نباید شروعش می‌کردید، حالا باید تمامش کنید

آریا طاری

شروع   نکردید،   تمام   کنید! 

جالب اینجاست که هر دو طرف باور دارند که شروع‌کننده این ماجرا نبوده‌اند. پرسپولیسی‌ها عضو هیات مدیره تیم حریف را به شروع این تنش‌ها متهم می‌کنند و استقلالی‌ها معتقدند با صحبت‌های یحیی و پیروانی، این جو عجیب شکل گرفته است. در حقیقت هیچ‌کدام از دو تیم شروع چنین ماجرایی را گردن نمی‌گیرند اما سوال اینجاست که اساسا شروع چقدر اهمیت دارد؟ بهتر است یکی از دو طرف این ماجرا به دنبال پایان دادن به آن باشد؟ به طور کلی ایجاد چنین جوی به شدت به ضرر هر دو باشگاه خواهد بود و روی ذهنیت بازیکنان نیز تاثیر منفی خواهد گذاشت. در نتیجه اولین نفری که برای پایان دادن به این تنش‌ها قدم جلو بگذارد، برنده این بازی خواهد بود. در غیر این صورت به جز یک مشت هوادار افراطی نوجوان دو تیم، دیگر هیچ‌کس از شنیدن این عبارت‌ها لذت نمی‌برد.

این   چه   ادبیاتی   است؟

ظاهرا جواد نکونام و یحیی گل‌محمدی، هنوز متوجه نیستند که در چه جایگاهی قرار دارند. آنها مربی دو باشگاه بزرگ و پرطرفدار در فوتبال آسیا هستند اما به سبک مربیان تیم‌های محلی رفتار می‌کنند. جملاتی شبیه به اینکه «ایشان در حد من نیست!» و... واقعا در سال 1402 دیگر طرفداری ندارند. نکو سال‌ها در یکی از بهترین لیگ‌های دنیای فوتبال بازی کرده و نماینده شایسته فوتبال ایران در لالیگا بوده است. او اولین ستاره ایرانی شاغل در لیگ فوتبال اسپانیا بوده و چندین سال بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازو بسته است. یحیی هم در تیم ملی چنین تجربه‌ای دارد. او پس از سال‌ها بازی برای تیم ملی و گل زدن در جام جهانی، در قامت مربی بسیار موفق عمل کرده است. یحیی تا امروز برنده 10 جام مختلف شده و از این حیث، موفق‌ترین مربی همه ادوار لیگ برتر به شمار می‌رود. او همچنین تنها مربی ایرانی در تاریخ لیگ برتر است که موفق شده لیگ برتر و جام حذفی را در یک فصل به دست بیاورد. آیا واقعا یادآوری چنین چیزهایی به این دو نفر لازم است؟ ظاهرا آنها خودشان هم فراموش کرده‌اند که چه گذشته‌ای دارند.

ظاهرا جواد نکونام و یحیی گل‌محمدی، هنوز متوجه نیستند که در چه جایگاهی قرار دارند. آنها مربی دو باشگاه بزرگ و پرطرفدار در فوتبال آسیا هستند اما به سبک مربیان تیم‌های محلی رفتار می‌کنند. حالا بازیکنان نیز تحت تاثیر این ماجراها قرار گرفته‌اند

دعوایی   بر   سر  هیچ

طبیعتا انتظار می‌رود مربیان دو تیم به دنبال آرام کردن اوضاع باشند اما از آن جایی که خود این مربیان به شدت در دعوا و علنی کردن مشکلات‌شان فرو رفته‌اند، بازیکنان نیز تحت تاثیر این ماجراها قرار گرفته‌اند. از یک سو استقلالی‌ها به داوری‌های بازی‌های پرسپولیس کنایه می‌زنند و از سوی دیگر پرسپولیسی‌ها، رقم قرارداد استقلالی‌ها را سوژه طعنه می‌دانند. خروجی این دعوا قرار است دقیقا چه چیزی باشد؟ آیا واقعا این مصاحبه‌ها به بهتر شدن وضعیت استقلال و پرسپولیس کمک می‌کنند؟ چقدر خوب بود اگر این بازیکنان در کنار هم می‌ایستادند و دولت را وادار به خصوصی‌سازی این دو باشگاه می‌کردند. چقدر خوب بود اگر این بازیکنان در کنار هم می‌ایستادند و برای دریافت حق پخش تلویزیونی تلاش به خرج می‌دادند. چقدر خوب بود اگر آنها قدمی برای بهبود اوضاع برمی‌داشتند اما در حقیقت، روند مدنظر بازیکنان و مربیان سرخابی‌ها روند کاملا متفاوتی است. آنها همچنان به این دعواها و اختلاف‌نظرها ادامه می‌دهند. اتفاقی که در نهایت شاید فقط فدراسیونی‌ها را خوشحال کند. آنها که با هر قانون، تفرقه جدیدی در فضای فوتبال به وجود می‌آورند و سپس در همین فضای تفرقه‌آلود، به جست‌وجوی منافع خودشان مشغول می‌شوند.

ضربه‌ای   برای  تیم   ملی

اینکه بازیکنان شاخص و ملی‌پوش سرخابی‌ها که همواره هم در اردوهای ملی کنار هم بوده‌اند این‌چنین بی‌پروا علیه هم صحبت می‌کنند، اصلا نشانه خوبی نیست. 70 روز دیگر، جام ملت‌ها آغاز خواهد شد و ما برای موفقیت در این تورنمنت، به تیمی کاملا یکدست نیاز داریم که به هر قیمتی موفقیت را به دست بیاورد. شرایط فعلی اما اصلا خوشایند نیست. این بازیکنان که به همین راحتی علیه هم صحبت می‌کنند، باید در لباس تیم ملی با غول‌های آسیا بجنگند. اتفاقی که چالش بسیار دشواری برای این تیم خواهد بود. آیا ایران می‌تواند این چالش را با موفقیت پشت سر بگذارد؟ پاسخ این سوال در گرو برخوردی است که با جو مسموم فعلی خواهد شد. قطعا این وظیفه مربیان قرمز و آبی هم هست که به منافع ملی هم فکر کنند و هرچه زودتر این شعله‌های آتش را از بین ببرند. این کار باید در سریع‌ترین زمان ممکن انجام شود.