مرد برنده!

آریا رهنورد

قهرمانی سنگال در جام ملت‌های آفریقا، همه مردم این کشور را به وجد آورد اما برای سرمربی این تیم، لذت دیگری داشت. الیو سیسه در قامت ستاره تیم ملی سنگال، هیچ‌وقت موفق به بردن این جام نشده بود و بعد از چند تلاش نزدیک اما ناموفق، حالا توانست به عنوان سرمربی این عنوان را به دست بیاورد. سنگال، شایسته‌ترین تیم این تورنمنت بود. تیمی که در طول رقابت‌ها دچار لغزش نشد و با عملکرد مطمئن دیدار نهایی، جام قهرمانی را از آن خودش کرد.

قهرمان‌ نشدن در تورنمنتی مثل جام ملت‌های آفریقا، یک ناامیدی همیشگی را به فوتبال سنگال تزریق می‌کرد. آنها همیشه یکی از تیم‌های درخشان قاره سیاه بودند اما نمی‌توانستند جام ملت‌ها را فتح کنند. این طلسم اما بالاخره شکسته شد. آن‌چه به این طلسم‌شکنی اعتبار و جذابیت بیشتری بخشید، حضور یکی از ستاره‌های نسل طلایی فوتبال سنگال روی نیمکت این تیم بود. الیو سیسه یکی از بازیکنان مهم تیم شگفتی‌ساز سنگال در جام جهانی 2002 به شمار می‌رفت. تیمی که در اولین تجربه‌اش در جام جهانی، فوق‌العاده ظاهر شد و توانست مدافع عنوان قهرمانی یعنی فرانسه را با همه ستاره‌هایش شکست بدهد. سنگال در همان سال به فینال جام ملت‌های آفریقا هم رسید و کاپیتان الیو سیسه، آماده بود تا جام قهرمانی این رقابت‌ها را بالای سر ببرد اما آنها در مسابقه فینال شکست خوردند و این فرصت تاریخی را از دست دادند. برخلاف انتظار، فوتبال سنگال در سال‌های بعدی روند رو به رشدی را طی نکرد. 16 سال طول کشید تا این کشور، دوباره بخشی از رقابت‌های جام جهانی باشد. این اتفاق هم در حالی رقم خورد که سیسه این بار به عنوان سرمربی روی نیمکت تیم نشسته بود. ظاهرا فوتبال سنگال فقط در شرایطی به جام جهانی می‌‌رسید که نام سیسه را در بین اعضایش داشته باشد. الیو و تیمش در جام جهانی 2018 روسیه هم عملکرد بدی نداشتند اما در رقابت نزدیک با ژاپن، تنها به دلیل دریافت کارت‌های زرد بیشتر از جام کنار رفتند. این بدشانسی برای تیمی که همواره به بدشانسی عادت داشت، خیلی هم عجیب به نظر نمی‌رسید. با این حال این پایان بدشانسی‌های بزرگ الیو سیسه و تیمش نبود. یک سال بعد از جام جهانی روسیه، آنها در مصر به فینال جام ملت‌ها رسیدند اما این بار هم شکست خوردند. این بار نوبت الجزایر بود که سنگال را شکست بدهد و شانس رسیدن به یک موفقیت دیگر را از این تیم بگیرد. همه تصور می‌کردند در همین نقطه، سیسه دیگر دست از تلاش برمی‌دارد و قید ادامه دادن را می‌زند اما در عمل، اتفاق دیگری رخ داد و او همچنان با روحیه‌ای مثال‌زدنی و تسلیم‌ناپذیر، به کارش ادامه داد.

وقتی پنالتی دقایق ابتدایی سادیو مانه در فینال جام ملت‌ها خراب شد، خیلی‌ها تصور کردند روند بدشانسی همیشگی سنگال ادامه خواهد داشت. هواداران این تیم هم نگران بودند که یک فاجعه دیگر برای سنگال رقم بخورد. این بار اما ضربات پنالتی، با سنگال مهربان بود. آنها این بار سایه شوم بدشانسی را کنار زدند و با درخشش ادوارد مندی، قهرمان قاره سیاه لقب گرفتند. البته که عملکرد مصر هم در این تورنمنت عملکرد خوبی بود. البته که گاباسکی که قرار بود گلر ذخیره تیم کی‌روش باشد، با مهار چندین پنالتی در این جام خوش درخشید اما بدون شک، سنگال تیم بهتر و شایسته‌تری برای بردن این جام به حساب می‌آمد. تیمی که دور گروهی را اصلا خوب شروع نکرد و در دو مسابقه از سه نبرد اول، به برتری نرسید اما در دو مسابقه اول مراحل حذفی، روی هم پنج گل به کیپ ورده و گینه زد و در مسابقه نیمه نهایی هم سه بار دروازه بورکینافاسو را باز کرد تا در اوج اقتدار راهش را به طرف فینال جام ملت‌ها هموار کند. حالا الیو سیسه، یک قهرمان ملی برای مردم سنگال است. یک چهره فراموش‌نشدنی که بعد از چند بدشانسی به شدت بزرگ و تمام نشدنی، بالاخره اولین قهرمانی تاریخ کشورش در جام ملت‌ها را رقم زد. چهره‌ای که در جریان باخت‌های بدموقع تسلیم نشد تا در بهترین زمان ممکن، یک برنده بزرگ باشد.

پایان جام ملت‌های آفریقا، باشگاه‌های اروپایی را خوشحال خواهد کرد. چراکه حالا آنها دوباره ستاره‌های‌شان را تحویل می‌گیرند و دوران دوری این مهره‌ها از تیم‌شان به پایان می‌رسد. جذاب‌ترین رقابت این دوره، بین مانه و صلاح شکل گرفت. دو بازیکنی که در دیدار فینال، حتی با هم درگیر هم شدند اما حالا باید دوباره به آنفیلد برگردند و در دو سمت خط حمله لیورپول به میدان بروند. این تورنمنت در نوع خودش ماجراهای عجیبی داشت. از نفوذ کرونا تا امکانات کم کشور میزبان و همه مسائلی که جام ملت‌ها را تحت تاثیر قرار دادند. با این وجود مثل همیشه شور و اشتیاق ستاره‌ها، فریادهای بلند سکوها و البته جنب و جوش مربیان، جذابیت زیادی به این جام بخشید. جامی که این بار یک قهرمان تازه داشت. یک قهرمان به نام الیو سیسه.