چهره به چهره
روشی دیگر؟!
تیم ملی در شرایطی به مصاف ویتنام رفت که سه تغییر نسبت به مسابقه اول با تیم ملی یمن داشت. در مرکز خط دفاعی مرتضی پورعلی‌گنجی و مجید حسینی از ابتدا برابر یمن به میدان رفتند اما در مسابقه دوم نوبت به محمدحسین کنعانی‌زادگان رسید که به عنوان زوج در کنار مرتضی توپ بزند.
در سمت راست خط دفاعی نیز رامین رضاییان در دوئل با یمن فیکس بود اما ناگهان به نیمکت منتقل شد تا وریا غفوری مقابل ویتنام به صورت ثابت به بازی گرفته شود. سومین تغییر، نیمکت‌نشینی مهدی ترابی برای فیکس شدن سامان قدوس بود. مهدی در مسابقه با یمن از ابتدا به میدان رفت و سامان در آن جدال به عنوان مهره تعویضی به کار گرفته شد اما در بازی دوم اوضاع تغییر کرد و این بار قدوس از ابتدا در بین 11 مرد سرمربی پرتغالی قرار گرفت. «دست نزدن به ترکیب برنده» هرگز یکی از عادت‌های کارلوس کی‌روش نبوده است. او با روشی شبیه به روش مکسمیلیانو آلگری، عقیده دارد که باید برای هر مسابقه ترکیب خاصی داشته باشد و به نسبت تفاوت تیم‌های رقیب، ترکیب و حتی سیستم بازی تیمش را عوض کند. به وجود آوردن سه تغییر از بازی اول تا بازی دوم، سبک کاری متفاوت کی‌روش در ایران را به نمایش می‌گذارد. آیا این مربی در جام ملت‌های 2015 استرالیا نیز چنین روشی را در پیش گرفته بود؟ فراموش نکنیم او نه تیم‌های حریف، بلکه حتی هواداران فوتبال در ایران را نیز با ایجاد تغییر دائمی در ترکیب تیمش غافلگیر می‌کند.
تغییرات گذشته
تیم ملی ایران در اولین مسابقه‌اش در جام ملت‌های 2015، علیرضا حقیقی را درون دروازه داشت. وریا غفوری و مهرداد پولادی در کناره‌های دفاع به میدان می‌رفتند، مرتضی پورعلی‌گنجی و سیدجلال حسینی نیز زوج قلب دفاع ایران بودند. در میانه میدان، تیم ملی نکو و آندو را به عنوان هافبک دفاعی در اختیار داشت. حاج‌صفی، شجاعی و دژاگه جلوتر از هافبک‌های دفاعی بازی می‌کردند و گوچی، مهاجم مرکزی تیم ملی به شمار می‌رفت. پس از مسابقه با بحرین، کی‌روش در نبرد با قطر یک تغییر در ترکیب به وجود آورد و تصمیم گرفت به جای گوچی، از سردار آزمون در نوک خط حمله استفاده کند. پس از رسیدن به دو پیروزی در دو مسابقه اول، تغییرات ملموس‌تر نیز شدند. این بار خسرو حیدری در سمت راست خط دفاعی قرار گرفت، جهانبخش به جای دژاگه بازی داده شد، سروش رفیعی جای مسعود شجاعی را گرفت و وحید امیری نیز به جای حاج‌صفی در سمت چپ به میدان رفت. حتی با وجود این تغییرات گسترده، ایران موفق شد در نبرد صدرنشینی، امارات را شکست بدهد. ایجاد چنین تغییراتی در یک تورنمنت، ریسک بزرگی به نظر می‌رسد اما کی‌روش هرگز هراسی از ریسک‌های تازه ندارد. پازل فنی مرد پرتغالی، برای او از همه چیز مهم‌تر است و انسجام این پازل، به او کمک می‌کند تا حتی با وجود تغییر زیاد بین نفرات، باز هم شکل بازی ایده‌آلش را در زمین به اجرا دربیاورد. کی‌روش احتمالا در مسابقه با ویتنام نیز دوباره دست به چنین کاری می‌زند و ترکیب اصلی تیمش را نسبت به مسابقه گذشته تغییر می‌دهد.
دیدگاه تان را بنویسید