مردان بی‌تعهد

خیلی‌ها تصور می‌کنند تعهد در فوتبال، صرفا به معنای «ماندن» در یک تیم و ترک نکردن آن تیم است. تعهد اما معنایی فراتر از حضور صرف در یک باشگاه دارد. تعهد درست همان چیزی است که در رفتار مربیان ایرانی اصلا و ابدا دیده نمی‌شود. برای درک بهتر این ماجرا کافی است به رفتار این هفته ساکت الهامی در جریان دیدار تیمش با گل گهر نگاه کنیم. مردی که وقتی تیمش عقب می‌افتد، به یک‌باره کنترلش را از دست می‌دهد و در واکنش به صحنه‌ای که از نظر خودش پنالتی و از نظر داور سالم بوده است، همه استادیوم را به هم می‌ریزد. مشت‌های گره کرده ساکت، لگد او به بطری و ضربه‌های محکمش به نیمکت، تصاویر زشتی هستند که از فوتبال ایران مخابره می‌شوند. جالب اینکه او حتی در مواجهه با مدیرعامل نساجی هم، برخورد زشتی با او دارد. چراکه از نظر این مربی، آقای مدیرعامل باید از قبل داور این مسابقه را تغییر می‌داده و جلوی حضور این داور در این بازی را می‌گرفته تا مسیر بازی تغییر کند. این حرکات عجیب و غریب در حالی از «ساکت» سر می‌زند که هنوز ماجراهای حرکات وحشتناک او در فینال جام حذفی از یاد هواداران فوتبال نرفته است. حرکاتی که موجب شدند این مربی محرومیتی 6 ماهه از فوتبال را تجربه کند. این حکم البته در کمیته استیناف شکسته شد و پس از مدتی به حالت تعلیق درآمد. با این حال به نظر می‌رسد رفتارهای ساکت الهامی، این تعلیق را از بین ببرد و این مربی دوباره با یک محرومیت بسیار سنگین روبه‌رو شد. چنین اتفاقی بیشتر از هر چیزی به ضرر باشگاه نساجی خواهد بود. باشگاهی که برای فصل جدید روی سرمربی‌اش حساب کرده اما حالا او را برای مدتی از دست خواهد داد. الهامی، تنها مربی فوتبال ایران نیست که به همین سادگی خودش را در مواجهه با محرومیت قرار می‌دهد و به باشگاهش لطمه می‌زند. امیر قلعه‌نویی همین حالا بخشی از محرومیت سنگین چند ماهه‌اش را پشت سر می‌گذارد. او که فصل گذشته بعد از هر باخت به سراغ مصاحبه‌های آتشین می‌رفت، تاوان این کار را با نشستن روی سکوها در شروع فصل داد. بدون تردید قرار گرفتن او در کنار زمین کمک بیشتری به گل گهر سیرجان می‌کرد. باشگاهی که با یک بودجه سنگین وارد بازار نقل و انتقالات شده، تیم خوبی برای فصل جدید بسته اما نمی‌تواند روی نیمکت از سرمربی‌اش استفاده کند. رفتارهایی شبیه به این بیشتر از هر چیزی از عدم تعهد واقعی به باشگاه می‌آیند. یک مربی که برای تیمش دل می‌سوزاند، به هیچ قیمتی حاضر نیست تیمش را به خاطر یک اعتراض با چنین دردسری روبه‌رو کند. البته که در فوتبال، خشم و عصبانیت همیشه وجود دارد اما آن‌چه یک مربی بزرگ را می‌سازد، توانایی کنترل رفتار است. اگر قرار بود همه مربیان دنیا این چنین کنترل‌شان را از دست بدهند، زمین فوتبال‌های اروپایی به رینگ بوکس تبدیل می‌شد. ساکت الهامی شاید به لحاظ فنی مربی بدی نباشد اما او برای تبدیل شدن به یک مربی درجه یک، باید کمی بیشتر شبیه اسمش شود. راهی که او انتخاب کرده، به پایان زودرس دوران مربیگری می‌انجامد.