ایرانی‌هایی که در المپیک زیر پرچم IOC بودند؛ ناکامی در پاریس
آریا طاری
به جز تماشای ایرانی‌ها زیر پرچم کشورهای دیگر در مسابقات بین‌المللی از جمله همین پاریس، ایرانی‌های دیگری بودند که در این مسابقات حضور داشتند اما زیر پرچم کمیته بین‌المللی المپیک به میدان رفتند. ایرانی‌هایی که تعدادشان هم کم نبود و گفته می‌شود 38 درصد تیم پناهندگان را تشکیل می‌دادند. پس از المپیک 2016 ریو و المپیک 2020 توکیو، این برای سومین دوره بود که تیم پناهجویان با حمایت IOC در معتبرترین و بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا پا به میدان رقابت گذاشتند. در المپیک پاریس تیم پناهجویان متشکل از 37 ورزشکار از 11 کشور مختلف بود که در 12 رشته ورزشی حضور پیدا کرد.
از این 37 ورزشکار، 14 ورزشکار ایرانی بودند که عدد قابل توجهی به شمار می‌رود. کسانی که البته نتوانستند عملکرد موفقیت‌آمیزی هم در بازی‌های پاریس داشته باشند و بیشترشان در همان مراحل اولیه رقابت‌ها از دور مسابقات کنار رفتند. تنها مدال پناهجویان در پاریس را سیندی اِنگامبا بوکسور کامرونی‌الاصل به دست آورد که روی سکوی سوم ایستاد. درواقع این برنز، نخستین مدال تیم پناهندگان در سه دوره حضورش در بازی‌های المپیک بود.
امیر رضا‌نژاد، سعید فضل‌ا... و ثمن سلطانی در قایقرانی، دینا پوریونس، کسری مهدی‌پورنژاد و هادی تیران‌ولی‌پور در تکواندو، درسا یاوری‌وفا در بدمینتون، ایمان مهدوی در کشتی آزاد، جمال ولی‌زاده در کشتی فرنگی، محبوبه باربری و محمد رشنونژاد در جودو، متین بالسینی در شنا، امید احمدی‌صفا در بوکس و یکتا جمالی در وزنه‌برداری 14 ورزشکار تیم پناهجویان را تشکیل می‌دهند.
در پایان باید گفت حضور ایرانی‌ها چه با پرچم کشور دیگر و چه در قالب تیم پناهجویان اتفاق بسیار تلخی است و حسرت‌های زیادی را برای ورزش کشور به همراه دارد. در المپیک پاریس صباح شریعتی فرنگی‌کار ایرانی با پرچم آذربایجان به میدان آمد، کیمیا علیزاده با پرچم بلغارستان به مدال برنز رسید و دکتر بابک شادگان هم از کانادا کنار تشک کشتی حضور داشت. به جز آن 14 نفر هم هستند ورزشکاران دیگری که راهی کشورهای دیگر شده‌اند و یا در المپیک حضور نداشتند و یا رشته‌شان المپیکی نبود. نفراتی مثل علی ارسلان در کشتی، سعید ملایی در جودو یا علیرضا فیروزجا و سارا خادم‌الشریعه نابغه‌های ایرانی شطرنج که راه‌شان را جدا کردند.
علیرضا حیدری قهرمان سابق کشتی ایران که در برنامه تلویزیونی از احساسات تلخش درباره تقابل ناهید کیانی و کیمیا علیزاده در المپیک صحبت کرد، با خداحافظی ناگهانی از برنامه روبه‌رو شد. هرچند او درخواست خودش برای ترک برنامه را علت این ماجرا عنوان کرده اما جدای هر دلیلی که این خداحافظی ناگهانی را به دنبال داشت، باید به عمق صحبت‌های او اندیشید. صحبت‌هایی که از دغدغه‌های اصلی چند سال اخیر ورزش کشور است و بارها گفته و نوشته شده که باید سدی مقابل سیل مهاجرت ورزشکاران کشیده شود. ورزشکاران ایرانی شایسته این هستند که در خانه خود پیشرفت کنند و افتخارآفرین باشند. اما این موضوع مستلزم مدیریت صحیح است که طی سال‌های اخیر کم‌تر شاهدش بودیم.
صحنه‌های تلخ این تقابل‌ها دیگر نباید تکرار نشود. لحظه خداحافظی غریبانه شریعتی که اگر امین میرزازاده و مربی‌های تیم ملی همراهی‌اش نمی‌کردند یا آهی که کیمیا علیزاده پس از به آغوش کشیدن رفیق قدیمی‌اش روی سکوی المپیک کشید، فارغ از هر موضوعی ناراحت‌کننده بود و با موج همراهی زیادی در فضای مجازی روبه‌رو شد. جلوگیری از این مهاجرت‌ها باید در برنامه‌های اصلی دولت مسعود پزشکیان باشد. رییس‌جمهوری که در ابتدای راه خود است و تا اینجا سعی کرده نشان دهد اهمیت ویژه‌ای برای ورزش قائل است.
دیدگاه تان را بنویسید