صخره و سنگ

آریا رهنورد

داستان سیدجلال و تیم ملی، در فاصله دو جام جهانی رقم خورد. او در اولین اردوی پس از جام جهانی 2006 آلمان به تیم ملی دعوت شد و در آخرین اردو قبل از جام جهانی 2018 روسیه از فهرست خط خورد. مرد شماره چهار در همه این سال‌ها یکی از منظم‌ترین و بی‌هیاهوترین چهره‌های تیم ملی به شمار می‌رفت و همواره نمایش‌های فوق‌العاده‌ای در ترکیب این تیم داشت. سیدجلال بهترین مدافع عصر خودش و یکی از بهترین مدافعان تاریخ تیم ملی بود و استحقاقی بیشتر از بازی در یک دوره جام جهانی و سه دوره جام ملت‌ها داشت. او پیش از اعزام تیم ملی به جام جهانی روسیه با درخواست کی‌روش برای خداحافظی مخالفت کرد اما سرانجام به تصمیم خودش با نوشتن یک نامه احساسات‌ برانگیز به دوران بازی‌های ملی‌اش خاتمه داد. سیدجلال برای تیم ملی، چیزی بیشتر از یک «مدافع» بود. او برای بسیاری از مهره‌های جوان تیم، یک الگوی بزرگ و بی‌نظیر به شمار می‌‌رفت. الگوی زندگی سالم، تداوم درخشش و از دست ندادن انگیزه‌ها در سی و چند سالگی. او در همه این سال‌ها، همواره در اردوهای تیم ملی حاضر بود و هیچ فرصتی را برای ملحق ‌شدن به این تیم از دست نمی‌داد. سید در دوران ملی مصدومیت بزرگی را تجربه نکرد و همواره در کنار تیم حضور داشت. «امیر قلعه‌نویی» اولین سرمربی تیم ملی بود که تصمیم گرفت این ستاره را به تیمش دعوت کند. در دوران برانکو ایوانکوویچ، سیدجلال که از ملوان به سایپا منتقل شده بود، جایگاهی در تیم ملی نداشت و در ترافیک خط دفاعی فرصتی برای حضور در اردوها به دست نمی‌آورد. او به واسطه ژنرال بالاخره پیراهن تیم ملی را پوشید و در اولین دیدار دوستانه ملی‌‌اش روبه‌روی بلاروس قرار گرفت. جلال در کوتاه‌ترین زمان ممکن، به مهره فیکس تیم تبدیل شد و در جام ملت‌های 2007، یکی از ستاره‌های تیم ملی به شمار می‌رفت. او در تیم علی دایی نیز یک مهره بدون جایگزین بود اما نتوانست با این تیم به جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی راه پیدا کند. داستان ناکامی‌های تیم ملی با جام ملت‌های 2011 تکمیل شد. این بار ایران در مرحله یک‌چهارم نهایی از تورنمنت کنار رفت و نتوانست به جنگیدن برای قهرمانی ادامه بدهد. موفقیت بزرگ سید و هم‌تیمی‌ها در دو مرحله مقدماتی بعدی جام جهانی رقم خورد. او که در تمام 16 بازی مرحله مقدماتی جام جهانی 2014 به میدان رفته بود، موفق شد به جام جهانی برزیل صعود کند و در این تورنمنت نیز به صورت ثابت برای ایران به میدان برود. نمایش قهرمانانه این مدافع مقابل آرژانتین هنوز از ذهن هواداران تیم ملی پاک نشده است. سید در مرحله مقدماتی جام جهانی 2018 نیز یک ستاره تمام‌عیار محسوب می‌شد اما به ناگهانی‌ترین شکل ممکن از فهرست تیم ملی کنار گذاشته شد. سرمربی پرتغالی انتظار داشت او پس از خط خوردن از لیست تیم ملی، خداحافظی کند اما سیدجلال چند ماه دیرتر، این تصمیم را گرفت. شاید او می‌توانست هم در جام جهانی روسیه و هم در جام ملت‌های امارات به تیم ملی کمک کند اما سلیقه سرمربی پرتغالی، استفاده از مهره‌های دیگری برای تیمش بود.

«صخره» تیم ملی نه‌تنها در دفاع  بلکه چندین بار در محوطه جریمه تیم‌های حریف نیز به کمک ایران آمد. مهم‌ترین موقعیت از دست رفته سیدجلال، به مسابقه جام جهانی 2014 با آرژانتین برمی‌گردد اما هیچ‌کس فراموش نمی‌کند که او درست بعد از آن ضربه سر، یک استارت تازه را به طرف خط دفاعی آغاز کرد تا مسئولیت اصلی‌اش را به بهترین شکل انجام بدهد و حتی برای ثانیه‌ای از ستاره‌های حریف غافل نشود. سید اولین گل‌ ملی‌اش را در جام ملت‌های 2007 وارد دروازه ازبکستان کرد. ایران با آن گل مسابقه را به تساوی کشاند و سرانجام زمین را به عنوان تیم برنده ترک کرد. دومین گل ملی این ستاره، یک ضربه عجیب به طرف دروازه کویت بود. توپ ارسالی سید از میانه زمین، به تور دروازه تیم رقیب رسید. سیدجلال پس از باز کردن دروازه تیم ملی عراق در رقابت‌های غرب آسیا در سال 2010، در اولین مسابقه تیم ملی با هدایت کارلوس کی‌روش به ماداگاسکار گل زد و پس از باز کردن دروازه بحرین و تایلند، با یک گل حساس ایران را از شکست خوردن در زمین عمان نجات داد و سپس یک گل سه امتیازی را در مرحله مقدماتی جام جهانی 2018 به ازبکستان زد. پرافتخارترین بازیکن تاریخ لیگ برتر، افتخار ملی قابل توجهی ندارد اما در همه این سال‌ها، یک مهره مطمئن برای تیم ملی بوده است. بازی‌های ملی برای سیدجلال حسینی به پایان رسیده‌اند اما دوران فوتبال او هنوز ادامه دارد. حالا همه تمرکز این مدافع روی بازی در پرسپولیس خواهد بود. تیمی که بدون حضور این «کاپیتان» هرگز نمی‌توانست به فینال آسیا برسد و موفقیت‌های چند فصل گذشته را به دست بیاورد. بدون تردید سیدجلال یکی از بزرگ‌ترین خریدهای تاریخ پرسپولیس است. ستاره‌ای که هنوز هم در دوران اوج قرار دارد و همچنان مشغول انگیزه‌ دادن به هم‌تیمی‌ها، برای باقی ماندن در مسیر قهرمانی است. فوتبالیست‌هایی در قواره سیدجلال، کم‌تر دیده می‌شوند و او، جواهرِ بزرگ برانکو در ترکیب تیم به شمار می‌رود. جواهری که باید تیم ملی را در فضای قدرشناسانه‌تری ترک می‌کرد.