خشک‌سال!

نگار   رشیدی

آن‌چه در فینال جام ملت‌های فوتسال آسیا اتفاق افتاد، اصلا شباهتی به دیدارهای دیگر این جام نداشت. انگار همه آن‌چه از قبل رقم خورده بود، فقط یک پیش‌نمایش برای نمایش اصلی بود. همه آنهایی که این تورنمنت را تعقیب کرده بودند، ایران را قهرمان بی چون و چرای جام می‌دانستند. تیمی که در سه دیدار مرحله گروهی، 24 گل به ثمر رساند و در اوج به مرحله بعدی صعود کرد. تیمی که در دو بازی حذفی 13 گل به دو تیم خوب فوتسال آسیا زد و در حالی راهی دیدار فینال شد که در پنج مسابقه فقط دو گل خورده بود. این مسیر برای ژاپن اما با لغزش‌های زیادی طی شد. تیمی که در شروع جام به عربستان باخت، سپس کره را شکست داد و با بردن ویتنام به سختی از مرحله گروهی رد شد.

ژاپن با خوش‌شانسی محض اندونزی را کنار زد و روبه‌روی ازبکستان هم اصلا بهتر از حریف ظاهر نشد و تنها فرصت‌طلب‌تر بود. شاید همین مسیر ژاپن، ذهنیت بازیکنان ایرانی را تغییر داده بود. آنها باور داشتند که به راحتی حریف را شکست می‌دهند و همین باور اشتباه، نمایش‌شان را دستخوش تغییر کرد. ایران در این بازی، اصلا شبیه نبردهای قبلی نبود. تیمی که کند و کم‌اثر بازی می‌کرد و عجله‌ای برای به گل رسیدن هم نداشت. وقتی سعید احمدعباسی با یک ضربه دیدنی گل اول بازی را به ثمر رساند، انتظار می‌رفت ژاپن دچار فروپاشی شود اما این تیم روی اشتباه مهلک بازیکنان ایران به بازی برگشت تا نیمه اول با تساوی به پایان برسد.

در نیمه دوم نقش دو بازیکن ژاپن از همه نفرات دیگر حاضر در میدان محوری‌تر بود. اول اولیویرا که هم حسین طیبی را مهار کرد و هم با یک ضربه ایستگاهی گل دوم بازی را به ثمر رساند و دوم، سنگربان سامورایی‌ها که هم روی خط دروازه فوق‌العاده بود و هم در بازی با پا، ایده‌آل ظاهر می‌شد. سیوهای او ژاپن را حفظ کرد و یک اشتباه بد دیگر در ثانیه‌های پایانی، گل سوم را به سامورایی‌ها هدیه داد. این اولین باخت ایران به ژاپن در وقت‌های قانونی فینال جام ملت‌ها بود. سامورایی‌ها در این بازی بیشتر از همه پنج بازی گذشته جام به تیم ملی گل زدند و گل لحظه آخری جوان هم کمکی به تیم ملی نکرد. ایران جام را از دست داد و ستاره‌های تیم به تماشای چهارمین قهرمانی حریف در این تورنمنت نشستند.

ژاپن تنها حریف جدی و سرسخت ایران در جام بود و تیم ملی روبه‌روی این حریف بازنده شد. ایران اصلا نقشه‌ای برای تغییر دادن اوضاع نداشت و انگار همه نفرات تیم در این دقایق، غافلگیر شده بودند

این شکست، یک تلنگر بزرگ برای سرمربی جوان تیم ملی بود. شمسایی هنوز در هیچ تورنمنتی محک نخورده بود و در بازی فینال، بسیار مضطرب به نظر می‌رسید. هر وقت دوربین روی وحید می‌رفت، او دست به سینه دیده می‌شد و اصلا با شاگردها صحبت نمی‌کرد.

به نظر می‌رسید شمسایی تحت تاثیر شرایط خاص مسابقه قرار گرفته و اسیر تاکتیک تیم حریف شده است. او این نبرد فنی را به همتای ژاپنی‌اش تقدیم کرد. موضوعی که نشان می‌داد او برای تبدیل شدن به یک مربی بزرگ، هنوز کارهای بسیار زیادی دارد. البته که شمسایی تیم ملی را جوان کرده و از ستاره‌هایی مثل حسن‌زاده یا جاوید، رد شده است. این اقدام او شجاعانه به نظر می‌رسد اما همواره این نتیجه‌ها هستند که معیار قضاوت مربیان خواهند بود و شمسایی در اولین تورنمنت دوران مربیگری، نتیجه خوبی به دست نیاورده است.

ژاپن تنها حریف جدی و سرسخت ایران در جام بود و تیم ملی روبه‌روی این حریف بازنده شد. ایران اصلا نقشه‌ای برای تغییر دادن اوضاع نداشت و انگار همه نفرات تیم در این دقایق، غافلگیر شده بودند. آنها نمی‌دانستند که در صورت عقب افتادن از تیم رقیب، باید چه تصمیمی بگیرند. حتی پاورپلی و بازی کردن بدون گلر نیز به سود ایران تمام نشد و یک گل به خودی وحشتناک را در پی داشت.

حالا باید صبر کرد و دید که فدراسیون پنج ستاره مهدی تاج بعد از اولین ناکامی بزرگ، چه تصمیمی برای تیم ملی فوتسال می‌گیرد. تغییر شمسایی در این مقطع بعید به نظر می‌رسد اما شاید بد نیست که یک دستیار پرتجربه یا حتی خارجی در کنار او قرار بگیرد. در این صورت شانس تیم ملی برای موفقیت بیشتر خواهد شد. این تیم باید خودش را برای رقابت‌های جام جهانی آماده کند و پس از آن، تغییر نسل بزرگ‌تری در انتظار تیم ملی خواهد بود. این نسل دیگر به آخرین قدم‌ها در زمین فوتسال نزدیک شده است.