کجا بودید آقای دبیر؟

پنجمین نبرد مستقیم حسن یزدانی با دیوید تیلور، به سود ستاره تیم ملی آمریکا تمام شد تا این چهره اسطوره‌ای برای چهارمین بار جدی‌ترین رقیبش را شکست بدهد و شانس رسیدن به یک طلای دیگر را از او بگیرد. شکست سال گذشته در اسلو، تاثیر منفی زیادی روی تیلور گذاشته بود. او به گفته خودش در آن مقطع حتی به وداع همیشگی با کشتی فکر می‌کرد اما تصمیم گرفت به تشک برگردد و کاری کند که آخرین بازی‌اش در دنیای کشتی یک شکست نباشد. تیلور امسال با انگیزه و آمادگی محسوسی به زمین مسابقه برگشت. کسی که در رقابت‌های جهانی 40 امتیاز گرفت و فقط یک امتیاز از دست داد. تنها امتیاز از دست رفته او نیز به دلیل دریافت اخطار روبه‌روی حسن یزدانی بود و دلاور ایرانی حتی یک بار نتوانست او را خاک کند. تیلور در این بازی استراتژی مشخصی داشت. هر بار که حسن به زیر کتف او می‌زد، دیوید به سرعت زیر می‌گرفت. او در رقابت با حسن یزدانی هفت امتیاز به دست آورد و یک برد خیره‌کننده را تجربه کرد. جدالی که برخلاف دو برخورد گذشته آنها در المپیک توکیو و جهانی نروژ، یک‌طرفه به نظر می‌رسید. نکته جالب در مورد این شکست، پنهان شدن رییس فدراسیون کشتی است. سال گذشته که یزدانی موفق به شکست دادن تیلور شد، دقیقه‌ای یک فیلم از توصیه‌های فنی دبیر به حسن به انتشار می‌رسید. در آن فیلم‌ها دبیر مدام در حال توضیح دادن به یزدانی دیده می‌شد و ظاهرا قرار بود بخشی از اعتبار مهم آن برد به سود دبیر تمام شود. حالا اما حتی یک ویدئو نیز در این خصوص منتشر نشده است. ظاهرا مدیران فدراسیون کشتی فقط شریک روزهای برد ستاره‌ها هستند. حتما سال گذشته دبیر موجب برد یزدانی در اسلو شده و امسال این خود حسن بوده که روبه‌روی تیلور شکست خورده است! این رفتار، خجالت‌آور به نظر می‌رسد. دقیقا در روزهای شکست است که مدیرها باید پای ورزشکارها بایستند و مسئولیت قبول کنند اما در ایران، این اتفاق به شکل معکوس رخ می‌دهد و ناگهان دیگر هیچ نشانی از آقای رییس دیده نمی‌شود. جایی برای سرزنش کردن ستاره‌ای مثل حسن وجود ندارد. او در شکست و پیروزی، نور چشم مردم ایران است. او که کلمه مردم از دهانش نمی‌افتد و برای شاد کردن مردم به دل هر خطری می‌زند. نباید توقع داشت او روبه‌روی هیولایی مثل تیلور، به سادگی برنده شود. نه امکانات این دو نفر با هم یکسان است، نه شرایط مالی، نه شرایط تمرینی و نه عملا هیچ چیز دیگر. فدراسیون کشتی آمریکا یکی از بهترین تیم‌های تاریخ را به مسابقه‌ها آورده و فدراسیون کشتی ایران برای مدت‌ها درگیر دعوا و درگیری در همه مجامع بوده است. ایران در 16 وزن اول کشتی آزاد و فرنگی در جهان، حتی برنده یک مدال طلا هم نشده است. آیا مدیران فدراسیون مسئولیت چنین فاجعه بزرگی را می‌پذیرند؟ آیا آنها قبول می‌کنند که تیم ملی در غیاب روسیه، بدترین نمایش‌های ممکن را در رقابت‌های جهانی داشته است؟ اگر دبیر برای چند دقیقه از دعوا فاصله بگیرد، شاید بتواند این بحران بزرگ را اصلاح کند. هرچند که استعفا، روش عاقلانه‌تری در برخورد با این ماجرا به نظر می‌رسد.