کابوس در کاشیما

آریا رهنورد

توپ هنوز زیر پای هافبک‌های پرسپولیس بود که بالا رفتن صدای جواد خیابانی، خبر از به وجود آمدن و البته از دست رفتن یک موقعیت جدی برای این تیم داد. صدای گزارشگر، چند ثانیه جلوتر از تصاویر تلویزیون شنیده شد و ثانیه‌هایی بعد از فریاد او، علیپور در یک قدمی بازکردن دروازه حریف قرار گرفت. شاید این، سرنوشت‌سازترین لحظه در زندگی ورزشی مهاجم پرسپولیس بود. این گل، می‌توانست از همه گل‌های قبلی مهاجم سرخپوشان مهم‌تر و تعیین‌کننده‌تر باشد اما ضربه او به بدن بازیکن حریف برخورد کرد و فرصت گل‌زنی برای پرسپولیس به سادگی از دست رفت. مهاجم تیم برانکو البته به پنالتی اعتقاد داشت اما داور دستور به ادامه بازی داد و تا پایان مسابقه دیگر چنین فرصت فوق‌العاده‌ای برای پرسپولیس به دست نیامد. شکست پسران پروفسور، درست در همین لحظه کلید خورد. از دست دادن این فرصت ایده‌آل، چیزی نبود که مهاجمان تیم به سادگی با آن کنار بیایند. کاشیما می‌توانست خیلی زود تنبیه شود و سراسر دقایق بازی را با هراس خوردن گل دوم سپری کند. آنها در مسابقه نیمه نهایی با سوون سامسونگ نیز در همان 6 دقیقه اول دو گل دریافت کرده بودند و این بار هم در شروع بازی تمرکز کافی را نداشتند اما ظاهرا مرد اول خط حمله پرسپولیس نیز به اندازه کافی تمرکز نداشت تا یکی از حیاتی‌ترین گل‌های تاریخ باشگاه را به ثمر برساند.

پرسپولیس در سراسر دقایق نیمه اول، خوب و مسلط به نظر می‌رسید اما پشت سر گذاشتن یک نیمه خوب، برای رسیدن به یک نتیجه خوب کافی نبود. پرسپولیس می‌توانست در نیمه دوم با دفاع مطلق به دنبال حفظ همین تساوی باشد و یا اینکه برای در دست گرفتن مالکیت توپ تلاش کند و شانس موقعیت‌سازی را از حریف بگیرد. نمایش نماینده ایران در این نیمه اما چیزی بین این دو استراتژی بود. پرسپولیس نه به خوبی دفاع می‌کرد و نه در مالکیت توپ و ساختن موقعیت، موفق به نظر می‌رسید. فشار شدید کاشیما روی شایان مصلح، از همان شروع نیمه واضح بود اما برانکو تصمیمی برای خط دفاعی تیمش نگرفت. این مربی می‌توانست محمد انصاری مطمئن را به سمت چپ خط دفاعی ببرد و با بیرون کشیدن شایان مصلح و قرار دادن شجاع در مرکز دفاع، سیامک نعمتی را در سمت راست قرار بدهد اما چنین کاری نکرد و به همان شیوه قبلی ادامه داد. نتیجه این اتفاق، گل خوردن با حرکتی بود که از مقابل شایان مصلح آغاز شد. سهل‌انگاری این بازیکن، پرسپولیس را تنبیه کرد و درست بعد از خوردن این گل، شیرازه تیم برانکو از هم پاشید. به نظر می‌رسید پرسپولیسی‌ها برای چنین موقعیتی آماده نیستند و اصلا انتظار گل خوردن در ژاپن را نداشته‌اند. این نتیجه، هنوز هم نتیجه خوبی به نظر می‌رسید و تیم برانکو برای بازگشت به بازی در دیدار برگشت، فقط به زدن یک گل نیاز داشت اما سردرگمی در دفاع و ناتوانی در میانه میدان، اوضاع را به مراتب بدتر کرد. ناامیدکننده‌ترین تصمیم سرمربی پرسپولیس، بیرون کشیدن احمد نوراللهی و اضافه کردن امید عالیشاه بود. احمد با تحرکش در میانه میدان، نمایش خوبی داشت اما در شرایطی که رسن و منشا کاملا خسته به نظر می‌رسیدند، او ناچار به ترک زمین شد و جایش را به بازیکنی داد که تک تک توپ را به سادگی از دست می‌داد. ناتوانی عالیشاه در حفظ کردن توپ و اصرار او به گرفتن تصمیم‌های اشتباه، حتی برانکو را نیز در کنار زمین خشمگین کرد. اعتراض قطع‌نشدنی به داور مسابقه و درگیری ادامه‌دار با نفرات حریف نه‌تنها هیچ کمکی به پرسپولیس نکرد، بلکه عملا زمان لازم برای جبران نتیجه را از این تیم گرفت. زمانی که می‌توانست صرف حمله کردن شود، در نهایت فقط برای فریاد کشیدن خرج شد.

پرسپولیس ناآرام، در راند اول فینال قافیه را به حریف واگذار کرد. نتیجه مطمئن کاشیما، احتمال لغزش تیم ژاپنی را به حداقل می‌رساند اما شاید در آزادی، اوضاع کاملا متفاوت باشد. بیشتر از ۸۰ هزار تماشاگر در تهران، انتظار سامورایی‌ها را می‌کشند و یک گل زودهنگام می‌تواند این تیم را در معرض یک شکست سنگین قرار بدهد. پرسپولیس با فشار تماشاگرانش، به هر سه گلی که برای صعود مقابل الدحیل نیاز داشت، دست پیدا کرد و حالا نیز سکوهای جهنم آزادی، تنها امید تیم برانکو برای گرفتن عکس یادگاری با جام قهرمانی هستند.