فوتبال یا کشتی‌کچ؟!

گزارشگرها در فوتبال ایران به سه دسته تقسیم می‌شوند. گزارشگران تهرانی که دیدارهای خانگی استقلال و پرسپولیس را گزارش می‌کنند، گزارشگران شهرستانی که معمولا با تعصب و علاقه نسبت به تیم خودی دست به گزارش می‌زنند و البته گزارشگر تبریز که به تنهایی، افراط در علاقه به تیم خودی و تنفر از تیم رقیب را عیان می‌کند. معمولا بعد از همه دیدارهای حساس در تبریز، این گزارشگر تلویزیون است که بیشتر از هر چهره دیگری به چشم می‌آید و سوژه رسانه‌ها می‌شود. این گزارشگر در جریان دیدار تراکتورسازی و استقلال نیز رفتار مشابهی داشت و مثل همیشه رکوردهای گزارش یک‌طرفه در دنیای فوتبال را شکست. 

او از شروع بازی بارها و بارها در مورد میزان استقبال تراکتوری‌ها از این مسابقه صحبت کرد و عددهای اغراق‌آمیز را در مورد این استقبال به زبان آورد. ساعی با هیجان کاذب و البته افراط همیشگی در جریان گزارش بازی، درست مثل همیشه تلاش کرد به واقعیت‌های مسابقه بی‌اعتنا باشد و کار خودش را انجام بدهد. اگر این «تنفر» همیشگی از رقیب در گزارش‌های او وجود نداشته باشد، این گزارشگر حتی می‌تواند به شبکه‌های سراسری نیز راه پیدا کند. 

در همه این سال‌ها چهره‌های زیادی از شهرستان‌های مختلف راه‌شان را از طریق گزارش فوتبال به شبکه‌های سراسری تلویزیون هموار کرده‌اند اما برای گزارشگر تبریزی، اوضاع کاملا متفاوت به نظر می‌رسد. برای او «فوتبال» یک اولویت جدی نیست و ظاهرا هدف این چهره از گزارش دیدارهای فوتبال، ستایش از تبریز و تیم‌های تبریزی است. این گزارشگر البته در گزارش بازی تراکتور و استقلال به عبارت تکراری «شهر اولین‌ها» اشاره نکرد اما باز هم با تاکید باورنکردنی‌اش به جماعت حاضر روی سکو و تپه‌های اطراف ورزشگاه، روی اعصاب هواداران فوتبال راه رفت.

اوج شاهکار ساعی، جمله‌ای بود که بعد از گل‌زنی اشکان دژاگه بر زبان آورد. او در یک مانیفست حیرت‌آور مدعی شد که عظمت یک باشگاه به تعداد جام بستگی ندارد و حضور هوادارها روی تپه‌های اطراف استادیوم، بزرگی یک تیم را نشان می‌دهد! با این تفاسیر احتمالا ذوب‌آهن بزرگ‌ترین باشگاه فوتبال ایران است که هوادارانش برای مدت‌ها روی سطح شیبدار یکی از ضلع‌های ورزشگاه فولادشهر نشسته‌اند. رئال مادرید نیز از نگاه تئوری این گزارشگر، باشگاه بزرگی نیست و تیمی مثل گالاتاسرای که هر هفته جمعیت زیادی را به اطراف ورزشگاه می‌کشاند، تیم به مراتب بزرگ‌تری به شمار می‌رود. 

البته که تراکتورسازی یکی از باشگاه‌های بزرگ فوتبال ایران است اما این باشگاه برای نشان دادن اهمیتش در لیگ برتر، به چنین اغراق‌هایی نیاز ندارد. آنها تا امروز حتی یک بار لیگ را نبرده‌اند و راه عظمت‌شان نه از صدای گزارشگرها، بلکه از موفقیت و کسب افتخار می‌گذرد. 

تراکتوری‌ها باید به فکر ساخت استادیومی باشند که ظرفیت کافی برای میزبانی از هواداران‌شان را داشته باشد و هیچ تماشاگری را وادار به نشستن روی سکو نکند. چراکه قرار گرفتن تماشاگر روی تپه‌ها ابدا افتخارآمیز نیست و حتی می‌تواند برای یک تیم دردسرآفرین نیز باشد. تراکتور در این فصل تیم خوبی بوده است. تیمی به مراتب بهتر از گزارشگران تبریزی که هنوز هم فوتبال را به سبک کشتی کچ گزارش می‌کنند و به دنبال له کردن حریف در کلمات‌شان هستند!