امپراتور شن!

 نگار رشیدی

تیم ملی فوتبال ساحلی از همان شروع رقابت‌های بین‌قاره‌ای، برای قهرمانی به زمین رفته بود. این تیم در مسابقه، نفس پاراگوئه را گرفت و 6 بار دروازه این حریف را باز کرد. ایران در مسابقه دوم آمریکا را شکست داد و سپس با کنار زدن ژاپن در یک بازی نسبتا نزدیک، سرگروهی‌اش را قطعی کرد. حالا امارات میزبان، رقیب تیم ملی در دیدار نیمه‌نهایی بود. جو خاص ورزشگاه به سود اماراتی‌ها در دو وقت اول بازی، تمرکز ایران را به حداقل رساند و در لحظاتی از بازی حتی اماراتی‌ها از ایران جلو افتادند. قیچی برگردان‌های بی‌نقص ستاره‌های تیم ملی اما شرایط را تغییر داد و در نهایت این تیم با سه اختلاف گل، به دیدار فینال با برزیل رسید. بازی با برزیل در هر شرایطی دشوار به نظر می‌رسد اما تسلط ستاره‌های ایران در این بازی به مراتب بیشتر از تیم رقیب بود. ایران خیلی زود به گل اول رسید و روحیه حریف را خراب کرد. تیم ملی در شروع وقت دوم نیز گل بعدی را زد تا عملا کار را تمام کرده باشد. برزیلی‌ها تلاش زیادی انجام دادند تا به مسابقه برگردند اما تنها یک بار موفق به انجام این کار شدند. این چهارمین قهرمانی تیم ملی فوتبال ساحلی ایران در رقابت‌های بین‌قاره‌ای محسوب می‌شد. تیمی که این بار با هدایت یک مربی ایرانی به قهرمانی رسید. جالب اینکه نادری و تیمش در دیدار فینال با اکتاویو روبه‌رو شدند. مردی که سال‌ها سرمربی تیم ملی ایران بود و شناخت بسیار دقیقی از همه نفرات این تیم داشت. با این حال اکتاویو نتوانست شاگردان سابقش را شکست بدهد تا تیم ملی با پنج برد در پنج مسابقه، روی سکوی اول این رقابت‌ها جای بگیرد.

شاید فوتبال ساحلی تا امروز هرگز این‌چنین تیتر همه رسانه‌ها نشده بود. بازیکنان ایران از همان شروع رقابت‌ها، هرگز برای هیچ گلی شادی نکردند و همه گل‌ها را با بی‌تفاوتی محض به ثمر رساندند

مجموعه اتفاقاتی که در این تورنمنت برای تیم ملی فوتبال ساحلی رقم خورد، این تیم را به شدت در کانون توجه قرار داد. شاید فوتبال ساحلی تا امروز هرگز این‌چنین تیتر همه رسانه‌ها نشده بود. بازیکنان ایران از همان شروع رقابت‌ها، هرگز برای هیچ گلی شادی نکردند و همه گل‌ها را با بی‌تفاوتی محض به ثمر رساندند. در دیدار فینال خبری از خواندن سرود ملی از سوی بازیکنان نبود و درست در همان لحظات، احمدزاده مچ‌بندی مشکی‌اش را به شکل غیرمستقیم به دوربین‌ها نشان داد. حرکت نمادین گلزن ایران با یک شادی جنجالی و همچنین شادی نکردن روی سکو، همه حواس‌ها را به طرف این تیم جلب کرد. تیمی که با قدرت قهرمان یک جام مهم شده بود اما نمی‌خواست واکنش چندانی به این موفقیت نشان بدهد. به نظر می‌رسید مسائل اخیر، تاثیر زیادی روی روحیه ستاره‌های تیم داشته اما آنها حتی در این وضعیت نیز با تمام وجود تلاش کردند تا نام ایران را در بالاترین نقطه رقابت‌های بین قاره‌ای قرار بدهند. این یک تجربه درخشان برای تیم ملی فوتبال ساحلی بود. تیمی که با مجموعه‌ای از قیچی‌های استثنایی و گل‌های تماشایی، بهترین نمایش ممکن را در این جام داشت و با شایستگی محض روی سکوی اول قرار گرفت.

قهرمانی در یک تورنمنت با حضور ابرقدرتی مثل برزیل، بدون شک نتیجه قابل توجهی است اما اساسا نباید رقابت‌های بین‎قاره‌ای فوتبال ساحلی را در ردیف رقابت‌های جام جهانی  قرار داد. این یک تورنمنت سطح اول نیست و بسیاری از تیم‌های مطرح در آن شرکت نمی‌کنند. خیلی از تیم‌های حاضر نیز با نفرات اصلی‌شان در آن به زمین نمی‌روند. تیمی مثل روسیه که یکی از قدرت‌های همیشگی این جام بوده نیز امسال از حضور در این رقابت محروم بوده است. نباید دستاورد این ستاره‌ها را تقلیل داد اما فوتبال ساحلی باید به فکر پشتوانه‌سازی برای این تیم نیز باشد. چراکه قرار نیست این ترکیب ثابت برای همیشه در تیم بمانند و نفراتی مثل احمدزاده و مسیگر، تا ابد برای تیم ملی به میدان بروند. ایران باید به آینده نیز فکر کند تا به سرنوشت فوتسال و چند رشته دیگر دچار نشود. به همین خاطر بد نیست که گاهی ترکیب اصلی نیز به مسابقه‌های مختلف نرود. بدون تردید آنقدر استعداد در ایران وجود دارد که می‌توان جانشین هر ستاره‌ای را پیدا کرد. همان‌طور که تیم ملی این بار بدون پیمان حسینی روی خط دروازه و با حضور دو گلر بسیار آماده توانست روی سکوی اول قرار بگیرد. این قهرمانی کاملا برازنده تیم ملی فوتبال ساحلی ایران بود. تیمی که باز هم در قامت یک قهرمان ظاهر شد و با اعتماد به نفس مثال‌زدنی، هر حریفی را از پیش رو برداشت.