جنگ تمام عیار

سعید طالبی چابک

احتمالا تعدادی از تیم‌ها پس از چند هفته‌ی خوب دچار نوساناتی شده‌اند و از کورس جا مانده‌اند. تعدادی از تیم‌ها که لیگ را خوب شروع نکردند ولی خوب ادامه دادند هم از یک جایی به بعد متوجه این شده‌اند که اختلاف امتیازشان با صدرنشین و دو سه تعقیب‌کننده‌ی اصلی‌اش را نمی‌توانند جبران کنند. به نوعی می‌توان گفت اهداف تیم‌ها با توجه به شرایط موجود و دسترسی‌های آن‌ها تغییر می‌کند. آن وقت است که دو یا سه تیم خودشان را در محدوده‌ای مجزا از سایر جدول می‌یابند و تمرکز ویژه فوتبالی‌ها در مدار آن‌ها می‌گردد. محدوده‌ای شبیه قفس‌های مبارزه؛ قرار بر این است که فقط یکی زنده خارج شود. زنده و مفتخر از مبارزه‌ای که نتیجه‌اش یک جام برای تاریخ باشگاه است.  

فاصله به حدی کم هست که حتی نباختن هم برای قهرمانی در انتهای فصل ممکن است کافی نباشد و وقتی این‌جای فصل تیم‌ها در موقعیت جدی کسب جام هستند، از دست دادن جام خودش یک چالش جدی برای این فصل و حتی نحوه مدیریت و شروع فصل بعدی است. سرمربی که جام نمی‌آورد به مراتب در حاشیه‌ی امنیت بیشتری است نسبت به سرمربی که جام را از دست می‌دهد

استقلال که پس از شکست مقابل مس رفسنجان زودتر از پرسپولیس تکلیفش با جام حذفی مشخص شد و تمام تمرکزش را معطوف به بردن لیگ کرد. حتی نکونام برای اینکه بتواند روی تفاضل گل تیمش هم در صورت نیاز حساب کند، ریسک تغییر تاکتیک تیمش پس از به ثمر رساندن اولین گل را به جان خرید. نمونه‌اش بازی با شمس‌آذر قزوین که استقلال روشی متفاوت را پیش گرفت و تعداد گل‌های زده‌اش را هم به عدد سه رساند که البته در انتهای بازی غافلگیر شد. ولی بدون در نظر گرفتن فعل و انفعالات این بازی نکته‌ای که نمی‌شد نادیده گرفت، عزم و اراده آبی‌پوشان برای محکم کردن جای خود در صدر جدول بود.  

پرسپولیس هم در لیگ برتر چند هفته‌ای است که بازی‌های خود را با برد پشت سر می‌گذارد. تیمِ حالا با اوسمار ویرا هجومی‌تر شده‌ پرسپولیس به لطف عملکرد منسجم دفاعی در لیگ 4‌بازی پیاپی دروازه‌اش را بسته نگه‌داشت تا با توان هجومی انکارناپذیر و تنوع طراحی حمله‌ای که در این چند بازی نشان داده با خیال راحت‌تری امتیازهای لازم را جمع‌آوری کند.   همین‌ها باعث داغ و جذاب‌تر شدن ادامه‌ی لیگ، مخصوصا در بالای جدول شده است. برای اینکه در انتهای فصل چیزی که با طرفداران خود تقسیم می‌کنند، چیزی به جز «دست‌های خالی» نباشد، هر دو تیم مجبور به جنگیدن و پیروز شدن‌های متوالی هستند. فاصله به حدی کم هست که حتی نباختن هم برای قهرمانی در انتهای فصل ممکن است کافی نباشد و وقتی این‌جای فصل تیم‌ها در موقعیت جدی کسب جام هستند، از دست دادن جام خودش یک چالش جدی برای این فصل و حتی نحوه مدیریت و شروع فصل بعدی است. سرمربی که جام نمی‌آورد به مراتب در حاشیه‌ی امنیت بیشتری است نسبت به سرمربی که جام را از دست می‌دهد.  

دو تیم قرمز و آبی پایتخت شانس‌های اصلی جام هستند و بعید است کاغذهای رنگی در هوا معلق لحظه‌ اهدای جام رنگی به جز این دو داشته باشد، اما بازی مهم هفته بین سپاهان و پرسپولیس ممکن است این معادله را کمی تغییر دهد و طلایی‌پوشان اصفهانی هم از فاصله نزدیک‌تری به جام نگاه کنند. البته در صورتی که استقلالی‌ها هم فزصت‌سوزی کنند و امتیاز از دست بدهند. شاید دوباره همه چیز در این مارتن به هفته پایانی موکول شود.