رباط بی‌رحم!‌

آریا رهنورد

حالا که مدتی از مصدومیت شدید مرتضی پورعلی‌‌گنجی در اردوی تیم ملی سپری شده، با قاطعیت می‌توان گفت که تاثیر این آسیب‌دیدگی در پرسپولیس و تیم ملی به مراتب بیشتر از تصور اولیه بوده است. جای خالی مرتضی در قلب دفاع هر دو تیم احساس می‌شود. دو تیمی که این روزها در دفاع اصلا مطمئن نشان نمی‌دهند و پتانسیل غافلگیر شدن مقابل حریف را دارند. به نظر می‌رسد رباط مرتضی پورعلی‌گنجی، تاثیر زیادی روی فرم دفاعی پرسپولیس و تیم ملی گذاشته است. حالا در غیبت این بازیکن، بیشتر از همیشه معلوم شده که او چه فوتبالیست مهمی بوده است.

زوج مرتضی پورعلی‌گنجی و حسین کنعانی از شروع این فصل، خط دفاعی مستحکمی برای پرسپولیس  ساخته بودند. البته که فصل گذشته گولسیانی نیز عملکرد خوبی در این تیم داشت اما به طور کلی گئورگی در پوشش فضا ضعف‌هایی دارد که در پرسپولیس به دست مرتضی برطرف شده بود. با این وجود از زمانی که این مدافع مصدوم شده، همه چیز در پرسپولیس به هم خورده و این تیم نظم دفاعی‌اش را از دست داده است. برای باور این فرضیه کافی است به چند مسابقه آخر پرسپولیس در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا نگاه کنیم. قرمزها در لیگ برتر، دو گل از ملوان خوردند و به راحتی برتری‌شان را روبه‌روی این حریف از دست دادند. نفت آبادان در زمان به تساوی کشیدن بازی، 10 نفره بود و اصلا به نظر نمی‌رسید که شانسی برای امتیاز گرفتن از این بازی داشته باشد اما این اتفاق با اشتباه دفاعی سرخ‌ها رخ داد. این تیم سپس روبه‌روی استقلال تاجیکستان قرار گرفت و باز هم با وجود زدن گل اول بازی، گل تساوی را دریافت کرد تا دو امتیاز حساس و سرنوشت‌ساز را در این گروه از دست بدهد و کار سختی برای صعود از این گروه داشته باشد. پرسپولیس در نبرد بعدی با سپاهان نیز بازنده شد و سه امتیاز کلیدی دیگر را در لیگ برتر از دست داد. این بار هم عملکرد خط دفاعی قرمزها اصلا امیدوارکننده نبود. اینکه تیم یحیی نتوانسته در سه بازی متوالی حتی یک بار هم دروازه‌اش را بسته نگه دارد، برای طرفداران پرسپولیس بسیار نگران‌کننده به نظر می‌رسد. ویژگی مهم این تیم در شروع فصل استحکام دفاعی‌‎اش بود اما حالا دیگر این استحکام در پرسپولیس دیده نمی‌شود و همین مساله آنها را از صدر جدول رده‌بندی لیگ برتر دور کرده است. تاثیرات غیبت مرتضی در پرسپولیس، بیشتر از آن چیزی بود که در ابتدا به نظر می‌رسید.

در تیم ملی نیز اوضاع به همین اندازه نگران‌کننده به نظر می‌رسد. تیم ملی پس از مصدومیت مرتضی در بازی هنگ‌کنگ فضای بسیار زیادی به حریف داد اما در نهایت هنگ‌کنگ تیمی نبود که بتواند خطری جدی روی دروازه ایران به وجود بیاورد. در بازی با ازبکستان اما همه چیز تغییر کرد. میانگین سنی بالای تیم ملی از یک سو و شرایط خاص خط دفاعی از سوی دیگر، موجب شد که ایران در این بازی به شدت تحت فشار قرار بگیرد. عمق دفاع ایران در این نبرد بسیار آسیب‌پذیر به نظر می‌رسید و در نهایت هم زوج شجاع و کنعانی نتوانستند زوج درخشانی در ترکیب تیم ملی باشند. شاید چند سال قبل این زوج می‌توانستند ترکیب ایده‌آلی بسازند اما حالا که سن و سال شجاع کمی بالا رفته، او حتی در تراکتور هم در فرم آرمانی قرار ندارد. در نتیجه به نظر می‌رسد از دست دادن بازیکنی مثل مرتضی، به تیم ملی نیز لطمه بزرگی زده است. حالا دیگر همه چیز به تصمیم نهایی امیر قلعه‌نویی بستگی دارد. آیا این مربی با زوج شجاع و کنعانی به استقبال جام ملت‌های آسیا خواهد رفت؟ آیا او به مجید حسینی شانس فیکس شدن در تیم ملی را خواهد داد؟ مساله بزرگ او، زمان کمی است که تیم ملی تا شروع جام ملت‌ها در اختیار دارد. در حقیقت امیر باید به همان تجربه‌های گذشته دست بزند و بعید به نظر می‌رسد که این مربی تا شروع جام ملت‌ها، شانسی برای ایجاد یک تغییر بزرگ در تیم داشته باشد. اگر مرتضی مصدوم نمی‌شد، به نظر می‌رسید قلعه‌نویی تصمیمش را در استفاده از زوج او و کنعانی در تیم ملی گرفته بود اما حالا دیگر همه چیز فرق می‌کند و او ناچار است تیمش را با ترکیب دیگری به زمین بفرستد. 

اینکه مصدومیت یک بازیکن این‌چنین دو تیم را درگیر می‌کند، به جز کیفیت بالای آن بازیکن، نشان‌دهنده کم‌کاری آن تیم‌ها نیز هست. چرا پرسپولیس، مدافع دیگری در قواره‌های این مدافع مطمئن ندارد؟ چرا امیر این اواخر نفرات جوانی مثل حزباوی یا فلاح را در این تیم آزمایش نکرده است؟ نه پرسپولیس و نه تیم ملی برای چنین موقعیتی آمادگی لازم را نداشته‌اند و این مساله شرایط هر دو تیم را بحرانی کرده است. تیم ملی در چنین شرایطی باید برای قهرمانی جام ملت‌ها مبارزه کند. همان‌طور که پرسپولیس کار بسیار دشواری برای صعود از گروهش در لیگ قهرمانان آسیا خواهد داشت.