حرکت با دنده سنگین!

نگار   رشیدی

پیک اشتباهی

به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی تیم ملی برای حضور در مسابقه‌های جهانی، برنامه‌ریزی درستی نبوده است. چراکه بازیکنان این تیم در لیگ ملت‌ها به لحاظ بدنی در اوج قرار داشتند و حالا به شکل محسوسی افت کرده‌اند. طبعیتا بدن یک ورزشکار تحت هیچ شرایطی در یک بازه کوتاه، دو بار به پیک انرژی نمی‌رسد. انتخاب تیم ملی هم درخشش در رقابت‌های لیگ ملت‌ها بود. نقشه درست می‌توانست این باشد که تیم ملی در لیگ ملت‌ها، چرخش بیشتری را در ترکیبش به وجود بیاورد و به نفرات بیشتری بازی بدهد. ایران می‌توانست از آن فرصت برای آماده کردن خودش در مسیر رقابت‌های جهانی استفاده کند اما ما با تمام قدرت به لیگ ملت‌ها رفتیم، سپس با تمام قوا به سراغ تورنمنت لهستان رفتیم و در جام جهانی دیگر قدرت خاصی برای‌مان باقی نمانده بود. باورنکردنی است که رقابت‌های جهانی به آخرین اولویت والیبال ایران تبدیل شده بود. آن هم در حالی که بسیاری از کشورها لیگ ملت‌ها را چندان جدی نگرفتند تا با بهترین سطح از توان‌شان روبه‌روی رقبای جهانی قرار بگیرند. برای باور این مساله کافی است به تفاوت کیفیت ستاره‌هایی مثل امین اسماعیل‌نژاد و امیرحسین اسفندیار در لیگ ملت‌ها و رقابت‌های جهانی نگاه کنید. دو ستاره‌ای که در لیگ ملت‌ها هیچ مدافعی حریف‌شان نمی‌شد اما در رقابت‌های جهانی به شدت خسته و فرسوده به نظر می‌رسند و کارایی چندانی برای تیم ملی ندارند.

درست مثل همیشه، تیم ملی والیبال ایران از یک قرعه ساده به سمت یک قرعه بسیار سخت فرار کرده است. هیچکس نمی‌گوید که ایران روبه‌روی برزیل از پیش بازنده است اما شکست دادن هلند، مسیر به مراتب بهتری برای تیم ملی می‌ساخت و حالا کار به شدت دشوار شده است

ستاره‌های لورفته

مساله فقط افت بدنی محسوس بازیکن‌ها نیست. ترکیب تیم ملی هم حالا دیگر برای رقبا شناخته شده است. حریفان ایران قبلا شناخت خوبی از ستاره‌هایی مثل معروف و موسوی داشتند و نوع بازی آنها را به خوبی می‌شناختند. تغییرات در ترکیب تیم اما رقبا را کمی سردرگم کرده بود. به خصوص با توجه به اینکه بسیاری از نفرات اردوی آخر تیم، قبلا حضور چندانی در تیم ملی نداشتند و نهایتا در لیگ داخلی ایران درخشیده بودند. حتی سرمربی لهستان هم بعد از لیگ ملت‌ها، تاکید داشت که با درخشش و عملکرد بازیکنانی مثل اسفندیار و اسماعیل‌نژاد شگفت‌زده شده است. در رقابت‌های جهانی اما دیگر خبری از تعجب و غافلگیری نبود. رقبا به خوبی این دو ستاره را شناخته بودند و حتی مسیر پاس‌های وادی را می‌شناختند. ایران به دقت آنالیز شده بود و این مساله تاثیر محسوسی روی کارایی نفرات تیم داشت. در نقطه مقابل اما تیم ملی نتوانسته بود آنالیز دقیق و کاملی از رقبا داشته باشد.

این تیم آرامش ندارد

در جریان مسابقه با هلند، بهروز عطایی بارها به شاگردانش به خاطر از دست رفتن آرامش اعتراض داشت. او در چند وقت استراحت از رفتار مهره‌های تیم انتقاد کرد و همین مساله حتی موجب درگیری‎‌اش با پاسور اصلی تیم یعنی وادی شد. عطایی دست روی نکته درستی گذاشته است. تیمی که برتری پنج امتیازی در ست چهارم را از دست می‌دهد، طبیعتا آرامش ذهنی ندارد. سوال کلیدی اما اینجاست که اساسا چه کسی باید آرامش را در تیم برقرار کند. آیا این وظیفه سرمربی نیست که تحت هر شرایطی به تیم آرامش بدهد؟ اگر بهروز عطایی قادر به انجام این کار نیست، نباید در تیم ملی از روانشناس استفاده کند؟ مربیانی مثل ولاسکو به این دلیل در والیبال ایران نتیجه گرفتند که در اصل، روانشناس بودند و توانایی فوق‌العاده‌ای در کار کردن روی ذهن بازیکن‌ها داشتند. بهروز عطایی هم اگر می‌خواهد در این تیم نتیجه بگیرد، باید چنین کاری انجام بدهد و کنترل دقیقی روی ذهن بازیکن‌ها داشته باشد.

