدال خوشرنگ‌تری را به گردن بیاویزند. موضوعی که مستلزم هدف‌گذاری درست، حمایت و برنامه‌ریزی صحیح در چهار سال باقی‌مانده است.
زنگ خطر برای تعداد رشته‌های مدال‌آور
در این بین موضوع مهم دیگری که باید قابل توجه قرار بگیرد، این است که علاوه بر تعداد و رنگ مدال‌ها، تعداد رشته‌هایی که صاحب مدال می‌شوند هم اهمیت دارد. درست است که همیشه کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو بخش عظیمی از سبد مدال‌آوری کاروان را به خود اختصاص می‌دادند و در پاریس هم فقط کشتی و تکواندو بود که ایران را صاحب مدال کرد، اما دیگر زمان آن رسیده که در رشته‌های بیشتری عرض اندام کنیم. به عنوان مثال در المپیک توکیو در کاراته که رشته مهمان این بازی‌ها بود صاحب مدال شدیم و جواد فروغی در تیراندازی با طلایی که گرفت دست به تاریخ‌سازی زد. یا در المپیک لندن احسان حدادی موفق شد تنها مدال دوومیدانی ایران در تاریخ المپیک را رقم بزند. این موضوع نشان می‌دهد که ورزشکاران ایران به خصوص در رشته‌های انفرادی پتانسیل رسیدن به مدال در رشته‌های دیگر را دارند. اینکه تا به امروز تمام مدال‌های ایران در انحصار کشتی و وزنه‌برداری و تکواندو بوده و تنها سه مدال خارج از این رشته‌ها به دست آمده، اصلا اتفاق خوبی نیست و به نوعی یک زنگ خطر برای ورزش کشور محسوب می‌شود.
از المپیک 1948 لندن تا پایان المپیک 2024 پاریس، کاروان کشورمان در هر دوره‌ای که در این مسابقات شرکت کرده، موفق به کسب مدال شده است که جمع همه مدال‌ها به عدد 88 رسیده است. حالا این امید وجود دارد که در المپیک 2028 لس‌آنجلس این عدد سه رقمی شود و حتی به بالای صد برسد
ستاره‌ها آماده درخشش
در همین پاریس تعدادی از ورزشکاران نشان دادند که شایسته ایستادن روی سکوی المپیک هستند. کسانی مثل علی پاکدامن و محمد رهبری در شمشیربازی که اگر کمی خوش‌شانس بودند حالا نخستین مدال‌های رشته‌شان را در المپیک به دست آورده بودند، یا مهدی الفتی که به فینال ژیمناستیک رسید و به خصوص رضا علیپور که در جنگ صدم‌ثانیه‌ای ماده سرعت سنگ‌نوردی دستش از مدال کوتاه ماند. تیراندازی هم که بارها تا پای مدال رفته اما موفقیتش به تک‌مدال طلای فروغی خلاصه شده است. حتی در تیراندازی با کمان هم می‌توان به آینده امیدوار بود. مبینا فلاح جوان کماندار پرانگیزه‌ای است که نخستین برد ایران در المپیک را رقم زد. اینها ورزشکارانی هستند که می‌توان به آینده‌شان امیدوار بود. ورزشکارانی که می‌توانند در دوره‌های بعدی المپیک رکوردهای بیشتر و بهتری را به نام خود بزنند و تکانی اساسی به ورزش کشور بدهند.
نیاز وزنه‌برداری به آنالیز اساسی
زنگ خطر دیگری که باید به آن توجه کرد پسرفت رشته‌ای مثل وزنه‌برداری است که دستش از مدال کوتاه ماند. از المپیک 2000 سیدنی به بعد وزنه‌برداری ایران تنها در المپیک‌های توکیو و پاریس دو سهمیه داشته که کم‌ترین تعداد سهمیه به حساب می‌آید. با این حال این رشته در توکیو توسط علی داوودی به مدال نقره رسید اما در پاریس نوار مدال‌های وزنه‌برداری پاره شد تا پس از 16 سال بار دیگر این رشته سهمی از سکوهای المپیک نداشته باشد. موضوعی که یک عقب‌گرد برای این رشته به حساب می‌آید. درست است که داوودی با چهارمی المپیک تا پای مدال رفت و سجاد انوشیروانی رییس فدراسیون هم از عملکرد او ابراز رضایت کرد، اما انتظارات از این رشته همیشه بالا بوده و نمی‌توان به راحتی این ناکامی را نادیده گرفت. انوشیروانی اعلام کرده که وزنه‌برداری در حال تغییر نسل است و از ابتدا هم برنامه‌ریزی فدراسیون برای المپیک 2028 بوده است. صحبتی که جای تامل دارد؛ چراکه داوودی در توکیو موفق به کسب مدال شده و نمی‌توان برای چنین ورزشکاری از روی یک دوره المپیک پرید و عنوان کرد در برنامه اصلی فدراسیون نبوده!
کار را به کاردان بسپار
در هر حال پرونده المپیک پاریس بسته شد و از حالا باید کار را برای المپیک بعدی آغاز کرد. رشته‌های مدال‌آور باید به دنبال تقویت تیم‌های خود باشند و رشته‌های دیگر هم برای رسیدن به کورس مدال‌آوری تلاش کنند. شاید یکی از نکات کلیدی که در این باره باید لحاظ شود هم حضور فرد درست در راس فدراسیون‌هاست. در همین المپیک پاریس شاهد بودیم که کشتی با حضور علیرضا دبیر و تکواندو با حضور هادی ساعی درخشان ظاهر شدند و تنها مدال‌آوران کاروان ایران بودند. حالا به تازگی در دوومیدانی هم احسان حدادی روی کار آمده و اهالی این رشته امید دارند با حضور قهرمان سابق این رشته، آنها هم روزهای روشن را ببینند و در میادین بین‌المللی به نتایج بهتری دست پیدا کنند. البته در وزنه‌برداری هم با حضور سجاد انوشیروانی اتفاقات خوبی رقم خورده است و شاید اگر این رشته در المپیک پاریس صاحب مدال می‌شد، حالا رویه دیگری برای‌شان در پیش گرفته می‌شد. انوشیروانی با جمع کردن قهرمانان سابق خود گامی بزرگ برداشته و باید دید قهرمان سال‌های نه‌چندان دور وزنه‌برداری چه تدبیری برای آینده این رشته در سر دارد.
دیدگاه تان را بنویسید