دریغ از یک تبریک!

زمانی که صحبت از مهاجرت ورزشکاران و به خصوص بانوان می‌شود، مسئولان ورزش کشور به جای پیدا کردن راه حل و ایجاد انگیزه برای جلوگیری از این پدیده، با نگاهی از بالا امکانات و پول بیت‌المالی که برای پرورش ورزشکاران هزینه شده را لیست می‌کنند و ناراحت می‌شوند که چرا وطن برای این دسته از ورزشکاران به مثابه هتل است و با نارضایتی از امکانات چمدان‌ها را برمی‌دارند و هتلی دیگر را برای اقامت انتخاب می‌کنند. این واکنش‌های برخی مسئولان (!) زمانی قابل تامل‌تر می‌شود که پای صحبت بسیاری از ملی‌پوشان بنشینید. کسانی که اغلب از داشتن شغل، حقوق و بیمه بی‌بهره هستند. بسیاری از آنها حتی بعد از مدال‌آوری یک تشکر و تبریک و استقبال خشک و خالی هم از مدیران نمی‌بینند. آخرین نمونه این گلایه‌ها در صحبت‌های سحر غنی‌زاده دیده می‌شود. کشتی‌گیری که در قهرمانی آسیا در آزاد به مدال طلا رسید و در کشتی کلاسیک مدال نقره را به گردن انداخت تا سهم خوبی در قهرمانی کشورمان در این مسابقات داشته باشد. او که برای نخستین بار طعم مدال طلا در مسابقه‌ای برون‌مرزی را چشید، از اینکه رشته‌اش با بی‌توجهی مسئولان روبه‌رو است و گاهی حتی یک پیام تبریک را از آنها دریغ می‌کنند، گلایه دارد. غنی‌زاده در این باره گفت: «خیلی وقت است که بی‌مهری زیادی می‌بینیم. تیمی که با اقتدار در دو روز قهرمان شد، آنگونه که باید حمایت نمی‌شود. تیم ما در مسابقات جهانی و آسیایی روی سکوی قهرمانی رفت اما آنگونه که باید حمایت نشد. این یکی از نگرانی‌های ماست که گاهی دلسرد می‌شویم در حالی که اگر حمایت کنند، انگیزه‌مان بیشتر می‌شود. انتظار دارم فدراسیون هم پیگیر این موضوع باشد تا مسئولان بیشتر به این رشته توجه کنند.» قدرشناسی یکی از ابتدایی‌ترین و بدیهی‌ترین اقداماتی است که می‌تواند انگیزه‌های یک ورزشکار را حفظ کند. آن هم در شرایطی که کشورهای دیگر به استقبال استعدادهای ورزشی می‌آیند و شرایط و امکانات مورد نیازشان را تامین می‌کنند. ای کاش مسئولان حداقل تبریک کلامی و حمایت معنوی را در دستور کارهای‌شان قرار بدهند.