پایان تلخ!

نگار رشیدی 

تیم دوم آسیا

والیبال ایران باید یک حقیقت ساده را بپذیرد. دورانی که در آن خودمان را به عنوان بهترین تیم والیبال آسیا می‌شناختیم دیگر رسما به پایان رسیده است. حالا ژاپن با اختلاف بسیار فاحش، بهترین تیم آسیایی است. تیمی که توانست برای اولین بار در تاریخ والیبال آسیا، روی سکوی رقابت‌های لیگ ملت‌ها هم برود و جایگاه سوم را به دست بیاورد. در دیدار فینال قهرمانی آسیا به معنی واقعی کلمه، گرفتن یک ست از ژاپن به آرزوی‌مان تبدیل شده بود. این نسل از والیبال ژاپن که برخلاف نسل گذشته روی تک ستاره‌ای مثل شیمیزو تکیه ندارند، نسل فوق‌العاده‌ای به نظر می‌رسد. نسلی که چند بازیکنش در بهترین لیگ‌های دنیا توپ می‌زنند و یک مربی درخشان نیز در اختیارشان قرار گرفته است. ایران در شرایط فعلی، تیم دوم قاره آسیا به شمار می‌رود اما اگر نتوانیم فضا را به درستی مهیا کنیم و وضعیت فعلی را ادامه بدهیم، حتی ممکن است سقوط بزرگ‌تری هم داشته باشیم. با این فرم و این کیفیت، حتی رسیدن به المپیک یک چالش بزرگ برای والیبال ایران خواهد بود. به نظر می‌رسد والیبال در ایران به یک تغییر بسیار بزرگ نیاز دارد و بد نیست این تغییرات از راس هرم فدراسیون تا نیمکت تیم ملی اتفاق بیفتند.

خوش‌شانس بودیم! 

شاید تیم ملی در جام ملت‌های آسیا، کمی خوش‌شانس هم بود. ایران مسیر خوبی برای رسیدن به فینال داشت و با کم‌ترین دردسر ممکن به دیدار نهایی رسید. شاید اگر تیم عطایی در نیمه‌نهایی با قطر روبه‌رو می‌شد، به مشکل می‌خورد. از یاد نبریم قطر تنها تیم این تورنمنت بود که توانست از ژاپن حداقل یک ست بگیرد. کاری که تیم ملی ما قادر به انجامش نبود. قطر روبه‌روی ژاپن، به مراتب بهتر از تیم عطایی بازی کرد و این حقیقتی است که اصلا نمی‌توان به هیچ قیمتی نادیده‌اش گرفت. شاید والیبال ایران برای همین دومی هم باید خوشحال و راضی باشد! 

والیبال ایران باید یک حقیقت ساده را بپذیرد. دورانی که در آن خودمان را به عنوان بهترین تیم والیبال آسیا می‌شناختیم دیگر رسما به پایان رسیده است. ایران تیم دوم قاره آسیاست و اگر نتوانیم فضا را به درستی مهیا کنیم، حتی ممکن است سقوط بزرگ‌تری هم داشته باشیم

تفاوت دو مربی

والیبال ایران به لحاظ استعداد، با هیچ مشکلی روبه‌رو نیست. همین حالا تیم‌های نوجوانان و جوانان ایران در جام‌های جهانی فوق‌العاده ظاهر شده‌اند و توانسته‌اند چشم‌ها را خیره کنند. با این حال وقتی در رده بزرگسالان کسی مثل عطایی سرمربیگری تیم را می‌پذیرد، نباید توقع بیشتری از ستاره‌ها داشته باشیم. هدایت ژاپن برعهده فلیپ بلین است که حتی سابقه هدایت تیم ملی فرانسه را هم دارد. یک مربی کاملا به روز که ظرف چند سال، پروژه دلخواهش را در ژاپن پیاده کرده و حالا به دنبال بردن مدال المپیک خواهد بود. آیا این اتفاق برای سامورایی‌ها رخ می‌دهد؟ تجربه ثابت کرده هیچ قله‌ای نیست که برای آنها دست‌نیافتنی باشد. تشویق شدید بازیکنان ژاپن در ارومیه هم همین را نشان می‌دهد. مردم، بازی خوب را می‌فهمند و تیم برتر را می‌شناسند. این دیگر شاهکار فدراسیون و عطایی است که کاری می‌کنند تا ارومیه، شبیه شهری از کشور ژاپن به نظر برسد.

بازیکنان بی‌تمرکز

به نظر می‌رسد بازیکنان تیم ملی والیبال برای این دوره از رقابت‌ها اصلا تمرکز نداشتند. اینکه بازیکن تیم ملی درگیر هتل تیم و امکاناتش باشد، نشان می‌دهد که تمرکز کافی در این تیم وجود نداشته است. این موضوعی است که باید به مرور زمان، راهی برای مقابله با آن پیدا کرد.

بهترین‌ها

بهترین بازیکن آسیا، لقبی است که باید برای یوکی ایشاکاوا در نظر گرفت. ستاره تیم ملی ژاپن در این رقابت‌ها نیز استثنایی نشان داد و در نهایت با شایستگی جایزه بهترین بازیکن جام را از آن خودش کرد. اگر هم قرار بود بازیکن دیگری از ژاپن این عنوان را به دست بیاورد، نیشیدا و یا چند بازیکن دیگر شایستگی آن را داشتند. ران تاکاهاشی از ژاپن و رامی ودیدی از قطر نیز به عنوان بهترین مهاجمان قدرتی این رقابت‌ها انتخاب شدند. تایشی اونودرا از ژاپن و بلال نابل از قطر نیز به عنوان بهترین مدافعان میانی این مسابقه‌ها برگزیده شدند. چین هم در فهرست بهترین‌های این مسابقه‌ها نماینده داشت. جایزه بهترین لیبروی این رقابت‌ها به یامینگ یانگ از کشور چین رسید. دو نفر از ایران هم در فهرست قرار گرفتند. امین اسماعیل‌نژاد بهترین قطر پاسور مسابقه‌ها شد و جایزه بهترین پاسور نیز به وادی رسید. با این حال حتی بردن چنین عناوینی هم برای ستاره‌های والیبال ایران خوشایند نبود. شاید اگر ایران کشور میزبان این رقابت‌ها به شمار نمی‌رفت، این دو عنوان هم به ژاپنی‌ها تعلق می‌گرفت. به خصوص در بخش بهترین پاسور که حتی بعید است خود وادی نیز آن را تایید کند!