چترهای بسته و رویای خیس!

آریا طاری

جدال بارانی بعدازظهر جمعه در ورزشگاه سردار جنگل، استقلالی‌ها را به همه خواسته‌های‌شان رساند. آنها هم یک پیروزی پرگل و روحیه‌بخش را تجربه کردند، هم به تماشای نمایش خوب مهره‌هایی مثل جابر انصاری و مرتضی تبریزی نشستند و هم شاهد گل‌زنی یکی از پدیده‌های جوان تیم‌شان بودند. برای طرف دیگر این نبرد اما، بارانی از حقیقت‌های تلخ وجود داشت. تیمی که در همین فصل شش گل از سپاهان دریافت کرده حالا دومین باخت تحقیر‌آمیز در لیگ برتر هجدهم را پشت سر گذاشته است. سپیدرود رشت در 15 هفته گذشته فقط دو بار به پیروزی دست یافته است. آنها بیشتر از هر تیمی در طول فصل شکست خورده‌اند، با هفت گل زده ضعیف‌ترین خط حمله لیگ را در اختیار دارند و با 26 گل خورده نیز صاحب ضعیف‌ترین خط دفاعی فصل هستند. در واقع این باشگاه در همه فاکتورها از همه رقبا ضعیف‌تر ظاهر شده و تنها به لطف کاهش شش امتیاز از استقلال خوزستان، یک پله بالاتر از این تیم دیده می‌شود. تفاوت سطح مهره‌های این تیم با تیم‌های پرستاره‌ای مثل استقلال    کاملا مشهود به نظر می‌رسد. رشتی‌ها هنوز در خط هافبک، ناچار به استفاده از بازیکنی مثل محمدرضا مهدوی هستند که در حوالی 40 سالگی دیگر توانایی دویدن را از دست داده و تنها در زمین قدم می‌زند. در این تیم روحی دیده نمی‌شود و چیزی به اسم شور و اشتیاق وجود ندارد. شاید بیشتر نفرات ترکیب تیم، در حد و اندازه لیگ برتر نباشند اما همین نفرات هم اگر تلاش بیشتری به خرج بدهند و کمی بیشتر خودشان را به آب و آتش بزنند، چنین نتایج فاجعه‌باری را تجربه نخواهند کرد.

بزرگ‌ترین مشکل سپیدرود اما جایی خارج از مجموعه تیم، رقم خورده است. ضعف این تیم، ادامه ضعف مدیرانی است که باشگاه را در بلاتکلیفی به حال خودش رها کردند. سپیدرود در تابستان به دو تکه تبدیل شد

به نظر می‌رسد سپیدرود رشت قربانی زنجیره‌ای از ماجراهای ناامیدکننده و سوءمدیریت‌های بزرگ شده است. تنها بخش باشگاه که هنوز درست کار می‌کند، تماشاگرانی هستند که حتی در جریان شکست وحشتناک مقابل استقلال برای تیم‌شان سنگ تمام گذاشتند. بازیکنان تیم نه به لحاظ فنی و نه به لحاظ روحی آماده حضور در لیگ برتر نیستند. این تیم به صورت همزمان از مشکل جدی و بحران اعتماد به نفس رنج می‌برد و این موضوع در تک تک حرکات آنها در زمین واضح به نظر می‌رسد. علی کریمی همچنان به طور کامل برای هدایت یک تیم تمرکز ندارد. او هنوز بالاترین مدرک مربیگری برای کار کردن در فوتبال ایران را دریافت نکرده و همچنان نام امامی‌فر به عنوان سرمربی باشگاه مطرح می‎شود. بعد از همه بازی‌ها به جای جادوگر، این امامی‌فر است که در جلسه کنفرانس مطبوعاتی شرکت می‌کند و روبه‌روی خبرنگارها قرار می‌گیرد. بزرگ‌ترین مشکل سپیدرود اما جایی خارج از مجموعه تیم، رقم خورده است. ضعف این تیم، ادامه ضعف مدیرانی است که باشگاه را در بلاتکلیفی به حال خودش رها کردند. سپیدرود در تابستان به دو تکه تبدیل شد و هر کدام از این سپیدرودها نیز با یک مربی به تمرین ادامه دادند. این سیرک تا چند هفته بعد از شروع فصل نیز همچنان تمدید شد. البته که همه قدرت سپیدرود، به بازی در «خانه» گره خورده اما این حقیقت مربوط به زمانی است که آنها در ورزشگاه عضدی از رقبا میزبانی می‌کنند. حقیقت آن است که ورزشگاه سردار جنگل هرگز به خانه قرمزهای رشت تبدیل نخواهد شد. آنها در عضدی به مراتب راحت‌تر هستند اما بخشی از سکوهای این استادیوم بیشتر از یک سال قبل تخریب شده‌اند و هنوز هیچ عزمی برای بازسازی استادیوم محبوب هواداران فوتبال در رشت، وجود ندارد. حتی اگر این موضوع برای بقای سپیدرود حیاتی باشد، هیچ‌کس به آن توجهی نشان نمی‌دهد. چراکه اساسا به نظر می‌رسد مدیران ارشد استان گیلان، ترجیح می‌دهند هیچ تیمی در سطح اول فوتبال نداشته باشند و چنین دردسری را به جان نخرند.

علی کریمی حتی با وجود شکست افتضاح تیمش برابر استقلال، به شدت از سوی هواداران سپیدرود تشویق شد. درست برخلاف خداداد عزیزی که در جریان باخت سنگین به سپاهان، با شعارهای تند سکوها مورد پذیرایی قرار گرفت. علی کریمی در رشت تنهاست و هواداران سپیدرود نیز به خوبی این موضوع را درک می‌کنند. او تیمش را به دندان گرفته و هنوز امیدوار است تا این وضعیت را دریبل بزند و آرامش را به باشگاه برگرداند. پس از تجربه اولین برد خارج از خانه لیگ برتری در تاریخ باشگاه، تصور می‌شد سپیدرود کاملا احیا شده اما حالا نیم‌فصل برای این تیم، با برشی تلخ از حقیقت به پایان رسیده است.