«اگر با همه توان در بازی‌های آسیایی شرکت نمی‌کنیم، بهتر است اصلا شرکت نکنیم!» این جمله سرمربی تیم ملی امید، بسیار عجیب به نظر می‌رسد. او سرمربی امیدها شد تا برای رساندن این تیم به المپیک تلاش کند اما ظاهرا رضا عنایتی هدف دیگری برای خودش متصور شده است. سوال بزرگ اینجاست که اصلا چرا فوتبال ایران باید با تمام توان در بازی‌های آسیایی حاضر شود؟ بازی‌های آسیایی از کی آنقدر مهم شده‌اند که همه قدرت و نیروی فوتبال ایران را بگیرند؟ آیا کره و ژاپن هم با همه توان در بازی‌های آسیایی ظاهر می‎شوند؟ در دوره گذشته، کره جنوبی دو ستاره بزرگ را با خودش به این مسابقه‌ها برد اما این کار دلیل خاصی داشت؛ سون هیونگ مین ستاره تاتنهام در آستانه سربازی قرار گرفته بود و اگر سرباز می‌شد، باید فورا انگلیس را به مقصد کره ترک می‌کرد. 

او اما در کنار هم‌تیمی‌ها، قهرمانی بازی‌های آسیایی را جشن گرفت تا از خدمت سربازی معاف شود. این نکته مهم را هم فراموش نکنیم که در سال 2018 که دوره قبلی بازی‌های آسیایی بود، کرونایی وجود نداشت. مسابقه‌های آسیایی به تعویق نیفتاده بودند و این تورنمنت در سال جام ملت‌ها برگزار نمی‌شد. در نتیجه کشورها می‌توانستند حتی از لژیونرها نیز استفاده کنند. حالا و با توجه به دیدارهای جام ملت‌های آسیا در طول همین فصل، چنین ماجرایی کاملا محال خواهد بود.

فوتبال ایران آخرین بار سال 2002 قهرمان بازی‌های آسیایی شد. در آن تورنمنت، حتی علی دایی را هم با خودمان برده بودیم. بعدها هم متوجه شدیم که لازم نیست با همه توان در این بازی‌ها شرکت کنیم. چراکه بازی‌های آسیایی هرگز یک رقابت درجه یک و معتبر در زمینه فوتبال نیست و اصلا نمی‌توان آن را با المپیک قیاس کرد. 

سال 2010 غلام پیروانی سرمربی تیم ملی شد و تصمیم گرفت سه بازیکن بزرگسال را به بازی‌های آسیایی ببرد. تیم ملی در آن رقابت‌ها چهارم شد و حتی برنز هم نگرفت اما فشار زیادی به آن بازیکن‌ها وارد شد. پس از آن در دوره بعدی، نتیجه نگرفتیم اما حداقل با فوتبالیست‌های جوان به میدان مسابقه رفتیم. حالا اما ظاهرا نتیجه گرفتن در این رقابت برای عنایتی مهم شده است. او حتی چند تصمیم بسیار عجیب در این زمینه گرفته است. برای مثال عنایتی حاضر شده خالدآبادی را از فهرست اصلی تیم ملی برای بازی‌های آسیایی کنار بگذارد و حسین حسینی را به جای او به رقابت‌ها ببرد. این حرکت دقیقا چه معنایی دارد؟ حسینی خودش در استقلال بود که باشگاه خالدآبادی را به هر قیمتی جذب کرد. خالدآبادی گلر شماره یک تیم ملی امید است اما با این تصمیم، هم از تیم فاصله می‌گیرد و هم اعتماد به نفسش را از دست می‌دهد. 

ارسلان مطهری دقیقا چه کاری انجام داده که باید به جای نفرات جوان در خط حمله تیم ملی دیده شود؟ این یک اشتباه استراتژیک بزرگ از سوی سرمربی تیم ملی امید است. او باید به بازی‌های آسیایی به چشم دیدارهای تدارکاتی برای انتخابی المپیک نگاه کند اما ظاهرا تصمیم عنایتی برای امیدها کاملا متفاوت به نظر می‌رسد.  

 

کپی شد