موشک، شهریار و چند اسم دیگر!

آریا طاری

دروازه‌بان:

محمد الدعایه

هواداران فوتبال ایران این سنگربان را خیلی خوب می‌شناسند. مرد شلوارپوشی که درون دروازه عربستان، نمایش‌های فوق‌العاده زیادی داشت. محمد 13 سال برای تیم ملی کشورش بازی کرد و در این مدت 178 بار پیراهن عربستان را پوشید. او تنها قهرمانی‌اش در جام ملت‌ها را در اولین تجربه حضور در این رقابت‌ها در سال 1996 به دست آورد.

مدافع راست:

مهدی مهدوی‌کیا

بازی در چهار دوره مختلف از جام ملت‌ها، ثبات خیره‌کننده مهدی‌ مهدوی‌کیا را به نمایش می‎گذارد. بازیکنی که سال‌ها برای تیم ملی ایران بازی کرد و همیشه یکی از بهترین‌های این تیم بود. مهدی هرگز نتوانست به فینال جام ملت‌ها صعود کند اما دو بار تا مرحله نیمه‌نهایی پیش رفت و بدشانس بود که هیچ‌وقت قهرمانی این تورنمنت را تجربه نکرد. او یکی از بهترین لژیونرهای آسیایی در فوتبال اروپا نیز محسوب می‌شد. نقطه اوج مهدی بدون شک جام ملت‌های 2004 بود. جایی که این بازیکن با پاس‌های استثنایی‌اش، پیروزی فراموش‌نشدنی چهار-سه ایران روبه‌روی کره‌جنوبی را رقم زد.

مدافع میانی:

هونگ میونگ بو

جام ملت‌های 1996 یک کابوس بزرگ برای مدافع میانی کره‌جنوبی به شمار می‌رفت. او در جریان شکست 6 بر دو کره جنوبی روبه‌روی ایران، یکی از مقصران این شکست به حساب می‌آمد. با این حال دلیل قرار گرفتن این مدافع در این فهرست، نمایش‌ درخشان او در جام ملت‌های 2000 بود. کره در آن تورنمنت قهرمان نشد اما هونگ عملکرد بسیار خوبی داشت و حتی در ترکیب منتخب جام ملت‌های 2000 نیز قرار گرفت. این مدافع که سال‌ها برای تیم ملی کره بازی کرده بود، سابقه سرمربیگری تیم ملی این کشور را داشته و حالا سرمربی باشگاه اولسان هیوندای در فوتبال کره‌جنوبی است.

مدافع میانی:

یوجی ناکازاوا

بازیکنی که به خاطر مدل موهای خاصش به «بمبر» شهرت داشت، تنها یکی از هفت فوتبالیستی است که توانسته بیش از صد بازی برای تیم ملی ژاپن انجام بدهد. یوجی اولین قهرمانی‌اش در جام ملت‌های آسیا را در اولین تجربه حضور در این مسابقه‌ها به دست آورد. او عضو تیمی بود که سال 2000 روی سکوی اول قاره آسیا قرار گرفتند. یوجی و هم‌تیمی‌ها در دوره بعدی هم جام ملت‌ها را بردند. این مدافع نقش بسیار مهمی در قهرمانی تیم‌اش در جام ملت‌ها داشت و در دیدار حساس نیمه‌نهایی با بحرین، گل بسیار مهمی برای سامورایی‌ها زد. یوجی در جام ملت‌های 2007 هم بازی کرد و سه سال بعد، تصمیم به وداع با فوتبال ملی گرفت.

مدافع چپ:

یوتو ناگاتومو

هفت سال عضویت در باشگاه بزرگی مثل اینتر، ناگاتومو را در ردیف مهره‌های بسیار مهم تاریخ فوتبال آسیا در اروپا قرار می‌دهد. یوتو اولین تجربه جام ملت‌ها را سال 2011 پشت سر گذاشت و در تک تک بازی‌های ژاپن در این رقابت به میدان رفت. بازیکنی که در نهایت در همان دوره قهرمانی آسیا را نیز جشن گرفت. تجربه‌ای که در دو دوره بعدی برای خود او نیز تکرار نشده است.

هافبک میانی:

کیسوکه هوندا

او را باید یکی از مدرن‌ترین فوتبالیست‌های آسیایی به حساب بیاوریم. بازیکنی که با نمایش استعدادش، توانست پیراهن باشگاه بزرگ میلان را به تن کند و در تیم ملی نیز درخشش قابل توجهی داشته باشد. کیسوکه در جام ملت‌های 2011 تاثیر قابل توجهی روی قهرمانی ژاپن داشت و در پایان آن تورنمنت به عنوان بهترین بازیکن بازی‌ها نیز معرفی شد. در دوره بعدی جام اما اوضاع برای او خوب پیش نرفت و ژاپنی‌ها در یک‌چهارم نهایی روی امارات شکست خوردند. کیسوکه نیز در بازی با امارات پنالتی‌اش را از دست داد.

