جوخه خودکشی!

آریا طاری

غیبت دوباره مهدی تاج در ساختمان فدراسیون فوتبال، نشان می‌دهد اوضاع در فدراسیون به هیچ وجه عادی نیست. برخی از رسانه‌ها در روزهای گذشته از جانشینی تاج توسط محمود شیعی خبر داده‌اند اما خود شیعی این خبر را تکذیب کرده و هنوز مسئولیتی نپذیرفته است. محمدرضا ساکت که حدود یک سال و نیم قبل جانشین علیرضا اسدی در پست دبیرکلی فدراسیون فوتبال شده بود و رابطه بسیار خوبی نیز با کارلوس کی‌روش داشت، از سمت خود استعفا داده است. این استعفا بلافاصه مورد قبول مهدی تاج قرار گرفته و ابراهیم شکوری حالا سرپرست دبیرکلی فدراسیون فوتبال است. شکوری در حالی این سمت را پذیرفته که زمان زیادی از خداحافظی‌اش با مستطیل سبز نمی‌گذرد. خروج یکی از مدیران اصفهانی از ساختار مدیریتی فدراسیون فوتبال، تغییر مهمی به نظر می‌رسد اما ظاهرا وزارت ورزش و برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، حتی با این تغییر راضی نمی‌شوند و همچنان با جدیتی مثال‌زدنی، در انتظار برکنار کردن مهدی تاج هستند. نفر اول فدراسیون نیز حاضر نیست به این خواسته تن بدهد و مهم‌ترین نهاد فوتبالی ایران را به شکل داوطلبانه‌ای ترک کند. وزارتی‌ها از تاج درخواست کرده‌اند جزئیات واقعی قانون منع به کارگیری بازنشستگان را برای فیفا تشریح کند اما از آن‌جایی که فدراسیون به عنوان یک نهاد غیردولتی به ثبت رسیده، حتی این موضوع نیز کمک زیادی به حل بحران بزرگ فوتبال ایران نخواهد کرد. سوال بزرگ اینجاست که با توجه به شرایط خاص تیم ملی آیا حالا، مناسب‌ترین زمان ممکن برای پرداختن به این موضوع و به جریان انداختن تسویه‌حساب میان وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال است؟

 اگر این معلق ‌شدن به صورت «موقت» رخ بدهد، باز هم تیم ملی امکان برگزاری دیدارهای تدارکاتی در آستانه جام ملت‌های آسیا را نخواهد داشت و این موضوع یک خودکشی بزرگ برای این تیم محسوب خواهد شد

درست در شرایطی که همه تیم‌ها با برگزاری دیدارهای تدارکاتی و برپایی اردوهای آماده‌سازی، در اوج آرامش خودشان را برای حضور مقتدرانه در جام ملت‌های آسیا آماده می‌کنند، فوتبال ایران درگیر یک جنگ تمام‌عیار داخلی شده است. جنگی که بیشتر از هر چیزی، به تیم ملی لطمه وارد خواهد کرد. همه افراد درگیر در این ماجرا، هر کدام به سهم و شیوه خودشان مقصر تعلیق احتمالی فوتبال ایران هستند. اگر سرنوشت تیم ملی بیشتر از صندلی مدیریت  فدراسیون برای مهدی تاج اهمیت داشت، بدون تردید او این پست را با نوشتن استعفا ترک می‌کرد و برای حفظ جایگاهش، مشغول مذاکره مستقیم با رئیس فدراسیون بین‌المللی فوتبال نمی‌شد. از طرف دیگر اگر تیم ملی برای مدیران وزارت ورزش در اولویت قرار داشت، آنها در چنین شرایطی به لجبازی با تاج ادامه نمی‌دادند و همه چیز را به زمان دیگری موکول می‌کردند. به نظر می‌رسد فوتبال، برای هیچ‌کدام از طرفین این دعوا اهمیت چندانی ندارد و آنها به هر قیمتی به دنبال رسیدن به اهداف خاص خودشان هستند. بدون تردید به محض دست ‌زدن به ترکیب فدراسیون، پروژه تعلیق فوتبال ایران کلید خواهد خورد. فیفا بارها نشان داده که در اجرای تعلیق‌ها، به هیچ وجه کوتاه نمی‌آید. حتی اگر این معلق ‌شدن به صورت «موقت» رخ بدهد، باز هم تیم ملی امکان برگزاری دیدارهای تدارکاتی در آستانه جام ملت‌های آسیا را نخواهد داشت و این موضوع یک خودکشی بزرگ برای این تیم محسوب خواهد شد.

فوتبالی که یک بار طعم تعلیق را چشیده و با این زخم بزرگ روبه‌رو شده، دوباره در حال گزیده‌ شدن از همین سوراخ است. حیرت‌آور به نظر می‌رسد که با وجود اطلاع کامل از ماجرای تعلیق، باز هم نه مدیران فدراسیون و نه مدیران وزارت ورزش، حاضر نیستند به راهکاری برای صلح فکر کنند. اگر چنین تصمیمی در دولت پیشین یک «اشتباه» بزرگ و استراتژیک بوده، چرا دولت فعلی قصد تکرار آن را دارد؟ دولت تا همین امروز نیز در حوزه فوتبال، عملکرد چندان موفقیت‌آمیزی نداشته و تجربه تعلیق، می‌تواند یک نقطه تاریک در کارنامه ورزشی‌اش تلقی شود. حتی خود رئیس‌جمهور که بارها در بزنگاه‌های حساس به تصمیم‌های فوتبالی ورود کرده، این بار نیز می‌تواند با ورود به ماجرا مانع تعلیق فوتبال ایران شود. جالب اینجاست که طرح منع به کارگیری بازنشستگان در دستگاه‌های دولتی، هنوز به طور کامل اجرا نشده و حتی صحبت از توقف کامل این طرح برای برطرف‌ کردن نقص‌های آن مطرح می‌شود. در چنین شرایطی، چرا باید فوتبال ایران با یک تصمیم نسنجیده، با سایه شوم تعلیق دست و پنجه نرم کند؟