رخوت سرخ!

آریا رهنورد

پرسپولیس یحیی فصل گذشته مشکلی جدی در انتخاب نفرات اصلی خط دفاعی‌اش داشت. ترکیب مدافعان این تیم در همه هفته‌های فصل قبلی تغییر می‌کرد و پرسپولیس هیچ‌وقت در این بخش از زمین به ثبات نرسید. با خرید دانیال اسماعیلی‌فر، مرتضی پورعلی‌گنجی و گولسیانی، این مشکل سرانجام حل شد اما حالا بی‌ثباتی انگار به بخش دیگری از ترکیب این تیم رسیده بود. تغییرات مداوم، حالا در خط حمله پرسپولیس اتفاق می‌افتد. آنها تا این هفته بارها ترکیب هجومی‌شان را عوض کرده‌اند. وقتی لوکادیا برای پرسپولیس به میدان می‌رفت، این تیم با یک مهاجم بازی می‌کرد. وقتی لوکادیا از تیم جدا شد و شیخ دیاباته نیز مصدوم بود، پرسپولیس بدون مهاجم بازی می‌کرد و چند هافبک را در قامت مهاجم کاذب در نزدیکی دروازه حریف  قرار می‌داد و وقتی شیخ از مصدومیت برگشت و عیسی آل‌کثیر نیز دوباره در ترکیب قرار گرفت، پرسپولیس دو مهاجم را به صورت همزمان در ترکیب داشت. این روش بازی حداقل روبه‌روی هوادار بود. نکته مهم در مورد این دو بازیکن، تحرک کم‌شان در زمین است. در حقیقت تیم یحیی نفرات زیادی در نزدیکی محوطه جریمه حریف داشت اما اصلا موقعیت خلق نمی‌کرد و تهدیدی برای خط دفاعی حریف به وجود نمی‌آورد. محدوده حرکتی عیسی و شیخ نیز در زمین بسیار کوچک بود و آنها نقش خاصی در پرس کردن تیم هوادار نداشتند. شاید کمی عجیب به نظر برسد اما پرسپولیس بدون مهاجم با حضور فعال مهدی ترابی و محمد عمری در حملات، بهتر از پرسپولیسی بود که دو مهاجم نوک تخصصی در ترکیبش داشت. این روش فعلا برای یحیی جواب نداده و تیم او را به لحاظ فنی به بن‌بست نزدیک کرده است. از این گذشته، هیچ اثری از شادابی و طراوت در ترکیب این تیم دیده نمی‌شود. به نظر می‌رسد قرمزها به لحاظ روحی، روزهای خوبی را سپری نمی‌کنند.

به نظر می‌رسد اصرار گل‌محمدی به قهرمان نشدن پرسپولیس در این فصل، روی ذهن بازیکن‌ها اثر منفی قابل توجهی گذاشته است. با این نفرات، انتظار می‌رود پرسپولیس در هر بازی ده‌ها موقعیت به وجود بیاورد اما فوتبال این‌ روزهای آنها کاملا کسالت‌بار به نظر می‌رسد

پرسپولیس این هفته، دقیقا با استراتژی دلخواه هوادار بازی کرد. آنها زمان بسیار زیادی را از دست دادند و وقتی به خودشان آمدند که دیگر دیر شده بود. اشتباه عجیب یحیی، تصمیم به بازی با سه مدافع بود. اتفاقی که موجب ورود فرشاد فرجی به زمین شد و همین بازیکن با یک اشتباه فاجعه‌بار، زمینه گل خوردن تیمش را فراهم کرد. این صحنه نمادی از پرسپولیس در هفته‌های گذشته بوده است. تیمی که بازیکنان در آن بدون ریسک بازی می‌کنند و مدام پاس به عقب می‌دهند. به نظر می‌رسد اصرار گل‌محمدی به قهرمان نشدن پرسپولیس در این فصل، روی ذهن بازیکن‌ها اثر منفی قابل توجهی گذاشته است. این تیم دیگر اصلا شاداب نیست و نمی‌تواند موقعیت‌های زیادی روی دروازه رقبا بسازد. با این نفرات، انتظار می‌رود پرسپولیس در هر بازی ده‌ها موقعیت به وجود بیاورد اما فوتبالی که آنها این روزها ارائه می‌دهند، به مراتب ضعیف‌تر از تیم‌هایی مثل استقلال و سپاهان است و کاملا کسالت‌بار به نظر می‌رسد. اینکه قرمزها روبه‌روی هوادارهای خودی و در استادیوم خانگی توانایی خلق موقعیت برابر تیمی مثل هوادار را هم ندارند، کاملا نگران‌کننده است. پرسپولیس این روزها به تیمی رخوتناک تبدیل شده و نمی‌تواند از پیله‌ای که به دور خودش پیچیده رها شود. اگر این تیم نتواند شرایط را عوض کند، به راحتی کورس قهرمانی رقابت‌های لیگ برتر را از دست خواهد داد.

حتی با وجود این نمایش ضعیف در خانه، انتقاد وحشتناک سکوها از بازیکنان و مربیان تیم چندان اصولی به نظر نمی‌رسد. چراکه هنوز فاجعه‌ای رخ نداده و هنوز پرسپولیس فاصله‌ای با صدر جدول ندارد. به لحاظ آماری، تیم یحیی هنوز فصل بدی نداشته و همچنان از شانس زیادی برای موفقیت برخوردار است. نکته جالب اینجاست که هواداران پرسپولیس مدام تیم‌شان را با تیم برانکو مقایسه می‌کنند اما همان رفتار دوران برانکو را برای یحیی به نمایش نمی‌گذارند. مگر همین هوادارها نبودند که وقتی تیم قهرمانی لیگ پانزدهم را از دست داد، ساعت‌ها در استادیوم ماندند و تیم‌شان را تشویق کردند؟ مگر همین هوادارها نبودند که بعد از شکست، حتی بیشتر از پیروزی برای تیم‌شان فریاد می‌کشیدند؟ پرسپولیس در مسیر درستی قرار ندارد و واکنش‌های یحیی نیز چندان منطقی به نظر نمی‌رسد اما این تیم اتفاقا حالا بیشتر از همیشه به تشویق هوادارانش نیاز خواهد داشت. هوادارها نباید کاری انجام بدهند که غیبت‌شان در استادیوم به ترجیح تیم تبدیل شود. کوبیدن تیمی که هنوز شانس زیادی برای قهرمانی دارد، در نهایت به ضرر خود آنها تمام خواهد شد.