پادشاه در لباس سرباز

در همه روزهای منتهی به مسابقه تیم ملی با لبنان، صحبت از «مهدی طارمی» بود. حتی وقتی تیم ملی از این آزمون هم سربلند بیرون آمد، باز هم خیلی‌ها از مهدی طارمی و توییت‌اش صحبت می‌کردند. شاید این، عادت بد فوتبال ایران است که در آن همیشه به «نداشته‌ها» بیشتر از داشته‌ها پرداخته‌ایم. برای یک بار هم که شده، باید به جای اصرار به حرف زدن از همه آنهایی که به هر دلیلی تیم ملی را تنها گذاشته‌اند و اصرار به مجاب کردن آنها برای همراه شدن با تیم ملی، از آن ستاره‌هایی حرف بزنیم که بدون ادا و اطوار با همه توان‌شان برای این تیم جنگیده‌اند. برای یک بار هم که شده به جای پرداختن به آنهایی که راه‌شان را از تیم ملی جدا می‌کنند و ساز ناکوک می‌زنند، باید از آنهایی بگوییم که تیم ملی را با ساق‌های‌شان به رویاپردازی مشغول کرده‌اند. وحید امیری به معنی واقعی کلمه، یک جواهر قیمتی برای فوتبال ایران است. یک فوتبالیست درجه یک که در زمین برای تیمش همه کار می‌کند. او یک ساعت اول مسابقه با لبنان را در پست غیرتخصصی مدافع چپ سپری کرد و باز هم بهترین بازیکن تیم ملی بود. وحید بالاخره فرصت کرد جلوتر بیاید، روی دست هافبک دفاعی در سمت چپ خط هافبک قرار بگیرد و با حرکات فوق‌العاده‌اش در زمین، روی هر دو گل ایران تاثیر مستقیمی داشته باشد. بردن این نبرد بدون وحید امیری «محال» به نظر می‌رسید. یک فوتبالیست بی‌ادعا که نه راهش را از تیم ملی جدا کرد، نه برای سرمربی توییت زد و نه جواب تفن مربیان را نداد. او همه تمرکزش را برای تیم ملی گذاشت و درست وقتی که تیم بیشتر از همیشه به این ستاره احتیاج داشت، دوباره خودش را نشان داد. افسوس که سن و سال وحید، او را به سال‌های پایانی فوتبالش نزدیک کرده است. تیم ملی برای همیشه به فوتبالیستی شبیه او نیاز دارد. مهره‌های کم‌یابی که به جای حرف زدن، عمل می‌کنند و اجازه نمی‌دهند تیم ملی، طعم تلخ ناامیدی را بچشد.در لحظاتی از مسابقه با لبنان، وقتی تیم ملی با یک گل از حریف عقب افتاده بود، وحید امیری اصرار داشت به جای سانتر کردن، توپ را در عمق پاس بدهد. در همین لحظات گزارشگر تلویزیونی بازی از اصرار امیری برای انجام «کار سخت‌تر» انتقاد کرد. غافل از اینکه در چنین مسابقه دشواری، تنها انجام همین کار سخت‌تر نجات‌بخش تیم ملی ایران بود. وحید همان کاری را انجام نداد که بیشتر مهره‌های ایران انجام می‌دادند. او به جای اصرار برای ارسال‌های بلند، چند بار در عمق دفاعی حریف حرکت کرد. یکی از پاس‌های او سرانجام مقابل سردار آزمون قرار گرفت تا تیم ملی به گل تساوی برسد. لحظاتی بعد یک و دوی تماشایی این ستاره و سانتر او، در نهایت به احمد نوراللهی رسید و احمد تیر خلاص را به لبنان زد. ستاره بی‌چون و چرای این نبرد بدون شک وحید امیری بود. فوتبالیست قدرنادیده‌ای که اگر 10 سال زودتر کشف می‌شد، حالا مشغول بازی در بهترین لیگ‌های دنیا بود. او در «نیم‌فضا» با اختلاف زیاد، بهترین فوتبالیست این روزهای تیم ملی است.