نکته به نکته
برنده‌ها
وقتی «تیم» برنده می‌شود همه مهره‌ها مورد ستایش قرار می‌گیرند و وقتی تیم شکست می‌خورد، طبیعتا «همه» مقصر هستند اما حقیقت آن است که برخی از مهره‌های تیم ملی در جام ملت‌های آسیا، کم‌تر از دیگران در مواجهه با انتقادهای تند و تیز قرار دارند. آنها کارشان را به خوبی انجام دادند اما نتوانستند مانع از حذف تیم کی‌روش از جام ملت‌های آسیا شوند. «علیرضا بیرانوند» با پنج کلین‌شیت متوالی به دیدار نیمه‌نهایی رسید و در این مسابقه نیز، مقصر شکست تیم ملی نبود. شاید بدون واکنش خیره‌کننده این دروازه‌بان، ایران حتی برای شکست دادن عمان نیز با مشکل روبه‌رو می‌شد. بدون تردید علیرضا تورنمنت خوبی را پشت سر گذاشت و یکی از ستاره‌های اصلی تیم ملی به شمار می‌رفت. «میلاد محمدی» بهتر از همیشه نشان داد و حتی وقتی همه مدافعان تیم بی‌توجه به جریان بازی با ژاپن مشغول اعتراض به داور بودند، تنها کسی بود که درون محوطه جریمه خودی حضور داشت و مسابقه را تعقیب می‌کرد. میلاد مثل همیشه دونده، سریع و پرتلاش بود. «امید ابراهیمی» در خط هافبک در قامت یک فرمانده نشان داد و نمایش‌های بی‌نقصی ارائه کرد. «اشکان دژاگه» نیز فراتر از حد انتظار ظاهر شد و به همه ثابت کرد که هنوز هم یک فوتبالیست تمام‌شده نیست و می‌تواند قلب تپنده تیم ملی باشد. حتی «سامان قدوس»، «مهدی ترابی» و «کریم انصاری‌فرد» با وجود فرصت بسیار کم و نیمکت‌نشینی در تیم ملی، در این تورنمنت از چهره‌های خوب و موثر تیم محسوب می‌شدند. مهدی طارمی هم اگر از حضور در نیمه‌نهایی محروم نمی‌شد، می‌توانست یکی از برنده‌ها باشد.
بازنده‌ها
صف بازنده‌های تیم اما درست به همین اندازه طولانی به نظر می‌رسد. «مرتضی پورعلیگنجی» چهار سال قبل به عنوان یک پدیده در تیم ملی مطرح شد و انتظار می‌رفت برای سال‌ها خیال هواداران فوتبال ایران از قلب دفاع را راحت کند. بازی کردن او پشت سر تنها یک هافبک دفاعی اما نشان داد پورعلیگنجی هنوز به یک مدافع تمام‌عیار تبدیل نشده است. او مدام تعادلش را از دست می‌داد و در این تورنمنت هرگز یک مدافع قابل اطمینان نبود. پنالتی دادن به ژاپن با یکی دیگر از همان زمین خوردن‌ها، تیر خلاصی بود که پورعلیگنجی به تیم ملی زد. «مجید حسینی» نیز برخلاف تصویری که در جام جهانی ارائه کرده بود، کاملا پراشتباه و لرزان ظاهر شد و جایگاهش در تیم ملی را از دست داد. همان‌طور که انتظار می‌رفت «کنعانی‌زادگان» نیز هرگز در تراز مدافعان بزرگ نبود و آمادگی شرکت در جام ملت‌ها را نداشت. «رامین رضاییان» ضعف‌های دفاعی‌اش را دوباره آشکار کرد و «پژمان منتظری» و «مسعود شجاعی» سرانجامی به جز نیمکت‌نشینی در تیم ملی نداشتند. «وحید امیری» یک تورنمنت کابوس‌وار را پشت سر گذاشت و به جز خطاهای بی‌مورد و پرتاب‌های دست ناامیدکننده، کار دیگری انجام نداد. «احسان حاج‌صفی» با بازوبند کاپیتانی، اخلاق را در دیدار با ژاپن باخت و «سردار آزمون» که مدام مشغول «هیس» نشان دادن به منتقدانش بود، با یک هیس بزرگ از سوی دفاع سامورایی‌ها روبه‌رو شد. «علیرضا جهانبخش» نیز دوباره در لباس تیم ملی کاملا معمولی نشان داد و به جز یک مسابقه، هیچ نمایش خوب دیگری در این تیم نداشت.
دیدگاه تان را بنویسید