هافبک میانی:

پارک جی سونگ

اگر قرار به انتخاب بهترین بازیکن تاریخ فوتبال آسیا باشد، به نظر می‌رسد پارک جی سونگ صدرنشین این فهرست خواهد بود. پسر سختکوش کره‌ای، سال‌ها زیر نظر الکس فرگوسن بازی کرد. ستاره‌ای که شاید به خاطر آسیایی بودن، به اندازه سایر مهره‌های یونایتد مورد توجه قرار نمی‌گرفت اما همیشه کارش را به شکل فوق‌‌العاده‌ای درست و دقیق انجام می‌داد و سر الکس نیز علاقه بسیار زیادی به او داشت. با وجود درخشش در رده باشگاهی و بردن همه جام‌های ممکن با یونایتد، پارک جی سونگ هرگز نتوانست جام ملت‌های آسیا را از آن خودش کند. او از سال 2000 تا 2011 همواره بخشی از این تورنمنت بود و چند بار به بردن جام نیز نزدیک شد اما به اندازه کافی شانس نیاورد و در نهایت دستش به این جام نرسید. با این حال از او نمایش‌های دلچسب زیادی در این تورنمنت به یادگار مانده است.

هافبک میانی:

 شونسوکه ناکامورا

اگر به جام ملت‌های 2004 برگردیم، شونسوکه ناکامورا را دوباره در اوج می‌بینیم. بازیکنی که شاید نماد آن تیم ژاپن بود و با ایستگاهی‌های تماشایی‌اش، این تیم را قدم به قدم به موفقیت نزدیک و نزدیک‌تر می‌کرد. قهرمانی در آسیا، تجربه‌ای نیست که برای هر بازیکنی اتفاق بیفتد اما ناکامورا خیلی زود این تجربه را جشن گرفت. شماره 10 سابق سامورایی‌ها، یکی دیگر از بازیکنانی بود که در دو قهرمانی متوالی این کشور در جام‌های ملت‌های آسیا در سال‌های 2000 و 2004 نقش ایفا کرد. یک هافبک فوق‌العاده که حالا به مربیگری روی آورده است.

مهاجم:

تیم کیهیل

در قاره آسیا متولد نشده اما شایستگی حضور در این فهرست را دارد. کیهیل یک سرزن استثنایی بوده و روی هوا، همیشه مدافعان حریف را ناکام می‌گذاشته است. وقتی او فوتبال ملی را شروع کرد، استرالیا هنوز بخشی از قاره آسیا نشده بود اما این اتفاق مدتی بعد رخ داد. کیهیل در جام ملت‌ها، دوره به دوره بهتر شد. او و تیمش در جام ملت‌های 2007 تا یک‌چهارم نهایی جلو رفتندْ در جام ملت‌های 2011 تا فینال رسیدند و شکست خوردند و سرانجام در جام ملت‌های 2015 اولین قهرمانی در آسیا را جشن گرفتند. خود تیم هم از مهره‌های مهم استرالیا در مسیر رسیدن به این جام بود. جامی که آن سال در خاک استرالیا برگزار می‌شد.

مهاجم:

علی دایی

قهرمان نشدن در جام ملت‌ها، اصلا دلیل خوبی برای غیبت ستاره بزرگی مثل علی دایی در این فهرست نیست. شاید رکورد گل‌های ملی او توسط کریستیانو رونالدو شکسته شده باشد اما او هنوز بهترین گلزن آسیایی تاریخ به شمار می‌رود. دایی کارهایی انجام داده که آن روزها برای خیلی از ستاره‌های آسیایی، غیرممکن بوده است. در حقیقت او راه رفتن به اروپا را برای بسیاری از آسیایی‌ها هموار کرده است. شاید بزرگ‌ترین حسرت علی دایی، نبردن جام ملت‌های 1996 باشد. او در آن تورنمنت در یک بازی چهار گل به کره زد اما ایران در نهایت نتوانست به قهرمانی دست پیدا کند. در جام ملت‌های 2000 هم دفع ناقص همین بازیکن جلوی کره، گل طلایی حریف را رقم زد. شهریار در جام ملت‌های 2004 هم همراه تیم ملی ایران و با تیم ملی به دیدار رده‌بندی رفت. او با زدن دو گل در دیدار رده‌بندی روبه‌روی بحرین، پایان خوبی در این تورنمنت برای خودش رقم زد.

مهاجم:

سون هیونگ مین

کاپیتان جدید تاتنهام بدون شک یکی از بهترین‌های تاریخ قاره آسیا محسوب می‌شود. کره هم مثل ایران برای سال‌ها قهرمان آسیا نشده و سون چنین تجربه‌ای نداشته اما به هر حال از نظر سطح بازی، کیفیت او فراتر از فوتبال آسیا به نظر می‌رسد. بازیکنی که سال‌ها در یکی از سخت‌ترین لیگ‌های دنیا درخشیده و دوام آورده، نمی‌تواند یک فوتبالیست معمولی باشد. سون هم تا امروز قهرمان آسیا نشد و شاید در این دوره برای آخرین بار به دنبال قهرمانی در قاره باشد. او سابقه بردن بازی‌های آسیایی را دارد اما قهرمانی آسیا برایش حکایت متفاوتی خواهد داشت.