سرمربی تیم ملی امید ایران بالاخره انتخاب شد. فدراسیون فوتبال قصد داشت مجتبی حسینی را روی نیمکت تیم ملی امید قرار بدهد اما سرمربی پیکان زیر بار این پیشنهاد نرفت و به جای کار در تیم امید، ترجیح داد به کار در لیگ برتر ادامه بدهد. پس از مجتبی حسینی اما فدراسیون فوتبال دست به کار شد و بعد از مدت‌ها انتظار، کشمکش و وعده بی‌سرانجام، رضا عنایتی را به عنوان سرمربی جدید معرفی کرد. عنایتی که در لیگ بیست و دوم، فقط برای چند هفته روی نیمکت نفت مسجدسلیمان حضور داشت و در تیم دیگری کار نکرد. این در حالی بود که پیشنهاد حضور او به عنوان دستیار در کنار ساپینتو و قلعه‌نویی نیز به گوش می‌رسید. سرمربی جدید امیدها قبل از این در لیگ یک سرمربی تیم هوادار بوده و با این تیم به لیگ برتر نیز رسیده است. با این حال بعد از یک سال کار کردن در لیگ برتر، او تصمیم به ترک هوادار گرفت و تقریبا یک سال کامل را بدون تیم گذراند. انتخاب فدراسیون برای امیدها، فاصله زیادی با یک انتخاب جذاب دارد.

در بسیاری از کشورهای آسیایی، یک مربی در قواره هدایت تیم ملی بزرگسالان را برای امیدها انتخاب می‌کنند اما در ایران مربیان زیادی نیستند که حاضر به پذیرفتن این مسئولیت باشند. چراکه در چند دهه گذشته نشستن در این جایگاه، معمولا بدشانسی‌ها و ناکامی‌های زیادی را برای مربیان مختلف رقم زده است. آخرین نمونه‌اش هم مهدوی‌کیا بود که پروژه‌اش ناتمام ماند و فدراسیون به محض پایان قرارداد این مربی، با او قطع همکاری کرد.

حالا امیر قلعه‌نویی و شاگرد سابقش در استقلال، مربیان ملی فوتبال ایران هستند. این گزینه بدون شک به تایید خود امیر هم رسیده است. چراکه این دو نفر همیشه رابطه خوبی با هم داشته‌اند. عنایتی برای هدایت امیدها در این مقطع حساس، تجربه زیادی ندارد. تیم امید خیلی زود باید در بازی‌های آسیایی شرکت کند و پس از آن نیز برای رقابت‌های قهرمانی آسیا آماده شود. رقابت‌هایی که در حکم انتخابی المپیک نیز خواهد بود. اگر او بتواند طلسم بزرگ المپیک را باطل کند، یک موفقیت بزرگ را در کارنامه دوران مربیگری‌اش رقم زده اما این اتفاق بسیار دشوار خواهد بود. چراکه فوتبال ایران در رده پایه به لحاظ امکانات و برنامه‌ریزی، فاصله بسیار زیادی با سایر رقبا در قاره آسیا دارد. آیا تیم ملی می‌تواند این طلسم بزرگ را از میان ببرد؟ آیا عنایتی مرد مناسبی برای انجام این کار است؟ گذر زمان همه چیز را نشان خواهد داد. با این حال پروسه طولانی‌مدت فدراسیون برای سپردن هدایت تیم امید به یک مربی جدید، پروسه امیدوارکننده‌ای نبود و در نهایت هم انتخاب آنها، چندان کارآمد از آب درنیامد. اگر قرار به انتخاب یک مربی مثل عنایتی بود، این تصمیم می‌توانست خیلی زودتر گرفته شود اما فدراسیون اساسا زمان زیادی را هدر داد و در نهایت انتخاب چندان ایده‌آلی هم نداشت. حالا امیدها و تیم بزرگسالان با دو مربی ایرانی، برای دو چالش بزرگ آماده می‌شوند. این آزمونی است که اگر نتیجه ندهد، نگاه‌ها به مربی داخلی را نیز عوض خواهد کرد.

 

کپی شد