قفل نبردهای بزرگ!

آریا رهنورد

نقشه‌ها و برنامه‌های یحیی گل‌محمدی برای دربی، هر چه که بودند، اصلا جواب ندادند. او در پایان شهرآورد به یکی از دو مربی مسابقه‌ای تبدیل شد که شهامت کافی برای بردن بازی و یا حداقل ارائه یک نمایش جذاب و هجومی نداشت. حالا دوباره کلماتی مثل «مربی خارجی» در ذهن هواداران فوتبال ایران تکرار می‌شوند. یحیی تا امروز با پرسپولیس به موفقیت‌های قابل توجهی رسیده اما به نظر می‌رسد این مربی هنوز برنامه خاصی برای نبردهای به شدت سخت و نفس‌گیر ندارد. در واقع به میزان بزرگ‌ شدن و دشوار شدن مسابقه، ذهن او هم انگار تا حدودی قفل می‌شود!

هشت هفته بعد از شروع فصل جدید لیگ برتر، پرسپولیس را نمی‌توان به لحاظ فنی یکی از تیم‌های برتر این فصل دانست. قرمزها همچنان جایگاه نسبتا خوبی در جدول دارند و در فاصله یک امتیازی صدر جدول هستند اما عملکرد آنها به لحاظ تاکتیکی، اصلا درخشان نبوده است. تیم یحیی در دربی هم ضعیف‌تر از حد انتظار ظاهر شد. تیمی که نه برنامه دقیقی برای حمله کردن، نه طرحی برای گل زدن و نه شوتی درون چارچوب دروازه حریف داشت. تیم یحیی در این نبرد، بسیار دور از فرم ایده‌آل بازی کرد. نمایش بد حریف هم نباید موجب توجیه این اتفاق شود. آن چیزی که از این بازی به یحیی و کادر فنی پرسپولیس مربوط می‌شود، نمره بسیار پایینی را برای آنها به ارمغان می‌آورد. بد نیست گل‌محمدی کمی به عقب برگردد و با خودش فکر کند که چرا در همه دربی‌هایی که به عنوان مربی پشت سر گذاشته، فقط «یک بار» برنده بوده است. بد نیست او کمی به عقب برگردد و از خودش بپرسد چرا در مسابقه‌ای شبیه به این، نتوانسته تصمیم‌های درستی به لحاظ تکنیکی بگیرد. نیمکت‌نشین کردن آماده‌ترین و گل‌زن‌ترین مهره هجومی این فصل پرسپولیس در شهرآورد، به تنهایی یک تصمیم عجیب به شمار می‌رفت. همه انتظار داشتند یحیی در نیمه دوم، مهدی عبدی را خیلی زود وارد زمین کند و این بازیکن را به جای عیسی آل‌کثیر و کم اثر به ترکیب بفرستد. تا قبل از 20 دقیقه پایانی اما خبری از عبدی نبود. طبیعتا وقتی این تعویض به دقایق پایانی کشیده شد، انتظار می‌رفت او و آل‌کثیر با هم در ترکیب باشند اما یحیی حتی حاضر نشد برای همان چند دقیقه هم این دو نفر را در کنار هم قرار بدهد و قدرت هجومی تیمش را کمی بیشتر کند. به زمین فرستادن حامد پاکدل در آخرین ثانیه‌های مسابقه هم در نوع خودش تعویض شاهکاری بود. تعویضی که حاصلی به جز «اتلاف وقت» برای سرخپوشان نداشت!این اولین بار نیست که یحیی در یک مسابقه بزرگ، به لحاظ فنی چیز زیادی برای عرضه کردن نشان نمی‌دهد. او در دو سال گذشته دو بار در دربی‌های جام حذفی روبه‌روی استقلال قرار گرفته، هر دو بار به تساوی راضی شده و هر دو بار در پنالتی‌ها شکست خورده و حذف شده است. یحیی و تیمش فصل گذشته در هر دو مسابقه رفت و برگشت لیگ، قادر به شکست سپاهان نبودند و تنها برد مرد اول نیمکت قرمزها روبه‌روی حریف قدرتمند اصفهانی، به لطف حاضر نشدن تیم قلعه‌نویی در زمین رقم خورده است! کارنامه یحیی در پرسپولیس، موفقیت‌های ریز و درشتی دارد. او دو بار پرسپولیس را قهرمان لیگ برتر کرده، یک بار این تیم را به فینال جام حذفی برده و یک بار هم با پرسپولیس به فینال آسیا رسیده است. تا اینجا داشتن چنین کارنامه‌ای جذاب به نظر می‌رسد اما جاودانگی وقتی اتفاق می‌افتد که شما در قامت یک مربی بتواند در دیدارهای بزرگ و سخت هم به برتری برسید. یحیی در قامت سرمربی پرسپولیس، در فینال حذفی شکست خورده و در فینال آسیا هم بازنده بوده است. طبیعتا برد و باخت بخشی از فوتبال است اما اینکه او همواره در نبردهای بزرگ و سخت با مشکلات تاکتیکی روبه‌رو می‌شود، انکارنشدنی است. درست مثل اتفاقی که در دیدارهای چند وقت قبل با الهلال برای پرسپولیس رخ داد. مسابقه‌ای که تعویض‌های نیمه دوم یحیی، عملا مسیرش را عوض کرد و موجب شد سرخ‌ها نتوانند در زمین مسابقه حرفی برای گفتن داشته باشند. یحیی و مشکلات فنی در دیدارهای نفس‌گیر، مساله‌ای است که این مربی باید برطرفش کند. اگر او می‌خواهد روزی به نیمکت تیم ملی برسد و یا اینکه به عنوان یکی از بهترین مربیان همه ادوار پرسپولیس به یاد آورده شود، باید مسیر متفاوتی را برای خودش انتخاب کند.

نبردن بازی‌های بزرگ، حالا دیگر یک چالش بزرگ برای یحیی به حساب می‌آید. البته که در کارنامه او استثناهایی مثل نبرد با النصر و السد وجود دارد اما آن دو مسابقه برای ارزیابی یک مربی کافی به نظر نمی‌رسد. فعلا او به عنوان مردی شناخته می‌شود که در دیدارهای دشوار دچار مشکل می‌شود و نمی‌تواند با تعویض‌ها شرایط بازی را تغییر بدهد. این اتفاق بدون تردید تهدید بزرگی برای آینده یحیی در پرسپولیس به حساب می‌آید. یک تهدید بزرگ برای مردی که هنوز برای دیدارهای بزرگ آماده نیست.