تهران، بن‌بست دخالت!

مدیرعامل سابق باشگاه استقلال، اخیرا مصاحبه تند و تیزی انجام داده و نوک پیکان انتقادها را نیز به طرف وزارت ورزش گرفته است. خواندن چنین مصاحبه‌هایی اساسا دیگر یک عادت شده است. چراکه در فوتبال ایران مدیرها کمی بعد از ترک اجباری جایگاه، به سراغ آخرین حربه یعنی مصاحبه‌های جنجالی می‌روند. این به طور کلی آخرین سنگر آنها برای نمایش دستاوردهای‌شان در باشگاه است.

این بار هم نوبت آجورلو شده که مسائل زیادی را علیه وزارت ورزش به زبان بیاورد. دوران مدیریت آجورلو در استقلال اصلا بی‌عیب و نقص نبود. او اصرار داشت که بخشی از کارها را به روش غیرورزشی انجام بدهد و بیش از حد سروصدا به راه بیندازد. همان روزی که بوقچی‌های باشگاه از «حکم جهاد» آجورلو شعار ساختند، همان روزی که او به مانیفست «نمی‌گذارند استقلال قهرمان شود» پیوست، همان روزی که او با همه نهادها و سازمان‌ها درگیر شد و تلاش کرد تا مسائل را از طریق دعوا حل کند.

همان روزی که او اجازه داد سرمربی تیم قهرمان لیگ فرهاد مجیدی به راحتی از تیم جدا شود و به لیگ امارات برود و البته همان‌روزی که او با خرید غیرضروری تعداد بسیار زیادی مهاجم، کاری کرد که باشگاه حتی فرصت ثبت قرارداد کاوه رضایی را نداشته باشد، دیدن این آینده چندان سخت نبود. با این حال بخش مهمی از صحبت‌های سردار در این گفت‌وگو، به شدت قابل تامل به نظر می‌رسد. اینکه شخص وزیر ورزش برای چند ماه اصلا رابطه‌ای با او نداشته و حتی جواب تلفنش را هم نداده و اینکه سجادی به خاطر اختلاف شخصی با آجورلو حاضر نشده حتی در جشن قهرمانی استقلال شرکت کند، در نوع خودش باورنکردنی به نظر می‌رسد.

اینکه شخصی در جایگاه وزیر ورزش بتواند به همین سادگی علایق فردی‌اش را وارد تصمیم‌های مدیریتی کند، حرف و حدیث‌های زیادی می‌سازد. نکته اصلی اینجاست که اساسا مدیرعامل‌ها در باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس، با تصمیم شخص وزیر انتخاب می‌شوند اما این تصمیم فردی نباید موجب شود که آنها تحت هر شرایطی همه کاره دو باشگاه باشند.

مگر باشگاه هیات مدیره ندارد که اگر یک وزیر تصمیم گرفت، به راحتی بتواند تغییر مدیریتی را در تیم رقم بزند؟ شاید اولین قدم کلیدی برای نجات سرخابی‌ها، پایان دادن به دخالت وزارت ورزش در این دو تیم و یا حداقل کمرنگ‌ کردن نقش تمایلات وزرا در شیوه اداره دو باشگاه است. ای‌اف‌سی بارها تاکید کرده سرخابی‌ها نباید مالک مشترک داشته باشند و نباید به صورت دولتی اداره شوند اما تا امروز به جز یک واگذاری نمایشی در بورس، اتفاق دیگری در این زمینه رخ نداده و دولت همچنان جدی‌ترین نقش را در مدیریت دو باشگاه دارد.

استقلال و پرسپولیس با این روند، هرگز به باشگاه‌های حرفه‌ای در دنیای فوتبال تبدیل نخواهند شد. ظاهرا وزارت ورزش فقط به دنبال مدیرانی برای اداره این دو تیم است که حتی برای آب خوردن نیز از مدیران وزارت اجازه می‌گیرند! در این بین اگر مدیری تصمیم بگیرد به صورت مستقل کار کند، سرنوشتی به جز برکناری ناگهانی در ساعاتی از نیمه شب نخواهد داشت.