قهرمان سه دوره المپیک و سه دوره مسابقه‌های جهانی، با همه قوا مقابل ایران ظاهر می‌شود. تیمی که در پنج دوره اخیر مسابقه‌های جهانی، همیشه پای فینال بوده و مسابقه نهایی را برگزار کرده است

بازی عوض می‌شود؟

درست مثل همیشه، تیم ملی والیبال ایران از یک قرعه ساده به سمت یک قرعه بسیار سخت فرار کرده است. هیچکس نمی‌گوید که ایران روبه‌روی برزیل از پیش بازنده است اما شکست دادن هلند، مسیر به مراتب بهتری برای تیم ملی می‌ساخت و حالا کار به شدت دشوار شده است. در فاصله چند روز به برگزاری این بازی، همه انتظار دارند نسل تازه والیبال ایران با همه قدرت خودش را به این نبرد برساند. این همان مسابقه‌ای است که شاید ذهنیت‌ها را نسبت به این نسل تغییر بدهد. تک تک نفرات تیم ملی، انتخاب می‌کنند که این جام چطور به یاد آورده شود. با شکست و ناکامی و یا یک معجزه بزرگ؟ آنها می‌توانند روبه‌روی برزیل همه چیز را عوض کنند. سرنوشت یک شانس بزرگ دیگر را پیش روی این تیم قرار داده است. هرچند که روی کاغذ، احتمال بردن برزیل در این بازی به مراتب بیشتر خواهد بود.

نیاز به ستاره‌های آماده

خیلی‌ها انتظار دارند جواد معنوی‌نژاد نقش پررنگ‌تری در این مسابقه ایفا کند. بازیکنی که در دور گروهی، به ندرت به بازی گرفته شد و جایی در ترکیب ایران نداشت. یکی از مشکلات تیم ملی، افت محسوس نفراتی مثل اسماعیل‌نژاد و امیرحسین اسفندیار بود. ایران برای رویارویی با تیم قدرتمندی مثل برزیل، به بهترین نسخه این بازیکنان نیاز خواهد داشت. این یک محک بسیار بزرگ برای والیبال ایران به شمار می‌رود. یک تجربه تاریخی روبه‌روی تیمی که در این سال‌ها به ندرت روبه‌روی ایران شکست خورده و همیشه توانسته نبرد با تیم ملی را به خوبی کنترل کند. قهرمان سه دوره المپیک و سه دوره مسابقه‌های جهانی، با همه قوا مقابل ایران ظاهر می‌شود. تیمی که در پنج دوره اخیر مسابقه‌های جهانی، همیشه پای فینال بوده و مسابقه نهایی را برگزار کرده است. از سال 1974 به بعد، برزیل هرگز جایگاهش در بین هشت تیم برتر والیبال مسابقه‌های جهانی را از دست نداده و ایران امشب فرصت دارد تا به این رکورد ویژه حمل کند. حذف کردن این رقیب، می‌تواند به یکی از بزرگ‌ترین شگفتی‌ها در این مسابقات تبدیل شود. این یک دیدار فراموش‌نشدنی و یک صحنه بزرگ برای نسل جدید والیبال ایران به حساب می‌آید.

شکست یا ادامه ماجراجویی؟!

شکست برابر برزیل، به ماجراجویی تیم ملی ایران در رقابت‌های جهانی پایان می‌دهد و تیم ملی را از این جام حذف می‌کند. در صورت کنار زدن این رقیب بزرگ اما تیم بهروز عطایی در مرحله بعدی روبه‌روی برنده دیدار آرژانتین و صربستان قرار می‌گیرد. آرژانتین در دور گروهی مقابل ایران شکست خورده و تیم ملی قبلا سابقه بردن صربستان را هم داشته است. اولین دیدار یک‌چهارم نهایی این جام بین لهستان و امریکا برگزار می‌شود. لهستان برای رسیدن به این مرحله، تونس را شکست داد و آمریکا در یک بازی کاملا غافلگیرکننده، در ست پنجم از پس ترکیه برآمد. موضوعی که نشان می‌دهد والیبال در ترکیه چقدر پیشرفت کرده است. نتیجه شگفت‌انگیز دیگر این مسابقه‌ها، برد اسلوونی میزبان و حذف آلمان به عنوان یکی از قدرت‌های اروپایی بود. امشب تیم ملی ایران نیز برای رقم زدن یک شگفتی تلاش می‌کند. هرچند که رویارویی با ابرقدرتی مثل برزیل، تحت هر شرایطی یک نبرد دشوار است و شکست دادن این تیم نیز، چیزی شبیه یک ماموریت غیرممکن به نظر می‌رسد.